The Clock is Ticking | 013 |

Alana Valentio POV

Verwonderd liep ik om de boom heen, keek naar binnen, naar alle andere elfjes. Die boom was echt een bron van licht en schittering. Ik hoorde gekraak achter me, en draaide me om, licht geschrokken. Eerst kon ik niet zien wie het was, maar zodra ik hem herkende, vloog ik hem om zijn hals. ‘Hook! Je leeft nog! God, wat ben ik blij om je te zien! Ik dacht echt dat die krokodil- dat hij je- je-‘ Ik kwam niet meer uit mijn woorden door de tranen die over mijn wangen stroomden. Vlug liet ik Hook los. Ik voelde me een ongelofelijk watje. Huilen om een piraat. Een beetje verbaasd keek hij me aan, en toen krulde zijn lippen licht om. ‘Dacht je echt dat ik dood was?’ Ik knikte, nog niet in staat om te praten. ‘En… dat vond je erg?’ Aan zijn gezicht te zien had hij de grootste lol, maar ik kon er absoluut niet om lachen. ‘Dat- is- niet- grappig!’ zei ik, terwijl ik hem bij elk woord tegen zijn arm sloeg. Hij gniffelde even, en zette de lamp die hij vasthad op de grond, en legde zijn enige hand op mijn schouder, terwijl ik hem gefrustreerd aankeek. ‘Ík vond het best komisch. Niemand heeft ooit om mij gegeven,’ zei hij. ‘O- oh nee?’ vroeg ik verbijsterd, en hij knikte. Hij pakte de lamp weer op en liep verder. ‘Nu moet je heel stil zijn, want Pan en die meid genaamd Wendy zijn daar.’ Ik knikte en volgde hem, zo stil als ik kon. En opnieuw was ik verbijsterd door wat ik aantrof; Wendy en Peter Pan, vliegend in de lucht, alsof ze dansten, omcirkeld door elfjes. ‘Pan heeft zichzelf een Wendy gevonden,’ mompelde Hook zachtjes, terwijl hij op de grond ging zitten. Ik kwam naast hem zitten en keek naar een elfje dat slechts enkele centimeters van ons verwijderd was. Hook leek… gebroken door het zien van Wendy en Pan. ‘En Hook is helemaal… alleen…’ mompelde hij erachteraan, waardoor voor mij de tijd even werd stopgezet. Alleen? Wie was ik dan, betekende ik dan niks? Beledigd staarde ik hem aan. ‘Ik ben hier ook nog, weet je,’ zei ik, een beetje harder dan bedoeld was. Hij staarde me aan en kantelde zijn hoofd een beetje, in een quasi-onschuldige blik. ‘Maar dit is geen liefde. Pan heeft liefde. Hook niet.’ Mijn stomme hart begon als een bezetene te kloppen bij het woord ‘’liefde’’. Nee, hij had gelijk, natuurlijk had hij gelijk. Ik was echt niet verliefd op… hem. Op een piraat met één hand. Echt niet. Onmogelijk. Het kleine elfje begon te praten, met een stem zo zacht en pieperig dat ik hem maar net kon verstaan. ‘Ik ben ook alleen,’ sprak ze, met een stem zo zacht als fluweel. ‘Peter heeft me verbannen.’ ‘Verbannen?’ zei Hook verontwaardigd, en ik rolde met mijn ogen. Aanstellers. Ik keek weer naar het koppel dat in de lucht zweefde, en werd jaloers. Jaloers dat zij iemand had om mee te vliegen, jaloers, omdat zij iemand had om gelukkig mee te zijn. ‘Ik denk dat jij en ik even moeten praten,’ zei Hook tegen de fee.