[012]

Isaiah Timber

Ik trek mijn knieën op de bank zodat ik naar mijn tenen kan staren. Alles liever dan die bezorgde blik die me een brok in mijn keel geeft.
‘Isa, gaat het wel?’ klinkt Elans stem nog steeds bezorgd. Hij legt zijn warme hand op die van mij. Mijn hand verdwijnt bijna onder de zijne.
Eigenlijk wil ik nu heel graag naar mijn kamer rennen. Ik wilde helemaal niet met Elan praten. Elan deed me op de een of andere manier denken aan Paul, zijn hele vriendengroep leek trouwens op elkaar. En Paul en Elan zijn vrienden. Het was te wijten aan hem dat Paul hier ieder moment voor de deur zou kunnen staan en dat idee bracht me in de zevende hemel maar tegelijkertijd liet het alle alarmbellen in mijn lichaam rinkelen.
Toch knikte ik. ‘Ja, ja het gaat wel.’ Ik klonk helemaal schor doordat ik lange tijd in het niets had gestaard en dus niet had gepraat.
Hij sloeg zijn arm nu om me heen. Hij oefende een kleine kracht op me uit en legde me voorzichtig tegen hem aan. Door zijn warmte voelde ik me gelijk wat beter. Zou Paul ook zo warm zijn?
‘Ik kan me niet voorstellen hoe je je voelt,’ mompelt Elan tegen zichzelf. Ik kijk naar hem op. Hij kijkt gefrustreerd. Zachtjes begin ik te snikken. Daar schrikt hij van. Gelijk slaat hij zijn andere arm ook om me heen. ‘Shh, stil maar. Shhh,’ sust hij me terwijl hij zachtjes over mijn haar streelt. ‘Ik-ik,’ snik ik, ‘ik snap het gewoon niet. W-waarom voel ik me zo? Ik heb er gewoon geen controle over.’ Mijn snikken worden luider maar ze worden gesmoord door het shirt van Elan. Hij zuchtte gefrustreerd.
‘Isa, ik wil het je graag vertellen maar-maar ik mag het niet. Alleen Paul mag het je vertellen,’ vertelt hij me. Maar dat maakte het er niet echt beter op. Dus als ik wilde weten waar mijn gevoelens voor Paul opeens vandaan kwamen, moest ik met Paul gaan praten… Dat noem ik nog een krom.
‘Hmm, fijn,’ antwoordt ik sarcastisch. Elan grinnikt. ‘Zin in een potje kaarten?’ vraag ik hem met een grijns. Hij veert gelijk overeind. ‘Ik pak de chips, jij zoekt de kaarten,’ beval hij en hij rende gelijk naar de keuken.
‘Yes, gewonnen!’ riep Elan blij. Hij stond op en maakt een soort vreugdedansje waardoor ik begon te lachen. Normaal won hij nooit, maar dit keer was ik zo afgeleid dat ik dommere zetten heb gedaan dan ooit, maar dat zou ik hem natuurlijk niet vertellen. Hij was nog net niet euforisch over het feit dat hij me had verslagen.
Hij woelde door mijn haren en zette nog een glas cola voor me neer. ‘Nog een potje?’ vraagt hij met een sluwe grijns. ‘Ga niet te ver, hè,’ waarschuw ik hem. Hij weet ook wel dat ik het hem de volgende keer dubbel zo hard in zal wrijven als hij nu doorgaat. Opeens horen we de voordeur opengaan. ‘Yo Elan? Ben je thuis?’ buldert de stem van Seth door het huis. ‘Keuken!’ roept Elan terug. Binnen een paar seconden staan er drie gespierde jongens in mijn keuken. Seth, Embry en Jared.
Ze werpen even een snelle blik op mij. ‘Hey Isa, gaat het een beetje?’ vroeg Seth vrolijk maar met een ernstig randje. Isa? Sinds wanneer noemt iemand anders dan pap, Elan of Kyana me Isa? ‘Nee, niet echt. Ik ben voor het eerst verslagen met kaarten,’ mopper ik pruilend. De jongens lachen met een enorm volume. ‘Haha, nou ja, voor alles moet een eerste keer zijn,’ knipoogt Jared. Ik glimlach terug naar hem. Ik voelde me door hun optimisme gelijk weer wat vrolijker. ‘Maar Elan, je moet meekomen naar Sam. Hij heeft iets belangrijks te vertellen zei hij.’ Poef. Weg vrolijkheid.