Wendigo

Er stak een vlaag wind op wat er voor zorgde dat de dode bladeren met een ruk omhoog werden getrokken en om me heen weer neer dwarrelden. Ik glimlachte en liep snel naar het oude standje waar nu een hele menigte stond. ‘Mia!, wat ben je vroeg heb je geen school?’ schreeuwde Bill lachend boven de ongeduldige menigte uit toen hij mij eenmaal zag. ‘Laatste uur viel uit en ik had verder niks te doen!’, tetterde ik lachend terug waardoor een oude vrouw me afkeurend aankeek. ‘Je vader heb ik vandaag nog niet gezien maar ik kan je wel zijn dagelijkse meegeven’, zei Bill toen het me gelukt was om me tussen de mensen door te wurmen. Dankbaar nam ik de warme cappuccino en zwarte koffie aan en kreeg tot mijn verbazing ook nog een papieren zak in mijn handen gedrukt. ‘Mary heeft met de kinderen koekjes gebakken als bedankje voor het oppassen’, grijnsde Bill. Ik bedankte hem en ik vervolgde mijn weg nadat Bill had beloofd de groeten te doen. Ik kwam maar met moeite door de menigte door omdat iedereen zo stond te dringen maar uiteindelijk vond ik een uitweg. Voor me zag ik het enorme gebouw voor me opdoemen en ik liep de stenen trap op. Dit ging niet erg makkelijk aangezien ik een tas, 2 koffie, een paar dikke mappen met informatie die mijn vader van huis vergeten was en ook nog een zak koekjes had die ik nu onhandig tussen mijn tanden klemde. Ik probeerde rustig een paar treden omhoog te lopen maar gromde gefrustreerd toen de koffie gevaarlijk in de beker heen en weer klotste. ‘Hulp nodig?’, vroeg een stem waardoor ik bijna een hartaanval kreeg en bijna vooroverviel. Mezelf nog net in balans houdend werden abrupt de koffie bekers uit mijn handen gepakt en ik staarde wat verward naar mijn lege handen. Ik draaide me om en zag daar Jake glimlachend staan. Meteen griste ik blozend de zak uit mijn mond en staarde naar de grond, het had er vast idioot uitgezien. ‘Laat mij je maar helpen je moet niet alles in je eentje dragen’, zei Jake en hij nam ook de mappen over. Ik kon nog net met moeite een fake glimlach opzetten en zoals gewoonlijk kreeg ik een brede glimlach terug. Ik was er nog steeds niet aan gewend, ik kende hem nog maar een dag en meteen deed hij of ik zijn beste vriend was of zo. Op een of andere manier ergerde ik me altijd aan mensen die extra moeite voor me deden want ik regelde liever zelf alles. Jake was duidelijk een van de ergste tot nu toe. Ik haalde diep adem en snel liep ik de trap verder op en hij volgde me zoals verwacht meteen. Er liep een rilling over mijn rug naarmate ik zijn adem vlak achter me hoorde. Had deze jongen nog nooit van ‘personal space’ gehoord of zo? Ook al was het een frisse pepermunt geur die mijn neusvleugels vulde, werd het me op een gegeven moment echt te veel. Een idee kwam in mijn hoofd om nu te stoppen, mijn spullen te pakken en de benen te nemen maar ik kon het gewoon niet. Ik wilde niet harteloos overkomen en ik moest steeds aan het verhaal terug denken aan wat mijn vader nog had verteld over Jake. Ik hielde me voor dat ik nu echt niet zo ijzig mocht overkomen. Toen we eenmaal de laatste trede hadden beklommen hoorde ik opeens een schreeuw. Net toen ik me om wou draaien om te zien wat er gebeurd was werd mijn blik vertroebeld door een grote plens koffie die over mijn hele gezicht plenste. Ik hapte naar adem en keek geschokt naar Jake en vervolgens naar mijn shirt waar de koffie nu overheen droop vanaf mijn gezicht. ‘Het s-sspijt me zo erg Mia!’, stamelde Jake en hij keek onhandig naar mij en toen naar mijn shirt. Ik veegde de nog warme koffie van mijn gezicht af en probeerde wanhopig een poging te doen om de vlek minder groot te maken. Toen dit niet werkte slaakte ik een zucht. Ik keek Jake aan en ik zag een angstige uitdrukking op zijn gezicht, klaar voor mijn reactie. Het verhaal van mijn vader sprong weer in mijn geheugen op en ik haalde diep adem en glimlachte. Ik glimlachte een echte glimlach. ‘Het maakt niet uit Jake, het is maar een ongelukje ik krijg die vlek er wel weer uit’, zei ik rustig. Ik nam aanstalten om verder te gaan en zag dat hij me verbluft aankeek mar toen ik hem vragen aankeek liet hij een onzekere glimlach zien. We liepen in stilte verder en liepen naar binnen. Net op het moment dat we binnenkwamen kwam de baas van mijn vader eraan. Ik voelde dat Jake meteen in de houding sloeg en hem groette. Hij gaf hem helemaal geen aandacht want hij pakte me bij de schouders. ‘Mia wil je even meekomen? ik moet je spreken in mijn kantoor’, zei hij op een toon die me helemaal niet aanstond. Ik keek Jake even aan maar liep daarna toch achter hem aan, wat was er in hemelsnaam aan de hand?


‘Ok, mijn team neem deze route’, en ik wees naar een van de paden en ik richtte me vervolgens op de anderen. ‘En jullie de meest zuidelijke, als jullie iets vinden neem dan alsjeblieft contact met mij op!’. De anderen knikten en liepen al de andere kant op maar Will bleef nog even staan. ‘Hetzelfde geldt voor jou Mia, als er iets is bel dan meteen!’. Ik glimlachte waterig en knikte en Will ging met de anderen mee. Ik draaide me om. ‘We moeten voorzichtig zijn want de zaak van die moorden is nog steeds niet opgelost en ik heb nu geen zin in nog meer ledematen, is dit duidelijk?’, riep ik naar de anderen die meteen heftig knikten. ‘Als jullie ook maar iets van mijn vader zien of sporen hebben roep me dan’, vervolgde ik en weer knikten ze. ‘Mia?’, hoorde ik vanachter me en ik richtte me op het een jong uitziend meisje waarvan ik wist dat ze nog maar net een paar weken bij de politie werkte. ‘Als we nou sporen vinden van die moorzaak wat dan?’. ‘Dan haal je mij er natuurlijk ook bij, krijg ik meteen de kans om eindelijk een zaak op te lossen’, glimlachte ik. Lachend liepen we het pad af maar al gauw werden we stil naarmate we dieper in het woud kwamen. Ik haatte die ijzige stilte, ik hoorde niet eens vogels. Ik dacht terug aan wat de chef had gezegd. Mijn vader was na zijn dienst gister niet teruggekomen op kantoor en niemand had hem nog gezien. Daarom zag Bill hem ook vanmorgen niet en ik kreeg weer een misselijk gevoel in mijn maag. Wat als er iets aan de hand was?, ik hoopte zo dat het goed ging met hem. ‘Heeft iemand trouwens gegevens over de moorden hier?, misschien waar de jongens gingen kamperen?’, vroeg ik luid om mezelf af te leiden. Ik hoorde gemompel achter me terwijl ik over een paar boomstammen heen klom en er aan de andere kant weer afsprong. Jake kwam naar me toe gerend. Ik vroeg me nog steeds af waarom ik hem eigenlijk had meegenomen en betrapte me erop dat ik naar hem staarde en ik keek snel naar de grond. ‘De laatste keer waar de kampeerders waren, hier niet ver vandaan, was bij Lost Creek en daar was ook hun kampeerplaats’, zei Jake enthousiast terwijl hij in zijn tas rommelde en er een paar foto’s uithaalde. Ik keek naar de drie jongens in zwart-wit en keek hem daarna verbaasd aan. ‘Hoe kom je aan die foto’s?, heb je daar toestemming om gevraagd?’. Jake bloosde en keek snel de andere kant op, hij zag er zo best schattig uit. Ik draaide me om en stelde het team voor om op te splitsen en ieder ging zijn eigen weg. ‘Zo zo, dus ook nog zomaar dingen stiekem meesmokkelen?’, grinnikte ik plagerig toen Jake en ik een pad ingingen. Jake keek naar de grond en mompelde iets onverstaanbaars. Ik stopte en keek naar zijn nog steeds blozende wangen. ‘Sorry, wat zei je Jake?’, vroeg ik nieuwsgierig. Hij stopte ook en keek me aan. ‘Ik had het meegenomen om indruk te maken’, zei hij fluisterend en hij schoof ongemakkelijk heen en weer, stopte zijn handen in zijn broekzakken en keek naar de grond. Ik trok verbaasd een wenkbrauw op en toen ik het vermoede was ik zonder iets te zeggen ongelovig naar mezelf. Jake knikte en keek nog roder dan een biet de andere kant op. Ik glimlachte aarzelend, het klonk misschien raar maar dit was het liefste wat een jongen tot nu toe deed om indruk op me te maken. ‘D-dat is erg lief van je Jake’, hakkelde ik en hij kreeg weer zo’n glinstering in zijn ogen. We keken elkaar een tijdje aan zonder iets te zeggen maar dat hoefde dan ook niet. Opeens pakte een hand me bij de schouder en ik keek verschrikt naar achter. ‘Wat doen jullie hier?’, vroeg de man en ik keek naar hem en de man naast hem maar kon niks uitbrengen.