The Clock is Ticking | 016 |

Alana Valentio POV

Eenmaal aangekomen in zijn kamer, besefte ik dat we alleen waren. Echt alleen. Geen Smee, geen Wendy, alleen een stom elfje, opgesloten in een van de kastjes. Maar die kon toch geen kant op. Ik dacht terug aan onze dans. ‘Je kan wel goed dansen,’ zei ik zonder erbij na te denken. ‘Nou nou, wat ben je maar complimenteus vannacht…’ zei hij met een glimlach waarvan ik niet wist of hij echt of nep was. ‘Ja…’ mompelde ik, terwijl ik plaatsnam aan de piano. Ik wilde niet spelen, ik wilde hem gewoon nog een keer aanraken. Hij bleef mooi. Hook kwam voor me staan en keek door het raam naar buiten. ‘Het is ochtend aan het worden,’ deelde hij mee. ‘Wil je… iets gaan… doen?’ Dat vond ik wel een hele vreemde vraag. Iets gaan doen. ‘Wat dan?’ vroeg ik. ‘Kan je zwemmen?’ ‘Als je me niet vastbind wel ja,’ zei ik sarcastisch. ‘Dan gaan we zwemmen. Ik ken het hele eiland van binnen en van buiten, en ik weet een hele mooie plek.’ Zwemmen? Wilde hij echt met me gaan zwemmen? ‘O-oké…’ mompelde ik, een beetje onzeker door dit rare aanbod.

Een uur later stonden James en ik aan de rand van een groot grasveld, met aan het einde een groot meer, met hier en daar wat bomen en een waterval. Achter aan lange rij bomen zag ik hoe een muur van mergelsteen stijl omhoog ging, zo hoog, dat ik door de verblindende zon het einde niet kon zien. Maar dat maakte niks uit; het was absoluut prachtig hier. Ik draaide me om naar James, die met een scheve glimlach op zijn gezicht mijn vrolijke reactie had bekeken, en trok hem mee naar het water. ‘Dit is echt mooi! Hoe kan het dat ik deze plek nog niet kende?’ riep ik uit, vol verbazing en bewondering. Aan de rand van het water trok ik mijn rode jas uit, en ook mijn blouse, en realiseerde me langzaam dat ik nu in mijn BH stond. ‘Vind je het erg?’ vroeg ik onzeker aan James, maar in tegenstelling tot mij, die keer dat hij in ontbloot bovenlijf voor mijn neus stond, kon hij zijn blik prima van mijn decolleté af houden. Ik trok ook mijn laarzen en broek uit en sprong meteen in het verkoelende water. Ik genoot er echt van, voor het eerst sinds dagen voelde ik me weer écht schoon. Een plons bevestigde dat James ook in het water was gesprongen, maar dan met blouse en broek nog aan. Ik liet mezelf op mijn rug drijven en kneep mijn ogen dicht tegen de zon, toen ik een prik in mijn zij voelde en gilde. ‘Niet doen!’ gilde ik lachend naar Hook, die het blijkbaar erg lollig vond om me de stuipen op het lijf te jagen door steeds maar achter me te verschijnen. ‘Oké, oké, ik houd al op,’ zei hij lachend toen ik water zijn kant op spetterde. Ik voelde me net een klein kind, maar dit deed me echt goed. En zo te zien deed het James ook goed. Volgens mij was dit de eerste keer dat ik hem oprecht zag lachen. Op een gegeven moment – ik had echt niet door hoe het zo snel gebeurde – zat ik verstrengeld in zijn armen. Ik kon geen kant op en keek in zijn helderblauw ogen die schitterden van plezier. Een warm gevoel kroop door me heen en mijn hart klopte sneller. Maar ik wilde dit niet, dit mocht niet. Diep in mijn hart wilde ik het wél, maar het was gewoon fout, en die gedachte maakte dat ik me lostrok en een eindje verder zwom. Ik had er meteen al spijt van toen ik zijn blik zag, maar zwom toch door naar de waterval. Ik hoorde hoe James me volgde en zwom eronderdoor, de heerlijke koele schaduw in. Het enige wat ik zag was Hook’s gestalte dat steeds dichterbij kwam, totdat hij dan uiteindelijk ook onder de waterval door zwom. Mijn voeten raakte de grond weer en hoe meer ik naar de muur liep, hoe verder ik boven water kwam. Ik draaide me om en keek – gillend, hoe kon het ook anders – recht in James’ blauwe ogen.

Your lips crush into mine, my hands pulled at your hair. This is right, this is how things are meant to be. I’m falling for you so fast.