Opdracht 2 - Gossip Girl.

De zondagmiddag dat het bericht kwam, waren we aan het shoppen. Mijn vriendinnen renden gillend in en uit de pashokjes, op zoek naar de perfecte jurk voor het etentje van vanavond. Ik zat op een van de comfortabele poefs tegenover de pashokjes. Ze waren volgepakt met dikke vaders met bezwete koppen en creditcards ter waarde van $250.000.000,- netto. Ik had mijn aankopen over de hele poef uitgespreid en was voor de zekerheid ook nog wijdbeens gaan zitten om er zeker van te zijn dat niemand erbij zou komen. Dat had me al veel afkeurende blikken opgeleverd, maar ik zette mijn Chanel-zonnebril op en deed alsof ik niks merkte.
Ik verveelde me dood. Mijn outfit voor het etentje bij mevrouw Waldorf zat al uren in mijn tas en het was dodelijk vermoeiend om te moeten kijken naar de ene na de andere jurk waarin mijn vriendinnen de pashokjes uit kwamen stevenen. Hun opgewonden gegil was niet aan mij besteed en irriteerde me. De lampen zoemden en het felle, gelige licht dat de pashokjes bescheen bezorgde me hoofdpijn. Ik wierp een blik op de manshoge, met goud omrandde spiegel aan het eind van de paskamers. Mijn spiegelbeeld staarde me vermoeid aan. Ze zag er niet al te best uit, nog slechter dan gewoonlijk; Door al dat wachten waren haar kapsel en kleren in de war gaan zitten en haar tasjes lagen gekreukt uitgespreid. Haar lipgloss was opgedroogd (24 hour Gloss m’n neus) en toen ze haar zonnebril afdeed, stonden haar grijsblauwe ogen duf en lusteloos.
Hé , mimede ze naar me. Hoe gaat ie?
Klote, antwoordde ik mijn spiegelbeeld. Ze keek me misprijzend aan en wendde haar blik toen af.
Hé! Probeerde ik haar aandacht weer te trekken, maar ze zette haar Chanel-bril weer op en negeerde me. Haar ijzige manier van doen kwetste me; waarom deed ze zo onaardig?
Kut spiegelbeeld! Smeet ik naar haar hoofd. Als antwoord stak ze haar middelvinger op.
Ik keek ongelukkig haar kant op, totdat ik me besefte dat ze maar een spiegelbeeld was en geen echt mens.
Geweldig. Ik was aan het ijlen.
Met een kreun liet ik mijn hoofd tegen de muur komen. Een doffe bonk klonk door de ruimte en een paar mensen keken mijn kant op. Au. Ik vloekte binnensmonds en graaide naar mijn telefoon. Ik zou de tijd maar moeten doden met spelletjes. Toen ik de telefoon ontgrendeld had, zag ik een paar van mijn favoriete sites staan. Ik surfte een beetje rond en toen viel mijn oog op een nieuw Gossip Girl- bericht:

Goeiemorgen Upper East Siders! Gossip Girl hier. Jullie enige echte infobron over de levens van de Manhattan elite.
De headline van vandaag: Serena Van Der Woodsen, de favoriete it-girl, is zojuist teruggekeerd van haar onbekende verblijfplaats. We hebben je gemist,S!
Je weet dat je van me houdt,
Gossip Girl

Daaronder stond een foto van Serena van der Woodsen. De foto was gemaakt met een telefoon en de kwaliteit was erg slecht. Je zag Serena, stijlvol gekleed als altijd in een gestreept shirt en een geel jasje, door een tochtig station lopen- het Grand Central Station. Daaronder stond een hele lijst met reacties, maar die las ik niet. Mijn ogen zaten lichtelijk vastgekleefd aan de foto van Serena. Ze was terug. Het was niet te geloven.
Serena had jarenlang bij mij op school gezeten. Ze was bloedmooi en stikpopulair, tot ze meer dan een jaar geleden opeens verdween, en haar familie erbij. De gekste geruchten hadden de ronde gedaan; ze zat in de drugshandel, ze was zwanger, ze was uitgehuwelijkt… sommige dingen waren zo achterlijk dat ik er amper naar kon luisteren. Maar dat had ik toch maar gedaan, want misschien zat er wel iets waars tussen. En ik wou niets liever dan te weten komen wat er met Serena gebeurd was.
Ik deed mijn zonnebril maar weer af en begon erop te kauwen. Mijn vriendinnen zouden me wat aandoen als ze zagen dat ik een Chanel -zonnebril van $1200,- zo mishandelde, maar het kon me echt niet schelen wat die mensen deden, die nu allemaal om elkaar heen stonden te dansen omdat één van hen haar jurk had gevonden. Hun gegil werd nog eens extra versterkt door de holle kleedkamer en het lawaai was oorverdovend. Ik zag meerdere vaders met vertrokken gezichten voor zich uit staren. Ik negeerde hen; ik zat nog steeds aan Serena te denken.
Ik kon niet precies vertellen waarom ik zo gefascineerd werd door Serena. Misschien was het omdat haar gouden haar danste bij elke stap. Misschien was het omdat wat voor kleren ze ook aanhad, ze altijd de uitstraling had van een supermodel. En zo gedroeg ze zich ook. Altijd zelfverzekerd en gelukkig. Ja, dat zal het zijn. Serena was echt het type perfect, het type zonder problemen, zonder hobbels op haar pad. Het leek wel alsof ze een soort geheime kracht of magie uitstraalde. Ik had haar altijd vol ontzag bekeken als ze door de gangen liep, innerlijk zuchtend en wensend om op haar te lijken, maar ik had haar nooit durven aanspreken. Toen ze weg was, had ik mezelf vervloekt dat ik zo laf was geweest. Maar nu ze terug was, zou ik met haar praten, en misschien een beetje van die stralende perfectie van haar te pakken krijgen.
Zo zat ik te denken aan Serena, en aan waar ze nu zou zijn, en met wie. Zou ze naar het feest van mevrouw Waldorf komen vanavond? Tenslotte was ze vrienden met Blair Waldorf. Of was dat inmiddels niet meer zo? Ik zou hoe dan ook naar het etentje gaan vanavond.
Ik vernieuwde de pagina van Gossip Girl en wachtte tot er een nieuw bericht verscheen.

Maar Serena was niet op het feest, en de rest van de week zag ik haar ook nergens. Ik had de halve avond uitgekeken, maar ik vond niet wat ik zocht en luisterde maar naar het gesprek van mijn vriendinnen om mezelf af te leiden.
‘’die enge Chuck Bass zit ook weer naar ons te staren met zijn loensende kop’’ zeiden ze fel, terwijl ze duister naar Chuck staarden. Die zat ontspannen aan het andere eind van de tafel, naast Nate Archibald, en keek in de verste verte hun kant niet op. Ik snoof en keek weer of Serena er al was.
De rest van de week zocht ik Serena op school, maar ik had haar nergens gezien. Ik had nog geprobeerd bij Blair Waldorf rond te hangen in de hoop haar tegen te komen, maar Blair was onuitstaanbaar en zweeg ook hardnekkig over Serena.
‘’Wat Serena allemaal uitgespookt heeft…’’ zei ze vaag toen ik haar er naar vroeg.
‘’Ik ben een en al oor’’, zei ik zogenaamd vertrouwelijk. Maar alleen als het over Serena gaat, voegde ik er in mijn hoofd aan toe. In de rest van je leven ben ik niet geïnteresseerd.
‘’Daar ga ik het niet over hebben. Het zou me drie dagen kosten om alles op te sommen’’, zei Blair. Ze deed haar best om luchtig en nonchalant te doen, maar haar knokkels waren wit omdat ze haar Leitz-multomap zo hard vasthad en haar wenkbrauwen stonden in een boze fronshouding. ‘’hier is een uitnodiging voor Kiss on the Lips. Het is een feestje dat ik volgende week geef’’, voegde ze er snel aan toe. ‘’En als je me nu alleen wilt laten; ik moet leren.’’ Ze duwde de uitnodiging in mijn hand en maakte niet de minste aanstalten om te gaan leren toen ik met tegenzin wegliep.
Maar vandaag had ik vast meer succes, want het Kiss on the Lips-feest was vanavond en het kon niet anders of Serena zou er zijn. Zij was echt een feestganger en het was ook nog het feest van haar beste vriendin.
Ik voelde een steekje van twijfel in mijn buik. De dagen na mijn gesprek met Blair had ik gepiekerd over haar afstandelijkheid en het feit dat ze niets over Serena scheen te weten. Misschien hadden ze ruzie gehad. Misschien was Serena niet uitgenodigd vanavond. Maar ik verjoeg die gedachte. Serena zou er heus wel zijn. Echt wel.

Ze is er wel.
Dat moet.
Ik keek nogmaals rond, maar hoewel ik genoeg feestende mensen zag, was degene waar ik naar op zoek was er niet bij. Ik probeerde te dansen met mijn vriendinnen en een beetje los te doen. Ze komt heus wel. Waarom zou ze niet komen? Als je over vijf minuten opkijkt zul je haar vinden.
Dertig seconden later keek ik op. Geen Serena. Ik vloekte. Waar hing dat domme kind uit? Ik liet mijn vriendinnen achter en stapte van de dansvloer af. Ik liep in de richting van de bar, nog steeds druk om me heen kijkend. Mijn hart sprong op tot in tot mijn keel toen ik een meisje met blond haar voorbij zag komen, en toen ik zag dat het niet Serena was, zakte mijn hart zo mijn maag in. Boem. Ik bestelde een drankje bij de bar en ging zitten.
Waar was Serena? Ze zou hier moeten zijn. Wat een rotstreek om niet te komen. Wist ze niet dat ik op haar zat te wachten? Dat ik verdomme de hele week nergens anders aan dacht dan aan haar en haar stomme kop? Wat een bitch. Wat een ontzettende bitch. Ik dacht aan haar luchtige glimlach en mooie tred en het werd een beetje zwart voor mijn ogen. Of was het rood? Kon me niet schelen. Ze verdiende het niet. Dat luchtige, perfecte leven. Het kwam haar niet toe. Een trut als zij had er geen recht op zo onbezorgd door het leven te gaan. Het zou van mij moeten zijn. Ik had het veel harder nodig dan zij. Muziek schetterde in mijn oren. Ik klemde mijn vingers om mijn glas en dacht aan Serena. Haar blonde haar, blauwe ogen, lange benen, mooie kleren, eenvoudige leven, coole vrienden, lieve ouders en ga zo maar door.
De steel van het glas brak. Plotseling had ik alleen de kelk nog in mijn hand. Daar waren ook al scherven uit. De vloeistof gutste over de bar en over mij. Ik lette er niet echt op. Ik zag alles nogal wazig. Was de wereld altijd zo rood geweest? Of was het zwart?
Ik stond op, de barkruk viel om. Ik zou Serena zoeken. En ik zou haar vinden ook. En met haar praten. En dan zou ze me haar geheim vertellen. En dan zou ik hetzelfde leven leiden als zij. Perfect en eenvoudig. Zo zou het gaan en niet anders.
Ik keek naar de steel van mijn glas. Lekker scherp. Ik hield het stevig in mijn hand terwijl ik de deur uit liep.
Ja, zo zou het gaan en niet anders.