002

Ik kijk Roan recht in zijn ogen en zie geen emotie, geen blijheid geen verdriet. Hij is vast in shock terwijl Elae hem ook een microfoon geeft. 'Roan Walkrose, 15, zoon van Rihan en Nika Walkrose' zegt hij als een robot. 'O! Jullie zijn broer en zus, wat enig!' Zegt ze enthousiast terwijl ze opgetogen in haar handen klapt. Niemand klapt mee.
'Oke, jullie kunnen naar jullie vertrekken achter. Ik wil iedereen die afscheid van deze pareltjes wilt nemen verzoeken om achter het laadhuis te verzamelen.'
Ze pakt ons bij onze schouders en loopt met naar een deur. Daar achter zijn weer twee deuren, in een ga ik en in de ander Roan. Binnen is het vreselijk luxe, er staan twee grote groene banken in in het midden een tafeltje vol eten. Ik kan ondanks de honger geen hap naar binnen krijgen. Na 1 minuut gaat de deur open en komen mijn ouders, kleine Ilana en Shima binnen. Ilana is mijn engel van 12 en Shima mijn duivel van 17. Ik heb haar nooit gemogen, en zij mij ook niet. Maar toch rent ze als eerst naar me toe en pakt mijn hoofd stevig beed. Ze heeft gehuild, wist niet dat ze dat kon. 'Ik hou van je, Nymet. Ik wil graag weet dat ik dat altijd heb gedaan, ondanks alles wat ik heb gedaan' zegt ze snel.
'Oke.' Zeg ik kort en droog. Dan loopt ze naar de kamer van Roan. Dan komen mijn ouders die mij een knuffel geven, zeggen dat ze van me houden en dan weer weg gaan. Dan ben ik eindelijk alleen met Ilana. Ik til haar op en leg haar hoofd in mijn nek. 'Ik hou van je prinsesje. Heel erg veel.' Zeg ik zacht. 'Ik zou mijn best doen proberen te winnen.' 'Wat moet ik zonder jou? Met Shina in een huis?' Huilt ze zachtjes. 'Het komt goed, ze zullen prima voor je zorgen lieve Laan.' Zeg ik en ik zet haar neer op de grond. 'Doei' zegt ze schor.
'Dag' zeg ik terug, want dat is alles wat uit mijn strot kan komen. Dan gaat de deur weer open en de rest van mijn gezin komt naar binnen. Rea, een van de tweeling geeft me een kus op mijn wang en zegt dat hij op me vertrouwd. Raffie doet het zelfde en zegt dat hij goed op Ilana zal zorgen. Siërra, mijn 19jarige zus zegt alleen succes en Omet, mijn oudste broer van 22 zegt helemaal niks omdat de vredebewakers ze alweer komen ophalen. Door mijn grote familie hebben mijn vrienden waarschijnlijk geen kans gekregen om langs te komen, dus de deur valt dicht en iedereen die ik vertrouw blijft daar. Behalve Reon.
Elea komt naar binnen en we lopen naar de zijkant van het gebouw, waar het vreselijk grote station is. Inplaats van alle vrachttreinen staat er nu maar één trein, een superluxe trein. Ze reis gaat lang duren, 1 tot 2 dagen. District 11 ligt erg ver van het Capitool af, boven een gebied dat vroeger Florida heette. We worden naar binnen gebracht en krijgen allebei een eigen kamer. Ik heb nog geen woord gesproken met Roan. Daar heb ik ook echt geen behoefte aan gehad.
Na een lange rondleiding door de trein die volgens Elea 1 kilometer lang is worden we naar de zitkamer gebracht. We worden neergezet op een bank met een tafel vol eten ervoor. Ik begin meteen met eten. Ik kan maar beter gewoon eten, dan maar in shock blijven. Roan blijft in shock zitten. Na een kwatier heb ik voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik vol zit en kijk hem aan. De uitpuilende ogen in zijn magere gezicht kijken emotieloos vooruit. Ik wil hem wat te eten aanbieden, maar ik denk dat hij meer kans maakt om te verliezen als hij niks eet. Ja, zo denk ik. Ik ben niet erg egoïstisch, maar ik heb hem nooit gemogen. En ik ga niet doen alsof ik hem nu wel mag, behalve bij het interview dan. Mensen zouden graag een snikkend persoon sponseren. Ik heb natuurlijk niet veel kans om de spelen te winnen, maar ik ga het proberen. Voor mezelf, en voor Ilana.