The Clock is Ticking | 015 |

Alana Valentio POV

Woedend deed ik een paar stappen achteruit en bekeek het meisje verachtend. Ze had mijn moment verpest. Mijn mooie momentje. Dom wicht.

Even later zaten we met z’n allen aan tafel; James, Wendy en ik, terwijl Smee iedereen beleefd wat te drinken aanbood. Ik zat verveeld achteruit geleund in mijn stoel terwijl James op Wendy’s gevoelens inpraatte. Zo onschuldig als hij keek, zo hard kwamen zijn woorden aan bij het kleine meisje. Zou hij dat ook bij mij doen? Hij was er behoorlijk goed in, Wendy kon haar tranen nauwelijks binnen houden. ‘Nee, Peter Pan kan niet liefhebben,’ zei Hook, en onbewust speelde er een glimlachje rond mijn lippen. Toen de tranen dan eindelijk over haar wangen liepen, werd mijn glimlach alleen maar breder. James stond op en knielde neer naast Wendy, die beschaamd haar hoofd verborg achter haar haren. ‘Nou, nou, zo hoeft het niet te zijn,’ zei hij, terwijl hij haar tranen wegveegde. ‘Heb je ooit piraat willen worden, liefste?’ vroeg hij, waardoor er een glimlach verscheen op Wendy’s gezicht, maar die van mij werd weggevaagd. Liefste? Het meisje werd een beetje rood. ‘Ik heb mezelf ooit een naam gegeven, Red-Handed Jill.’ James was meteen enthousiast- natuurlijk. ‘Wat een geweldige naam!’ zei hij. Geweldig? Ja, prachtig, voor op een kinderfeestje. ‘Zo gaan we je noemen, als jij je bij ons aansluit!’ ‘Maar wat zijn dan mijn plichten?’ vroeg Wendy, iets minder overtuigd. ‘U kunt niet van me verwachten dat ik ga roven…’ James’ ogen keken even snel naar de mijne, maar ik deed me niet de moeite zijn blik vast te houden, aangezien die toch meteen weer terug ging naar Wendy. ‘Vertel jij toevallig ook verhalen?’ vroeg Hook. Ik wist niet wie hem dat verteld had, maar hij was vast niet echt op zoek naar iemand die verhalen kon vertellen. ‘Dat doe ik zeker!’ riep ze opgewonden.

Zo kwam het dat alle piraten onmiddellijk op het dek bijeen werden geroepen, zodat Wendy een van haar geweldige verhaaltjes kon vertellen. ‘En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig,’ sloot ze haar verhaal af. Dat was een van de zinnen die ik als kind veel te vaak had gehoord, en ik kon me niet voorstellen dat deze stomme piraten hier emotioneel van konden worden. Terwijl sommige een traantje wegpinkten, begonnen anderen luid te applaudisseren. Hook nam haar mee naar de plek waar de piraten haar huisje neer hadden gezet, en ik liep er achteraan, ik wilde niet achterblijven bij deze idioten. ‘Mag ik nog wat tijd om over uw gulle aanbod na te denken?’ vroeg Wendy beleefd. ‘Natuurlijk. Dat moet je zelfs!’ zei James. ‘Mijn jongens zullen je terugbrengen zodra ze je gevonden hebben. Niemand van mijn bemanning zal je volgen. Dat zweer ik.’ Iedereen knikte als overtuiging, en Wendy leek het te geloven. Ze stond voor de deur van haar huisje, en ik had intussen mijn armen over elkaar geslagen. ‘Mijn nieuwe obsessie ben jij, niet Peter Pan, of zijn verblijfplaats,’ zei Hook, en hoe overtuigend dat ook klonk, dat zou toch niemand geloven? Ikzelf geloofde het ook niet. Wendy geloofde hem echter wel en ging haar huisje binnen. Zodra de deur werd gesloten werd ze door een groepje piraten weg gedragen. ‘Wat kan jij goed toneelspelen, zeg,’ flapte ik eruit, onderweg naar James’ kamer. ‘Dank je.’