Chapter one.

Varyn Elouise Grawson

Het is inmiddels al een paar jaar geleden. Maar voor mij voelt het alsof het gisteren is gebeurd. Toen mijn moeder met een vaart op de trein afreed, waren heel veel menen getuigen. Eén van die mensen belde de politie en die kwam meteen. Ze sloten alles af, en ik en mijn moeder werden met een ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar bleek dat de dokters niks meer voor mijn moeder konden doen, maar dat ik nog wel leefde, maar alleen in coma lag. Ik lag om precies te zijn twee dagen in coma. Daarna werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en mocht ik met mijn vader mee. En toen begon de hel eigenlijk pas. Dagen, of nee, zelfs wekenlang huilde ik mezelf in slaap en zat ik in onzekerheid over de dood van mijn moeder. Vele mensen dachten dat het zelfmoord was, maar ikzelf geloofde dat niet. Ze kon toch ook gewoon per ongeluk op die trein gebotst zijn? Maar stiekem wist ik dat ik mezelf voor de gek hield, maar ik kon de waarheid niet kon aan. Uiteindelijk liet ik het los en zag ik de waarheid onder ogen: Ze had werkelijk zelfmoord gepleegd. Hoe gek het ook klonk, het was zo.
Mijn vader verliet die 'slet' en we verhuisden van Amerika naar Europa, Londen. Ik kwam op een andere school te zitten, met allemaal nieuwe kinderen. Een nieuwe start. Maar of het ook een goede start was? Nee, dat absoluut niet. Op mijn vorige school werd ik gepest omdat ik niet was zoals alle barbiepoppen daar. Elke dag kwam ik die walgelijke kinderen tegen, die je banden leeg staken, of die je tas overhoop haalden. Of in het ergste geval: Je sloegen, schopten en je kapot maakten, totdat je daar bloedend lag, midden op het schoolplein. En niemand was zo vriendelijk om je te helpen, want ze waren bang.
Op mijn nieuwe school, overkwam me hetzelfde. Ik werd weer gepest, en erger. Ze maakten mij weer kapot, van binnen en van buiten. Maar thuis gaat het ook niet goed. Sinds mijn moeder is overleden, drinkt mijn vader verdacht veel, waardoor hij elke avond dronken thuiskomt en ik een paar rake klappen ontvang, als dank voor het opruimen van het huis, voor voedsel zorgen en al die dingen die een ouder eigenlijk zou moeten doen. Echt elke avond is het weer raak. Maar ik houd vol, maar vraag me niet hoe.