[009]

Isaiah Timber

Mijn ogen kneep ik stijf dicht, in de hoop zo direct in slaap te kunnen vallen, maar het lukte niet. Ik kon het niet. Mijn hart klopte in mijn keel en een groot aantal vlindertjes beukten tegen mijn buikwand.
De stemmen die ik vanaf hier nog kon horen, klonken woedend, verontwaardigd. Eén stem leek ongemerkt steeds mijn aandacht te trekken, zorgde ervoor dat mijn hart nog sneller ging kloppen dan het al deed. Het werkte verwarrend, bijna zelfs benauwend. Mijn longen leken nog steeds moeite te hebben met het verwerken van de zuurstof, mijn handen balde ik bijna ongemerkt tot vuisten.
Steeds spookte het gezicht van Paul door mijn gedachten, gaf me keer op keer een heel verwarrend gevoel. Tevergeefs probeerde ik mijn gezicht in mijn kussen te drukken om het geluid te smoren, maar ook mijn handen over mijn oren plaatsen had geen effect.
Paniekerig zocht ik naar mijn iPod, maar greep toch maar mijn radio van de grond toen ik die niet kon vinden. Zo hard als het kleine ding aan kon, zette ik het volume aan en voelde de geluidstrillingen mijn gehoorgang binnendringen. Welk nummer er op de radiozender gespeeld was, wist ik niet en het kon me op dit moment ook niet schelen. Ik had gewoon even een soort van rust nodig, een afstand van wat er beneden was gebeurd. Daarbij wist ik niet eens wat er gebeurd was, maar het had me totaal in zijn greep.
Zonder dat ik het in de gaten had, voelde ik tranen over mijn wangen rollen. Waarom ik huilde wist ook niet, enkel de verwarring bleef in mijn hoofd op spelen.
Gebons op mijn deur zorgde ervoor dat ik bijna omhoog wilde veren, maar weigerde dit alsnog. Mijn hoofd drukte ik nog verder in het kussen in de hoop dat de persoon aan de andere kant dacht dat ik zou slapen. Iets wat ik zo graag had gewild op dit moment. Gewoon slapen. Even niet mijn hersenen overuren laten draaien, even geen gezichten die over mijn netvlies spookten. Geen woede-aanvallen die me angst aanjoegen, even helemaal niets.
Ik krulde mezelf nog verder op tot een bolletje en reageerde ook niet bij de zoveelste klop op het harde hout van mijn deur.
‘Isa?’ klonk het vertwijfeld aan de andere kant van de deur. ‘Doe alsjeblieft de deur even open.’ De woorden van mijn broer klonken bijna als een smeekbede, zo bezorgd klonken de zinnen uit zijn mond. Nog meer geklop volgde zijn woorden, de twijfeling begon bij mij op te spelen. Uiteindelijk schudde ik toch maar mijn hoofd en drukte mijn gezicht nog verder in mijn kussen.
‘Isa, alsjeblieft,’ klonk mijn broers stem nog een keer boven de enorme herrie die mijn radiootje produceerde uit. ‘Ik ben het.’
Ik wist dat hij het was, maar door zijn woorden klonk hij nog wanhopiger. Ook zijn gebons werd steeds harder, bijna zo hard dat mijn ramen er van gingen trillen.
‘Ga weg,’ mompelde ik gesmoord. ‘Laat me met rust.’ Hij was niet de schuld van mijn twijfeling, van mijn onzekerheid. Maar ik wilde ook hem nu even niet spreken. ‘Ik slaap.’
Er klonk een zachte zucht aan de andere kant van de deur, waardoor ik kon raden dat hij nu tegen het hout geleund stond.
‘Isa, je slaapt niet. Je praat en die radio van je produceert zoveel herrie dat ze het in Forks nog kunnen horen,’ bracht hij er tegen in. ‘Kom op, Isa, doe die deur nou open!’
Met een mep sloeg ik mijn radio uit en sloeg met een simpele beweging de dekens over me heen. ‘Laat me met rust. Nu ga ik wel slapen.’ Zelfs ik kon horen dat mijn stem vertwijfeld klonk, nog steeds overrompeld. De zachte trilling tijdens mijn spreken was niet te missen, waardoor ik vrijwel zeker wist dat hij het ook gehoord moest hebben.
‘Isa..’ klonk het nog een keer, maar ik weigerde opnieuw antwoord te geven. De afgelopen seconden hadden me namelijk alsnog moe gemaakt, helemaal de vreemde gevoelens bij het zien van Paul en zijn voorafgaande woede-uitbarsting. Voor ik het in de gaten had, zakten mijn ogen al dicht. Morgen zou het vast allemaal anders zijn.