Proloog.

Versuft keek ik de kamer rond. De kapotte gordijnen lieten de eerste zonnestralen binnen. Ik hinkte op blote voeten over de matrassen van mijn kleine zusjes, deed de deur voorzichtig open en gooide in de badkamer water in mijn gezicht. Met mijn mouw veegde ik het vuil van de spiegel. Ik bekeek mezelf van kop tot teen. Een woord: lelijk. Vergeleken met de meisjes in dat boekje dat Chels had gestolen. Ik streek een lok van mijn bruine haren uit mijn gezicht en zuchtte. 'Shav, ben jij dat?'
'Euh ja!' antwoordde ik en liep snel de badkamer uit.
In de gang zag ik mijn kleine broertje staan, te trappelen.
'Wat heb jij nu weer?' vroeg ik geïrriteerd.
'Wc, wc, wc!'
Ik lachte om zijn uitdrukkingen en aaide hem eventjes over zijn haren.
In de slaapkamer deed ik mijn lange rok en grijze t-shirt aan. Vandaag zouden we de groentetuin onkruidvrij maken. Best zwaar. Het moest wel.
Voorzichtig ging ik de bruine houten trap af naar beneden, zo maakte ik de kleintjes niet wakker.
Ik opende het vliegenraam - dat niet werkte want overal in ons huis kwam je vliegen tegen - en ademde de frisse ochtendlucht binnen.
Over het tegelpaadje hinkte ik naar het kippenhok. Binnen liepen alle kippen door elkaar heen. 'Doe normaal!' riep ik boos. Struikelend zocht ik de eitjes die ze hadden gelegd. 'Auw?!' riep ik naar die ene kip die zonet in mijn benen had gepikt. 'Rotkippen...' mompelde ik toen ik mijn weg vervolgde naar het huis.
Ik hoorde stemmen op straat. Nieuwsgierig keek ik om het hoekje. Shit, nieuwe mensen. Ik zuchtte en ging naar binnen.
'Heb je de eitjes bij, Shaviënnah?' God, wat haatte ik het toch dat m'n moeder me altijd bij mijn volledige voornaam noemde.
'Ja!' antwoordde ik geïrriteerd als nooit te voren. Ik legde het mandje met eitjes op het aanrecht en ging naar boven.
'Wakker worden, prinsesjes!' fluisterde ik zacht toen ik de gordijnen - of wat er van over schiet - opende.
Als eerste opende Ameerah, mijn zusje van zeven. Ze stond op, gaf me een knuffel en ging naar beneden. Jennah, vier jaar en Tarrah, negen jaar volgden daarna. Tot slot maakte ik de kleine baby Zafirah wakker. Ik weet het, mijn ouders -lees: moeder- hadden creatieve namen gekozen. Allemaal eindigend op ah. Soms irriteerde het me, maar het was de traditie in ons dorp. Chels noemde met haar volledige naam Chelsey, zodat heel haar familie op ey eindigde. Afkortingen zijn mijn redding!

Na het eten gingen we met z'n allen naar de groentetuin. 'Jij doet de noordkant, wij de zuidkant. Goed?' vroeg mijn moeder.
'Hmm.'
Ik ging naar de noordkant van het veld en begon daar het onkruid uit te trekken.
Net toen ik bijna een hele rij had afgedaan, werd ik verstoord door een geluid.
Ik keek op. Die nieuwe bewoners... Drie jongens zaten met hun benen bengelend uit het bovenste raam dat uitkeek op de groentetuin waar ik aan het werk was. Ze riepen:
'We're the kids in America, woaah.
Eveybody life for the music-go-round.
Naa na na na na na na, sing.
We're the kids, we're the kids, we're the kids in America, woaah.
We're the kids, we're the kids, we're the kids in Americaaa.'

Aanstellers.