Super love songs, and into the future

'Mama! Mama!' Seira keek omhoog van haar slapende één jaar oude zeemeermin dochter, Selene, naar haar oudste zes jaar oude zoon Helios, die naar zijn moeder en babyzusje vloog op zijn kleine vier vleugeltjes.

De kleine engel stopte vlak voor hij tegen de zeemeermin botste. 'Helios, wat is er schatje?' De engel keek en lachte naar zijn moeder. 'Je moet echt naar mijn fluit luisteren, ik denk dat ik er beter in ben geworden!'

Mikeru zweefde naar zijn vrouw vanaf boven en ging naast haar zitten. 'Helios, probeer niet zo hard te praten, mijn zoon.' De kleine engel ging op zijn vaders schoot zitten, en zo zat de familie van vier op de rotsen van de kleine baai bij het Oranje Paleis.

Seira keek neer naar de slapende Selene, die in haar armen lag. De toekomstige prinses van de Oranje Parel leek zo veel op haar moeder, maar ze had lokken licht azuurblauw in haar haar en had haar vaders mooie azuurblauwe ogen.

'Laat mij Selene even overnemen, Helios wilt dat je naar zijn fluitspel luistert.' Voorzichtig gaf Seira haar baby aan hem over, ze kuste zijn wang voor ze in het water gleed en haar zoon volgde uit de grot. Zodra ze een plek hadden gevonden hees Seira zich op op een gladde steen, en zei: 'Okee Helios, laat me zien hoe goed je bent geworden.'

De engel met de groenblauwe haren lachte vrolijk met zijn zonnige oranjekleurige ogen, hij pakte zijn oranje koraalfluit en begon een vrolijke melodie te spelen. Terwijl ze naar de melodie luisterde, begon ze mee te zingen met haar zoon's melodie.


Aangevoerd door een wind van zeven kleuren,

Ik richtte me op de kust hier ver vandaan

De melodie die ik hoorde voor de zon opkwam

Was een heel nostalgisch lied


De vogels die naar het oosten vliegen

nemen een kortere weg naar Schateiland


Het paradijs van de zeven zeeën

Na de nacht van de storm

Om je mijn liefde te vertellen

Zal mijn leven opnieuw geboren worden

Een melodie van zeven zeeën

Zelfs ale er een dag zou komen

Wanneer iedereen hiervandaan reist

Voor zolang als ik de melodie zing

Zal ik niet vergeten.


De wolken drijven langzaam weg

Om het einde van een regenboog te laten zien

De sterren zijn als parels

Schijnend met een fel licht


Uit de zuidelijke luchten

Kan ik een fluitend geluid horen

Klopt! De tijd om een volwassene te worden

is nu gekomen.

Een avontuur vol mirakels

We gaan allemaal op een reis

De zoete wensen van onze moeders accepterend

Een fantsie van een nacht met vallende sterren

Overvloeiende tranen en gebeden

Niemand weet het

De toekomst zal schijnen!


Ze merkte op hoe in verlegenheid gebracht haar zoon was nadat ze stopte met zingen. 'Je muziek was schitterend Helios, zo opgewekt en vrolijk!'

Nadat de zon onder begon te gaan, ging de familie naar huisen stopte hun kinderen in bed. Hoewel, Selene deed haar best om wakker te blijven. 'Kom op schatje, morgen zal er nog veel meer tijd zijn om te spelen.' zei Seira tegen de gapende zeemeermin.

Ziend hoe de kleine zeemeermin niet makkelijk in slaap te krijgen zou zijn, begon ze een slaapliedje te neuriën terwijl ze haar dochter zachtjes heen en weer wiegde. Binnen tien minuten lag ze vredig te slapen in haar armen. Ze legde haar in haar wieg en ging naar haar zoon's vertrekken.

De deur was op een kier en Seira glipte naar binnen, en vond haar echtgenoot zittend naast het bed van haar slapende zoontje. 'Hij viel een stuk sneller in slaap dan zijn zusje, zo te zien.' fluisterde ze, komend van vanachter Mikeru.

Hij liet zijn vleugels verdwijnen zodat ze hem vanachter kon knuffelen. 'Volgende keer zal ik haar instoppen, mijn fluit zal haar in twee minuten in slaap sussen.' Ze giechelde en hij gaf haar een verwarde blik.

'Jouw fluit kan me niet in slaap sussen, dat doet jouw stem.' Ze gaf hem een kus op zijn lippen. 'Zal ik je ook in slaap zingel, mijn geliefde zeemeermin?' Ze giechelde terwijl ze hem uit hun zoon's kamers sleepte naar hun eigen slaapvertekken.

Zodra ze waren aangekomen plaatste Seira haar Parelketting op het nachtkastje voor ze in bed klom met Mikeru. Zodra ze dicht bij hem schoof, begon Miukeru kleine cirkeltjes op haar rug te tekenen terwijl zij zachtjes mompelde 'We zullen altijd samen zijn, ne Mikeru?'

Hij lachte naar haar en zei: 'We zullen samen zijn tot de dag dat jij in zeeschuim verandert, en dan zal ik wachten tot je terugkeert.'
'Maar hoe weet je hoe je me kunt vinden?' Hij giechelde een beetje. 'Omdat je mooie wens, die gezongen is door jouw stem, mijn geliefde meermin, mij zeker zal bereiken.' Seira bloosde weer, maar gaf hem een gepassioneerde kus als antwoord.

'Ja, we zullen altijd samenzijn... Van dit leven tot zo vele anderen.' dacht ze terwijl ze droomde over de blije toekomst met hun kinderen.