~016

Ik lag nog steeds in zijn armen. Hij wreef voorzichtig de tranen van mijn wangen en gaf een kus op mijn voorhoofd. Ik sloot mijn ogen. Zijn lippen verplaatsten zich naar mijn nek. Ik voeld het bloed omhoog stijgen. Daarna zochten zijn lippen de mijne en verdwenen we in een lange, gepassioneerde zoen. Zijn handen gleden over mijn rug heen en weer, tot ze de rand van mijn shirt bereikten. Langzaam liet hij zijn handen onder mijn shirt glijden. “William-“ probeerde ik. Hij drukte zijn lippen weer op de mijne. Ik duwde hem van me af. “William, ik wil dit niet. Niet nu.” zeg ik bang voor zijn reactie. “Verdomme, Emily, wat wil je dan wel?” schreeuwt hij. “Ik... ik weet het niet...” fluister ik. Hij pakt mijn pols beet en trekt me naar zich toe. Een pijnscheut schiet door mijn arm heen. Zijn duim drukt precies in de laaste snee. Ik bijt op mijn lip terwijl hij zijn armen om me heen slaat. “William, toe.” zeg ik wanhopig. Hij kijkt me kwaad aan. “Wat wil je dan dat ik doe? Emily, wees dan duidelijk!” zegt hij kwaad. “Ik wil het niet. IK WIL HET NIET!” schreeuw ik hem toe. Zijn hand klapt pijnlijk hard op mijn wang. Geschrokken kijk ik hem aan. Zijn ogen staan nog steeds kwaad. Tranen stromen over mijn wangen. Hij duwt me ruw opzij en pakt zijn jas van de kapstok. “Waag het niet om weg te lopen van je problemen! Klootzak!” schreeuw ik hem toe. Dat was de druppel. Hij draait zich met een ruk om, en zijn ogen staan medogenloos. Niets dan woede is in zijn ogen te vinden. Met grote passen stampt hij mijn richting op. Ik krimp ineen. Hij grijpt me bij mijn pols en draait die venijnig rond. “Mijn problemen?” sist hij spottend, waarna hij mijn mouw omhoog trekt. De wonden worden zichtbaar. Nog een keer draait hij mijn pols rond. Ik kreun van de pijn. “Dit is wat je verdient, hoer!” bijt hij me toe. Nog een keer slaat hij me hard op mijn wang, en dan loopt hij de kamer uit.

Ik laat me snikkend zakken op de bank. Waarom moet het nou altijd eindigen met een ruzie. Ik wrijf over mijn pijnlijke wang en pols. Eigenlijk weet ik dat hij gelijk heeft. Ik ben degene met problemen. Ik verdien het. Een luide snik verlaat mijn mond. Ik ren naar de badkamer, waar ik mijn vertrouwde mesje weer pak. Maar dit keer hoeft hij het niet te zien. Ik trek mijn shirt omhoog. Ik zie enkel en alleen een enorme laag vet. Daar zal het dus niet zo’n probleem zijn. Ik zet het koude mesje op mijn houd en trek een lange streep. Het bloed welt op en druppeld langs mijn buik naar beneden. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Grote, donkere wallen staren me aan. Enkel en alleen vet rond mijn huid. Ik zucht. ‘Emily, vertrouw me!’ Die stem! Altijd weer die bekende stem, die ik niet kan plaatsen. Ik veeg de druppels weg en wacht tot het bloeden gestopt is. Dan doe ik mijn shirt weer omlaag en verwijder alle sporen. Ik loop naar de kamer en laat me met een zucht op de bank ploffen. Ik pak mijn mobiel en zie dat ik niks meer heb van Niall. Zie je wel, hij is me al vergeten. Tranen spelen weer op. Ik moet zijn stem horen. Maar het kan niet. William zou het me nooit vergeven. Maar hij hoeft het toch niet te weten? Met trillende handen toets ik het nummer in. De lange pieptonen geven aan dat er niet zal worden opgenomen. Dan krijg ik de voicemail er voor. “Hi, this is Niall. I’m not able to take the phone, probably eating or something, so call me again! Bye!” Ik moet even kort lachen van de vrolijkheid in zijn stem, maar de lach verdwijnt al snel weer. Ik probeer het nog eens, en nog eens, maar er wordt niet opgenomen. Zou hij me niet willen spreken? Mijn laaste hoop is nog gevestigd op het inspreken van de voicemail. Zou ik durven? Ik doe het gewoon. Na de piep probeer ik te praten en de brok ik mijn keel weg te slikken. “Niall? This is Emily.” begin ik. Dan schiet er een enorme snik uit mijn keel. “I... I just wanted to hear your voice, but I understand if you don’t want to talk to me… So, ehm, well, bye I guess….” en ik hang op. Heb ik hier nou wel goed aan gedaan?