The Clock is Ticking | 014 |

Alana Valentio POV

Hij stond op en liet me alleen met de elf. Ik nam niet eens de moeite om achter hem aan te lopen. Hij sloop langs de bomen, steeds dichter naar Pan en Wendy, die nu weer op de grond stonden. Ik hoorde ze tegen elkaar praten, eerst op gedempte toon, bijna gefluister, en daarna steeds luider. Het zag ernaar uit dat het gelukkige stelletje ruzie kreeg. Goed zo. ‘Peter! Peter, kom terug! PETER!’ werd er geroepen, en ik gniffelde zacht. Ja hoor, troubles in paradise. Pan vloog over, en ik dook, zodat hij me niet zou zien. Hook stond tegen een boom aan geleund, lichtjes glimlachend, en speelde met zijn haak. Ik ging bij hem staan. ‘Wat ben je van plan?’ vroeg ik, nog steeds geïrriteerd om zijn gemene gedrag van daarnet. ‘Ik denk dat we deze Wendy-meid maar eens meenemen…’ zei hij, gemeen glimlachend. Ik knikte.

In een mum van tijd hadden we de andere piraten opgetrommeld om Wendy en haar kleine huisje mee te nemen naar het schip. De piraten waren, in tegenstelling tot mij, niet erg blij om Hook te zien, waardoor ik me alleen maar meer schaamde voor mijn gedrag. Maar captain Hook zelf was het blijkbaar alweer vergeten. De piraten droegen het huisje zo stil mogelijk, en ik liep er, samen met Hook, achteraan, terwijl ik chagrijnig bladeren afhakte met mijn zwaard. Toen we terugkwamen op het schip, werd het huisje met het meisje neergezet, en liep ik, nog net zo chagrijnig als daarnet, naar Hook’s kamer. Daar nam ik plaats op het bed, liet me achterover vallen en zuchtte diep, totaal negerend dat hij binnenkwam. Ik wist echt niet wat er aan de hand was met mij, maar ik was diep beledigd door zijn ‘’dat is geen liefde’’ uitspraak. Maar voor zover ik wist, was er ook geen liefde. Er kon geen liefde zijn, want ik heb nooit echt liefde gekend, en James Hook waarschijnlijk ook niet, anders was hij niet aan zijn slechte naam gekomen. ‘Ik weet niet wat er met jou aan de hand is, maar als het door mij komt, dan spijt dat me,’ zei hij plotseling, en nu pas realiseerde ik me dat hij al die tijd naar me had zitten kijken. Ik ging rechtop zitten en brandde los. ‘Je negeerde me totaal! Alsof ik er helemaal niet bij was!’ zei ik fel. Hij knikte, en ik voelde me belazerd. Hij spotte gewoon met me! ‘Ik meen het! En waag het niet om te lachen!’ zei ik, nee, schreeuwde ik bijna. Binnen enkele seconden stond hij naast me, en ik schrok zo erg, dat ik een klein gilletje uitstootte. ‘Stop jij nooit eens met schrikken?’ vroeg hij, en ik bloosde. ‘Luister, het spijt me dat ik zo onaardig deed, dat was niet mijn bedoeling,’ begon hij. Hij stopte even met praten, maar toen ik niks terug zei, ging hij verder. ‘Maar je moet begrijpen dat het heel moeilijk is om aardig te doen, als je bijna bent opgegeten door een mega-krokodil,’ zei hij, en ik moest toegeven dat hij gelijk had. ‘Het spijt mij ook,’ zei ik, en ik staarde naar de grond. ‘Al goed. Zeg, kan jij piano spelen?’ vroeg hij plotseling, en die vraag overspoelde me. ‘Ik, eh- ja, dat kan ik,’ antwoordde ik, bang voor wat nu ging komen. ‘Heb je zin om iets te spelen?’ ‘Voor u?’ ‘Stop eens met die ‘’u’’s, ik ben gewoon jij, en anders James. Ook geen captain meer. Maar, ja, voor mij,’ zei hij, en ik bloosde opnieuw, een beetje opgelaten. Ik stond op en liep naar de piano, die achterin de kamer stond. Hij was erg oud, maar had mooie schilderingen. Het was de mooiste vleugel die ik ooit had gezien. Ik streek er even over met mijn vingers, en nam plaats. Toen begon ik te spelen. Ik wist niet eens wat ik wilde spelen, maar ik begon gewoon, en alles ging als vanzelf. Ik merkte zelfs niet dat Smee binnen kwam en halt hield om te luisteren naar wat ik deed. Hook, excuseer, James, was compleet overrompeld door het geluid, en dat liet me glimlachen. Toen ik klaar was, zuchtte ik, en keek naar James en Smee. Beide hadden ze hun mond een beetje open hangen, en ik gniffelde zacht. ‘Dat was… ongelofelijk,’ zei Hook. ‘Dank je, zal ik nog wat spelen?’ vroeg ik, gevleid door hun aandacht. ‘Graag,’ zei Smee. Dus begon ik opnieuw. Dit stuk duurde langer dan het eerste, maar was aan de gezichten van Smee en James te zien niet minder mooi. Ik richtte me weer totaal op het werk dat mijn vingers deden en genoot van het geluid dat de piano maakte. Toen ik opnieuw klaar was en om me heen keek, stond James opeens achter me. Ik schrok weer, maar wist deze keer de gil binnen te houden. Hij hield zijn hand uit, en wilde blijkbaar dat ik die aanpakte, dus dat deed ik. Een beetje verbaasd en onzeker stond ik op, en Smee begon te spelen op de piano in plaats van mij. Ik herkende de muziek niet, maar het was wel mooi. James’ haak lag bij mijn heup en mijn hand lag, na veel aarzeling, op zijn schouder. Hij trok me tegen zich aan, en terwijl ik in zijn blauwe ogen staarde, werd ik helemaal warm vanbinnen. Toen begonnen we te dansen. Ik had nog nooit echt gedanst, maar het ging als vanzelf, net zoals het piano spelen. Misschien was het omdat zijn ogen me hypnotiseerden, of misschien was hijzelf gewoon een goede danser, ik wist het niet. Maar het voelde goed. Veel te goed om langer te duren. Want op dat moment kwam Wendy binnen gelopen, en liet ik Hook meteen los.

If I could dance with you again, I would play a song that would never end. You make it alright, every time I see you. Time is running. Make the most of today, time waits for no man. The Clock is Ticking.