Untill I found you ||151|| Tom

Tom

Na het eten hebben we nog een uurtje niks. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik richting mijn slaapkamer. 'Die gaat Amynthas weer bellen!' hoor ik Georg lachen. Ik grinnik zacht en schud mijn hoofd, al heeft hij wel gelijk.
Ik ga op mijn bed zitten en pak mijn telefoon. Het nummer, dat ik ondertussen uit mijn hoofd ken, toets ik in. Mijn lach wordt breder als ik de kiestoon hoor.

Een minuut lang hoor ik de kiestoon aan. Steeds weer opnieuw hetzelfde piepje. Ik bijt op de onderkant van mijn lip als ik hem afdruk. Een zucht verlaat mijn mond en ik leg mijn hoofd tegen de muur achter me aan. Misschien zit ze gewoon even op het toilet en ligt haar telefoon nog in de kamer, of is ze net aan het douchen, of ze is in slaap gevallen. Ja, zoiets zal het wel zijn. Ik maak me gewoon veel te snel zorgen. Ik denk dat mijn vaderinstinct op komt zetten. Ze is dan ook al bijna vier maanden zwanger. Vier, de tijd lijkt zo snel te gaan. Ik weet nog wel dat we dachten dat ze zwanger was, wat uiteindelijk niet zo bleek te zijn. Beide hadden we geen idee wat te doen. Ik was toen echt nog niet toe aan kinderen, dacht ik. Maar nu ze al zo ver is, kan ik niet wachten tot dat kleintje eruit plopt. Ik vind het wel jammer dat ik er niet bij kan zijn door de tour. Samen kleertjes kopen, de babykamer inrichten en genieten van alle echo`s. Gelukkig heeft ze me wel beloofd telkens een foto van de echo op te sturen, en foto`s van de kleertjes en babykamer die ze samen met Emily gaat inrichten.
Gosh, wat hou ik toch van mijn meisje.