The Clock is Ticking | 010 |

Alana Valentio POV

‘Ga met me mee,’ zei hij, nadat het hele gesprek was afgerond. ‘Ga met me mee, Alana, op zoek naar die jongens. Als ik die jongens heb, komt Pan vanzelf.’ Ik twijfelde. Het idee dat hij zo’n grote haat aan die jongen had, dat hij hem dood wilde, deed me nog steeds huiveren. ‘Luister, captain, ik wil heel graag dat je plan lukt, maar is het niet beter om gewoon…’ Mijn adem stokte in mijn keel. Zijn blik, die zonet nog warm en lieflijk was geweest, had zijn kilheid weer terug. ‘Gewoon, wat?’ drong hij aan. ‘Gewoon op te geven. Verder te leven,’ gaf ik toe. ‘Nee!’ schreeuwde hij, waarbij hij opsprong en zijn haak enkele centimeters verder van mijn hand in het hout boorde. Van schrik sprong ik op en deed een paar stappen achteruit. 'Dat zal niet gebeuren, hoor je me? Nooit niet,’ zei hij, terwijl hij zijn haak uit het bureau trok. Weer keek hij naar alles behalve mij, en ik had niks te zeggen, ik was nog steeds in shock omdat ik bijna hetzelfde lot had ondergaan als hem. ‘Het spijt me, goed? Dat… was niet mijn bedoeling,’ zei hij, heel zachtjes, terwijl hij een kast bestudeerde. Ik knikte en liet mijn haren voor mijn gezicht vallen. ‘Ik ga met je mee,’ zei ik, met trillende stem. ‘Maar niet in deze kleding,’ voegde ik eraan toe.

En ik hoefde ook niet in die kleding te blijven lopen. Ik durfde niet eens te vragen wáár hij het vandaan had, maar Hook had kleren voor me; een zwarte leren broek, een witte blouse met daarover een rode jas. En dan nog zwarte laarzen die perfect pasten. Ik bekeek mezelf in de spiegel, terwijl Hook zijn haak oppoetste. ‘Ja ja, je ziet er heel mooi uit, maar kunnen we nu gaan?’ zei hij met een typische ‘’pff, vrouwen’’ uitdrukking op zijn gezicht, die ik al een aantal keer bij mijn vader had gezien. ‘Oh, dus u vind dat ik er mooi uit zie?’ vroeg ik met een speelse glimlach. Hij rolde met zijn ogen en stond op. ‘Prachtig,’ zei hij, waardoor ik moest blozen. Snel liet ik mijn haar weer voor mijn gezicht vallen en pakte het zwaard aan dat hij me voorhield. ‘Weet je hoe je hiermee om moet gaan?’ ‘Nee,’ antwoorde ik met een grijns. ‘Geweldig,’ mompelde hij, en we verlieten de kamer.

Hook en ik zaten in een draagkoets – of hoe je dit ding ook noemde, ik had het nog nooit gezien - en werden door de jungle gedragen door de bemanningsleden. Ik was nog nooit zo diep het bos in geweest, en genoot van alle bloemen en planten die we tegenkwamen. Hook was echter met andere dingen bezig. ‘Ze moeten hier ergens zijn,’ bleef hij maar mompelen, met een rokende pijp in zijn hand, terwijl ik met mijn hoofd uit de koets hing om even snel aan een paars bloem te ruiken. ‘We vinden ze wel,’ verzekerde ik hem met een glimlach. En alsof iemand me gehoord had, stond het geluk aan onze kant. Een indianenmeisje rolde vanachter een struik vandaan, en Hook stopte de koets. ‘Prinses Tiger Lily,’ zei hij, en het meisje keek verschrikt op. Het meisje probeerde haar mes te pakken, maar de bemanning greep haar armen vast. Voorzichtig stapte ik, achter Hook aan, uit de koets. Druk spartelend om los te komen, keek het meisje woedend naar Hook. Ze deed me aan mezelf denken, voordat ik overboord werd gegooid. ‘We zoeken, zoals altijd, naar Peter Pan en zijn geheime schuilplaats,’ zei Hook, terwijl zijn hoed op zijn hoofd gezet werd door een van de piraten. ‘Gelukkig zijn er twee jongens uit zijn kenniskring gezien terwijl ze hier in dit gedeelte van de jungle vielen.’ Hook liep dichterbij het meisje, met mij op zijn hielen. ‘Heb jij ze gezien?’ Het meisje begon woest te praten in een taal die ik niet kende. Verveeld keek Hook haar aan, en ik probeerde te begrijpen wat ze zei, maar het enige wat ik eruit op kon maken was dat ze hem niks ging vertellen. Aan het einde van haar verhaal spuwde ze op de grond; recht voor Hook’s voeten. Hook keek even verontwaardigd naar de grond, toen naar het meisje, en toen naar Smee, die blijkbaar als vertaler diende. ‘Ze zegt, ‘Nee, sorry’.’ Het bleef even stil en ik probeerde niet hardop te lachen, maar Hook stak zijn haak naar voren, recht op de keel van het meisje af, en zei; ‘Mijn haak zegt van wel, prinses.’ Geschokt staarde ik hem aan. Dat zou hij toch niet echt doen? Ik trok hem aan zijn mouw en hij keek me aan met grote onschuld. ‘Ik doe toch niks?’ zei hij met een gemene grijns. Toen klonk de stem van een jongen, en iedereen keek om; de twee jongens waar we naar op zoek waren hingen aan hun voeten in de lucht, en deden een poging hun nachtjaponnen over hun kont heen te houden. ‘Ik zeg, laat die wilde los, jij… wilde!’ zei de jongen.