The Clock is Ticking | 009 |

Alana Valentio POV

Met mijn benen opgetrokken in een kleermakerszit staarde ik wezenloos voor me uit. Ik kon niet geloven dat hij joeg op een kleine jongen, en daarna één van zijn eigen mannen vermoordde. Dat was gewoon bruut, en onmenselijk. Terwijl ik boos voor me uit bleef staren, hoorde ik stemmen vanaf het dek komen. Ze waren zeker aan het bedenken hoe ze die andere jongens gingen zoeken, martelen en vermoorden. Er klonk gekraak van een deur, vervolgens gestommel op de trap, en toen de stem van Hook bij de deur. ‘Maak die deur onmiddellijk open!’ riep hij. Hoe kinderachtig het ook was, het kon me niets schelen. ‘Nee!’ riep ik terug. Gevloek van de andere kant, gerammel aan de deurknop. Een harde knal en de deur vloog open. Had hij nou net zijn eigen deur ingetrapt? ‘Waar ben jij mee bezig, dame?’ vroeg hij, en de kille blik in zijn ogen maakte me alleen maar woester. ‘Nee, waar ben jij mee bezig? Je schiet een mega kanonskogel af op een jongen, en vermoord vervolgens een van je eigen mannen!’ verdedigde ik mezelf. Hij zuchtte en ging op de hoek van zijn bureau zitten. ‘Jij hoeft me niet te zeggen wat ik moet doen, je weet helemaal niks over mij,’ zei hij, met een stem die trilde van woede die hij duidelijk in wilde houden. ‘Vertel me dan over je,’ kaatste ik terug. Zijn ogen keken overal naar, behalve naar mij, en dat irriteerde me mateloos. ‘Kijk me aan!’ zei ik, ‘en vertel me over jezelf.’ Eindelijk ving ik zijn blik, en hij was even stil. Ik dacht dat hij boos weg zou lopen, maar hij begon te vertellen over de jongen, Peter Pan, het hele verhaal over zijn hand, de krokodil, en de wekker. En eindelijk snapte ik er iets van; deze man had meer meegemaakt dan wat ik van verhalen had gehoord. Eindelijk zag ik dat er meer achter zijn ogen schuilde dan haat, woede, en kilte. Eindelijk begreep ik hem.

Thank you for showing me who you are underneath.