[010]

Isaiah Timber

De schittering van de zon maakte me de volgende ochtend wakker. Ik keek om me heen maar er was niets meer dan complete rust. Op de radio naast mij bed na, was er niets dat erop duidde dat ik hier gister in paniek naartoe gevlucht was.
Langzaam gooide ik mijn benen over de bedrand en liet ik mijn kin op mijn handen steunen. Vermoeid wreef ik door mijn ogen en wankelend stond ik op. De spiegel aan de andere kant gaf een duidelijk beeld van mijn gelaat en haat uitdrukking. Ik was doodop.
Vannacht werden mijn dromen geteisterd door het beeld van Paul. Ik herbeleefde alle momenten in mijn leven dat ik hem gezien had zonder ooit zulke sterke gevoelens bij hem te hebben ervaren. Tot gisteravond dan. Maar gisteravond had ik maar drie emoties op zijn gezicht kunnen waarnemen. Irritatie toen ik me voor wilde stellen maar hij tv wilde kijken, woede omdat ik hem mijn rug toegekeerd had, en verbazing toen we elkaar voor het eerst in de ogen keken. Irritatie, woede en verbazing. Dat zijn nou niet bepaald de emoties die je wil zijn bij degene op wie je verliefd bent.
Ho, wacht! Even in de rewind. Verliefd? Daar dacht ik enkele minuten over na. Maar eigenlijk was er niets tegenin te brengen. Ik was verliefd, er was geen enkele andere verklaring. Hopeloos en tot over mijn oren verliefd. Geweldig.
Durfde ik wel naar beneden? Stel je voor dat ze er nog steeds waren? Dat Paul daar nog beneden was? Of dat Elan me gelijk van allerlei vragen wilde stellen die ik toch niet kon beantwoorden. Ik wilde nu gewoon even iemand die me vast zou houden, iemand bij wie ik kon schuilen nu ik me zo verlaten voelde.
Na tien minuten te hebben gewacht en te hebben geluisterd, was er nog steeds geen teken van leven te bekennen. Nu durfde ik mijn fort wel te verlaten om te gaan ontbijten. Op mijn tenen trippel ik de trap af en zoek ik mijn weg naar de keuken.
Blijkbaar was er toch iemand. Mijn vader zat aan de keukentafel de krant te lezen en toen ik binnenkwam, stond hij gelijk op. ‘Elan moest vroeg weg maar hij zei dat ik beter thuis kon blijven omdat jij je niet zo goed zo voelen,’ vertelt hij me. Ik knik. Ik sta ongemakkelijk stil. Ik was bijna nooit alleen met mijn vader en ik wilde hem eigenlijk ook niet vertellen wat er aan de hand was. ‘Pap,’ probeer ik voorzichtig. Hij knikt alleen maar. ‘Wil je me even vasthouden zonder te vragen wat er is?’ vraag ik hem met trillende stem. ‘Ja, ja natuurlijk,’ antwoord hij en hij komt met grote stappen naar me toe om me te omhelzen. Ik sla mijn armen om hem heen en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. Zo staan we een tijdje. Geen idee hoe lang het precies was, maar het was fijn om mijn vader weer eens vlak bij me te hebben. Om bij iemand te kunnen schuilen die van me hield.
‘Ga jij maar zitten, ik maak wel ontbijt voor je,’ stelde pap voor toen hij me los had gelaten. Hij schoof een stoel naar achter voor me en gebaarde dat ik erop moest gaan zitten. Glimlachend deed ik dat en ik keek hoe pap mijn ontbijt voorbereidde. Na tien minuten zetten hij een bord met toast en jam, en een glas melk voor me neer. Hij nam naast me plaats, sloeg zijn arm om mijn schouder en terwijl ik ontbijtte, maakten we samen de puzzeltjes in de krant. De perfecte zondagochtend.