003 {The untouched mail}
'LADIES AND GENTELMAN THE LOVELY BRUNO MARSSS.' de woorden van de presentator haalde Valentina pas echt uit haar roes die ze beleefd had toen ze de o zo bekende stem had gehoord. Het was allemaal zo toevallig. Hoe kon het dat precies op de dag dat hij weer contact met haar opnam het interview werd uitgezonden. Plots besefte Valentina dat het allemaal geen toeval was. De beelden waren waarschijnlijk dagen geleden opgenomen zodat hij nog steeds zijn vrienden en familie kon verassen. en plots drong het door dat Valentina deel uit maakte van die vrienden en familie. Misschien had hij haar wel gebeld om hem van het vliegveld op te halen. Zodat ze deel uit kon maken van zijn plan, net zoals ze vroeger altijd deel uitmaakte van zijn plannen. Altijd was ze maar een deel. Maar dat was vroeger, tijden waren veranderd, ze was nu niet eens een deel meer. Valentina zetten al haar gedachtes eens goed op een rijtje en plots besefte ze dat hij daadwerkelijk in Hawaii was. Ze had zoals elke dag het vlucht schema van de vliegtuigen uit L.A naar Hawaii bekeken. Het was een oude gewoonte geworden. Vroeger had ze nog wel eens hoop gehad dat hij terug zou komen en reed ze talloze rondjes over het parkeerterein van het kleine vliegveld. Best zielig eigenlijk. Ze was er zo van overtuigd dat hij terug kwam dat ze zeker wist dat hij op een dag door de ingang van het vliegveld kwam lopen. Dat hij dan vrolijk op haar oude pick up kwam af lopen en in stapte. Maar het lot bepaalde anders. En er kwam geen vrolijke jongen die Valentina maar al te goed kende door de ingang gelopen. Na een tijdje was Valentina er mee gestopt. Ze had de hoop opgegeven en toen begon het rouwen. Het klinkt misschien raar rouwen om een persoon die niet dood is. Maar voor Valentina was hij dat ergens ook wel. Hij had besloten zijn leven achter zich te laten en nooit meer om te kijken en Valentina zou verder moeten leven. Steeds vaker werden interviews uit gezonden, naarmate hij beroemder werd. Maar de persoon op het beeldscherm was niet meer haar beste maatje van vroeger. Hij was een heel ander persoon geworden. En Valentina moest toe kijken hoe de wereld hem veranderde en hoe ze hem steeds verder van haar weg dreven. Maar Valentina was nooit gestopt met de vluchtlijsten van de dag te checken. Het gaf haar een soort bevredigend gevoel. Alsof dat de enige brug naar zijn land was. En dat in die vliegtuigen de weg naar zijn rijkdom lag. En hoe verder weg de vliegtuigen gingen hoe verder weg hij van Valentina bleef. Maar dat werkte voor Valentina ook andersom. Hoe dichter bij hij kwam. Hoe meer Valentina hem terug kreeg. Plots sprong Valentina op. De post lag nog steeds onaangeroerd op de bank, maar Valentina had er geen aandacht meer voor. Plots begonen haar hersens over uren te maken en had ze haar sleutels al weer van de tafel gegrist terwijl ze al met de deur klink in haar hand stond. Ze rende, of beter gezegd vloog, over de eenzame galarij waar enkel Valentina's huis aan vast lag. En voor ze het wist stond ze al ongeduldig voor de lift te wachten. Haar vingers drukte wel tien keer op het knopje, maar de lift bleef weg. Ongeduldig hupste ze heen en weer en plots draaide ze zich om en sprinte de trap af. Net toen ze haar voeten met een doffe klap, over de trap treden, op het middelste plateau waren gesprongen schoven de deuren van de lift open. Maar Valentina was al te ver. 7de etage, plateau, 6de etage, plateau, 5de etage, plateau. Valentina nam niet eens de moeite om de treden aan te raken en sprong in een keer de afstand van de etage naar het plateau en van het plateau naar de lager liggende etage. 2de etage, plateau, 1ste etage, plateau, Benenden. Valentina voelde hoe de adrealine door haar lichaam gierde. Ze gaf zichzelf niet eens de kans om uit te hijgen want ze sprinte al weer verder naar de deur van het gebouwen complex. De deur viel weer met een harde klap dicht en Valentina bleef verbijsterd staan. Hij stond er al. Met diezelfde grijns als altijd. Hij spreide vrolijk zijn armen en dat was voor Valentina het teken. 'PEETTTEEERRRR,' gilde ze vrolijk en ze sprinte naar hem toe en sprong in zijn armen.
Peter, Bruno, Peter Bruno, WHUTT?? Voor de gene die het niet helemaal meer snappen, Peter Gene Hernandez is natuurlijk ons Bruno Mars.
Er zijn nog geen reacties.