[011]

Isaiah Timber

Na het ontbijt pakte ik mijn spullen bij elkaar en stond op om ze af te wassen. Zonder dat ik de kans kreeg om te protesteren, pakte mijn vader de spullen al van mij over en glimlachte naar me. ‘Ga jij maar tv kijken of zo,’ glimlachte hij. ‘Ik was dit wel af.’ Met grote passen liep hij naar het aanrecht toe en zette de spullen er zacht fluitend in.
‘Bedankt, pap,’ glimlachte ik terug, waarna ik een kus op zijn wang drukte en daarna verder door liep naar de bank. Ik deed geen moeite om mijn pyjama te verwisselen voor een stel kleren, want veel zin om vandaag naar buiten te gaan had ik toch niet. Met een zachte plof liet ik me op de zachte, geweven stof van de bank vallen en pakte een afstandbediening van tafel. Onwillekeurig kroop ik dichter tussen de gekleurde kussens en legde mijn hoofd op de leuning van de bank.
De televisie maakte een vreemd geluidje toen ik hem aanzette en al snel verschenen er de typische zondagmorgen cartoonpoppetjes. Even zuchtte ik, om daarna verder te zappen naar een ander programma. Een oude aflevering van the Vampire Diaries verscheen al snel op mijn scherm, met de bijbehorende, grote dosis drama. Dit deed me voor een aantal minuten aan wat anders denken dan mijn eigen drama, waardoor ik besloot de marathon af te kijken.
Toch zag ik mijn ooghoeken het grote raam wat uitzicht gaf op het enorme bos met zijn mooie kleuren en vele mysteries. In de vensterbank stonden drie potten met bloemen, waarvan twee die al in bloei waren. Even glimlachte ik. De bloemen met hun bijbehorende zachte kleuren leken zo puur en mooi.
Een zachte zucht ontsnapte mijn lippen, waarna ik mijn blik weer op het beeldscherm probeerde te focussen. Opnieuw zag ik de dramatische scenario’s tussen Elena en de twee vampierjongens en betrapte mezelf er na een tijdje op dat het eigenlijk gewoon ronduit belachelijk was. Natuurlijk hadden wij in dit reservaat ook zo onze legendes, maar veel geloofde ik er niet meer van. Als klein meisje had ik dit altijd wel gedaan, maar nu ik ouder was geworden en de dingen al ingewikkeld genoeg bleken, had ik besloten me daar geen zorgen meer over te maken. Iets wat in mijn termen niet meer dan logisch was.
Plotselinge voetstappen op het oude hout van de vloer deden mij opschrikken uit mijn gepieker en mijn ellenlange gedachtes, waardoor ik recht in het gezicht van mijn vader keek. Deze glimlachte naar me en plofte in één van de stoelen naast de bank. ‘Ik wilde je niet laten schrikken,’ verontschuldigde hij zich. ‘Ik kwam even kijken hoe het met je ging.’
Even glimlachte ik terug. ‘Het geeft niet.’ Onwillekeurig schoot mijn blik naar de klok, bijna alsof ik ergens op wachtte. Alsof ik op iemand wachtte. Ik wilde het niet, maar ik miste Paul. Al het andere leek niet belangrijk meer. De marathon die zich nog steeds afspeelde was niet belangrijk meer, de felle kleuren buiten waren niet belangrijk meer. Enkel Paul.
‘Isaiah?’ klonk het ineens. Verschrikt keek ik om me heen en zag Elan in de deuropening verschijnen. Mijn vader was uit de kamer verdwenen, had de groene fauteuil achterlaten voor wat het was. Opnieuw richtte ik mijn blik op de klok en leek mijn hart een paar seconden lang stil te staan. Had ik dan zo lang gepiekerd over Paul?
‘Isa..’ verzuchtte Elan nog een keer, waarna hij naast mij op de bank plofte. Het meubel zakte een stukje in door zijn gewicht, maar dat gewicht was niets vergeleken met het gewicht dat de doordringende, bezorgde blik van Elan’s donkerbruine irissen op mijn schouders legde.