9: Joyce

Ik zie dat Tim ons triomfantelijk aankijkt. Klootzak. 'Ik moest naar Joyce. Ze had me heel erg nodig.' 'Maar je zei dat je naar huis moest.' Hoe gaat Maaike zich hier nu weer uit redden? 'Ik wilde je niet ongerust maken.' En weer doet ze het. Hoe krijgt ze het toch voor elkaar. Altijd heeft ze ergens een antwoord op. Ik wilde dat ik zo direct kon antwoorden. 'Wat was er dan met Joyce?' Thomas kijkt me aan. Maaike kijkt even paniekerig. 'Vraag dat maar aan je "vriendje".' Bij het woord vriendje beweegt ze haar vingers even. Die zat erin! Thomas kijkt even niets begrijpend: 'Over welk "vriendje" heb je het?' 'Die eikel die naast je staat.' zegt Maaike: 'Kom Joyce, wij gaan.' Verwonderd kijk ik haar aan, maar besluit toch om maar mee te lopen. Ik zag de blikken in de ogen van de jongens. Maaike gaat steeds sneller lopen en na een tijdje rennen we. We rennen en rennen. Ik voel me vrij en lijk bijna te vliegen in de heerlijke wind. Dan remt Maaike af en ik bots tegen haar. Samen vallen we in het gras. We lachen heel hard, ik weet niet waarom. Van de zenuwen of van de val.
'Ik hou van je!' zeg ik tegen Maaike.'Ik ook van jou!' antwoord Maaike. Mijn hele dag is weer goed. Maaike houdt ook van mij! 'Je bent mijn beste vriendin!' Maaike schreeuwt het bijna uit. Ik straal. Ik geef haar een dikke knuffel. Eventjes blijven we in het gras liggen. Het kriebelt in mijn gezicht. Dan springt Maaike opeens op en rent weg. Ik ren haar achterna. Dan stopt ze voor de schommels. Enthousiast springen we er op en beginnen te schommelen. Steeds harder en harder. 'Woehoew!' schreeuw ik uit. 'Ik ga springen!' zegt Maaike. Ze gaat heel hoog en laat dan los. Ze komt op haar voeten terecht, maar valt daarna neer. Ze blijft doodstil liggen. Snel spring ik ook van de schommel. Ik kom precies naast haar neer. Ik buig me over haar en schudt haar aan haar schouders. Ze reageert niet. Ik raak in paniek. 'Maaike!' Ik probeer haar op te tillen, maar ze is te zwaar. 'Help! Help!' Ik kijk rond. Opeens kietelt iemand me. Ik draai me om en zie... 'Maaike! Jij... Jij...' Ik doe alsof ik heel kwaad ben. Ze rent weg en ik probeer haar te pakken. Maaike heeft een voorsprong, maar na een tijdje weet ik haar toch bij haar middel te pakken. Ze valt en ik val bovenop haar. Het doet geen pijn, en we moeten heel erg hard lachen.
Na een tijdje zijn we klaar met onze giegelbui. We staan op en lopen rond. We lopen steeds verder en verder. Dan zie ik een bordje. Dit is het einde van de stad. Toch wandelen Maaike en ik verder. 'Waar gaan we naartoe?' vraag ik aan Maaike. 'Dat zie je wel' geheimzinnig kijkt ze me aan. We lopen langs een kanaal. Het water is bruin en klotst tegen de schuine, betonnen kant aan. Ik wil ook water zijn. Zorgeloos en vrij. Geen problemen, alleen een beetje wiegen. Ik zucht. Maaike kijkt me even aan. We zijn bijna aan het einde van het kanaal. Maar dan slaan we een weggetje in. 'Zijn we er bijna?' vraag ik. 'Ja, ongeduldige kip.' Ik moet lachen. Wat bof ik met zo'n vriendin. Opeens komt er een geluidje uit Maaike's broekzak. Het is haar mobiel. Nieuwsgierig wacht ik tot ze wat zegt. Haar ogen worden steeds groter en dan valt haar mond open van verbazing. Ik kan me niet langer inhouden: 'Wie smst je?' 'Thomas.' 'Wat is er?' vraag ik bezorgd. Maaike ziet helemaal bleek. Dan zegt ze: 'Tim is nog erger dan ik dacht...'