[008]

Isaiah Timber

Het is zaterdag. Elan heeft me net verteld dat “Paul enzo” vanmiddag hierheen komen om “een beetje te chillen”. Ja, veel citaten in één zin, hè. Maar die jongens komen vandaag dus. Over een half uur om precies te zijn. Ik heb nog geprobeerd om met Kyana af te spreken maar ze had een of andere familiedag. Het lot heeft duidelijk een hekel aan me vandaag.
Ding-dong. Ja, daar zou je de eerste al hebben. Ik sluip als een soort ninja door mijn kamer om daarna voorzichtig voor het raam te hurken. Langzaam kom ik boven het witte kozijn uit. Maar het enige wat ik zie als ik naar buiten tuur, zijn drie vage omtrekken van zeer gespierde jongens. Dit komt doordat een donkergroene dennenboom mijn zicht op onze veranda blokkeert.
De deurbel gaat nu al voor de vierde keer. Kunnen jongens niet net als meisjes in groepjes reizen? Dat zou mijn deurbel een hele boel leed besparen.
Beneden werd er zo hard gebulderd dat ik voor de zekerheid toch even ging kijken of er niemand vermoord werd. Tree voor tree liep ik de trap af. Het krakende geluid dat de treden maakten verraadde mijn aanwezigheid al. Dus toen ik de woonkamer in kwam lopen, had iedereen zijn blik al op mij gericht.
‘Hoi,’ mompel ik in verlegenheid gebracht door de starende blikken. Van sommige krijg ik een halfslachtige begroeting terug maar het grootste deel negeert me gewoon. ‘Wat is er zusje?’ vraagt Elan licht bezorgd. ‘Nee, niks. Ik kwam even kijken wat hier gebeurde,’ mompelde ik. Hij knikte begrijpelijk en richtte zijn blik weer op de televisie waar zich een of andere vage vechtfilm afspeelde.
Ongemakkelijk bleef ik in de deuropening staan. Moest ik zomaar weglopen of zou ik me beter even kunnen voorstellen? Na een keer diep adem te hebben gehaald, had ik genoeg moed verzameld om me voor te stellen. Daarom leunde ik me met uitgestoken hand over de schommelstoel waar Elan in zat, naar de persoon die in de hoek van de mosgroene bank had plaatsgenomen. ‘Hey, ik ben Isaiah,’ stelde ik me voor aan een van de klasgenoten van mijn broer. ‘Hey, ik ben Jared,’ antwoord hij met een voorzichtige glimlach en hij schudde mijn hand. Ik schonk hem een glimlach terug. Dit ging beter dan ik had gedacht.
‘Collin,’ mompelde de jongen die als een na laatste in de kring zat. Hij was redelijk groot voor de leeftijd waarop ik hem schatte en zijn spieren staken al redelijk af tegen zijn huid.
Als laatste wendde ik me naar de jongen met het meest chagrijnige gezicht dat ik ooit gezien had. Hij had kort, zwart haar, net als de rest. Zijn jukbeenderen stonden redelijk hoog en de huis was er strak omheen gespannen. Hij had een soort blijvende frons op zijn voorhoofd en de manier waarop hij zijn zachtroze bovenlip lichtjes had opgetrokken had iets, dierlijks. Ik ging voor hem staan om me voor te stellen.
‘Hoi, ik ben…’ beon ik verlegen, maar hij had me al onderbroken. ‘Ja ja, je heet Isaiah, ik heb het al gehoord. Wil je nu alsjeblieft voor het beeld weggaan,’ snauwt hij terwijl hij gefocust in de richting van de televisie blijft kijken. Mijn mond valt open. Hoe grof! Ik hoor mijn broer van af de andere kant van de kamer zacht grommen en Pauls naam waarschuwend uitspreken. Maar Paul lijkt zich er niets van aan te trekken.
‘Je kan tenminste doen alsof het je iets interesseert,’ snauw ik terug en ik been de woonkamer uit. Maar als ik hout over hout hoor schaven kijk ik achterom naar wat er gebeurt. Paul staat rechtop en houd zijn dreigende blik strak op mij gericht. Ik zie zijn gestalte zacht trillen. De andere jongens zien het ook en staan gelijk recht. Het lijkt wel of ze plaatsnemen in een soort afgesproken verdedigingsopstelling. Elan en Jared komen voor mij staan, Collin, Embry en Sam staan bij Paul, en Brady, Embry, Quil, Jacob en Seth staan er als een soort verdedigingslinie tussen.
Totaal verstijfd sta ik in de deuropening en ik zie dat Paul steeds harder begint te trillen. ‘Haal haar hier weg!’ beveelt Sam met een harde stem. Ik voel dat Elans hand me achteruit probeert te duwen, maar ik lijk wel versteend van schrik. ‘Nee, dit gebeurt niet hier, niet waar zij bij is,’ gromt Elan hardop. Net als Elan aanstalten maakt om me over zijn schouder te gooien, kijk ik Paul aan. Recht in zijn ogen.
Alles lijkt stil te staan. Mijn lichaam staat in vuur en vlam. Zijn ogen, ze zijn echt, echt prachtig. Opeens wil ik dichter bij hem komen, hem aanraken.
“Nee, dat slaat nergens op, kijk weg,” beveel ik mezelf. Met veel moeite gehoorzaam ik mijn onderbewustzijn en ik knijp mijn ogen dicht om weg te kijken. Opeens verandert de hele situatie. Paul is gestopt met trillen en alle jongens kijken van hem naar mij en weer terug. Daarna kijken ze naar Elan. Maar mijn broer kan alleen maar naar mij kijken. Zijn blik staat verbaasd en geschrokken.
Weer kijk ik een rondje door de kamer. Hij lijkt een stuk kleiner nu iedereen staat. Ik krijg het benauwd. Wat gebeurt hier? Waarom staart iedereen naar me? Waarom kijkt Elan zo?
Ik begin langzaam te hyperventileren. Paul lijkt aanstalten te maken om naar me toe te komen maar Sam houdt hem tegen waardoor Paul hem dodelijk aankijkt en weer lichtjes begint te trillen.
Nu word het me teveel. Ik buk onder Elan zijn hand –die nog steeds op mijn schouder lag- vandaan en ren met drie treden tegelijk de trap op. Met een klap gooi ik mijn deur dicht en ik laat mezelf er zwaar ademend tegenaan zakken.
Beneden hoor ik geschreeuw. ‘Jezus Paul!’ klinkt Elans stem boos. Nee, boos was niet het goede woord. Hij was eerder woedend. Er komt echter geen reactie dus Elan schreeuwt door. ‘Eerst sta je op het punt om mijn zusje aan te vallen, míjn zusje! Maar nog voor je de kans krijgt, prent je op haar in. Wat voor eikel ben jij! Je had haar pijn kunnen doen. Je hebt haar pijn gedaan.’
Maar ik wilde niet meer horen. Ik wist niet wat inprenten betekende maar ik wilde er ook niet aan denken. Het enige wat ik nu wilde was slapen. Heel lang slapen.