De bruiloft

De vrouw schreed naar voren door het gangpad toen het onmiskenbare geluid van een inkomend sms’je Pachelbels Canon in D verstoorde. De ambtenaar die klaarstond om het huwelijk te voltrekken wierp een strenge blik richting de genodigden die aan beide kanten van waar de bruid liep op hun klapstoeltjes zaten, op zoek naar de persoon die vergeten was zijn telefoon op stil te zetten. Hij was een beetje beduusd toen hij zag dat de man die naast hem stond een Nokia uit zijn borstzak viste en snel een aantal toetsen indrukte voordat hij hem weer terug liet glijden, maar besloot te doen alsof hij er niets van had gemerkt.
De bruid kwam tot stilstand en de muziek eindigde een aantal tellen later. De ambtenaar schraapte zijn keel. ‘Wij zijn hier alleen bijeen gekomen op deze prachtige dag -’ Hetzelfde geluid klonk door de zaal, maar dit keer werd het niet eens meer gedeeltelijk overstemd door muziek. De bruid staarde strak voor zich uit, maar ze zag eruit alsof ze plande hoe ze de prachtige bos bloemen in haar hand het beste als wapen zou kunnen gebruiken terwijl de bruidegom opnieuw de telefoon tevoorschijn haalde.
De voornaamste taak van de ambtenaar was het te zorgen dat het huwelijk wettelijk was en dat het goed verliep. Hij had wel eens vaker mensen moeten vragen hun mobieltjes uit te schakelen, maar hij had nog nooit de bruidegom aan zoiets moeten herinneren op de dag die voor een man in zijn plaats een van de belangrijkste momenten uit zijn leven zou moeten zijn. Hij vroeg zich af of dit misschien de eerste keer zou worden, maar voordat hij de kans kreeg zijn opmerking zo beleefd en diplomatiek mogelijk te verpakken draaide de bruid zich naar haar aanstaande echtgenoot toe en begon het koppel driftig te fluisteren op een toon die weliswaar te zacht was om de oren van de gasten te bereiken, maar die voor de ambtenaar duidelijk verstaanbaar was.
‘Mary, het spijt me -’
‘Godverdomme John, waag het niet. Dit is nu al de derde keer!’
‘Maar hij heeft me nodig, hij verkeert in levensgevaar.’
‘Ik heb jou nodig om met je te trouwen en als je nog eens die deur uitloopt zonder me een simpel “ja, ik wil” te geven, verkeer jij in levensgevaar.’
‘Mary, hij heeft interpunctiefouten gemaakt en zijn initialen stonden niet onder het bericht. Er is iets goed mis.’
‘O kom op zeg, het is een sms. Een missende punt geeft niet aan dat de verzender bijna dood gaat.’
‘We hebben het hier wel over Sherlock.’
De bruid staarde haar bruidegom lang en hard aan, maar kneep toen met een berustende zucht haar ogen dicht alsof ze iets ging zeggen waar ze spijt van zou gaan hebben. ‘Goed dan. Maar hij kan maar beter een goede reden hebben dit keer, want als dit een van zijn “de wereld gaat onder als je me nu die pen die op twee meter afstand ligt niet aangeeft” noodgevallen is, dan -’
‘Dreigement opgemerkt. Bedankt schat, ik zie je vanavond.’ De bruidegom kuste zijn blijkbaar toch niet zo heel erg aanstaande vrouw op haar wang. Hij had zich al omgedraaid voordat de ambtenaar zijn verbijstering voldoende de baas had kunnen worden om er iets van te zeggen.
Hij schraapte zijn keel. ‘Meneer, ik moet u met spijt vertellen dat als u nu vertrekt, ik de bruiloft zal moeten aflasten. Ik heb vanmiddag nog een afspraak.’
De man die vandaag geen bruidegom zou zijn stopte niet eens, maar liep achteruit terwijl hij gehaast antwoord gaf. ‘Prik maar een andere datum. Mary weet wel wanneer ik vrij ben.’
Er viel een doodse stilte onder de voorheen zachtjes discussiërende gasten toen de deur weer dichtklapte. Een jonge vrouw op de eerste rij stond op en verkondigde luid; ‘Ik denk niet dat mijn broertje vandaag nog terugkomt, dus wie gaat er met me mee naar onze standaard pub?’
De ex-bruid schopt haar hakschoenen uit en duwde de onthutste ambtenaar haar bos bloemen in de hand. ‘Ik!’