Hoofdstuk 1 [ Deel 3 ]

Deze vakantie is alweer zo goed als voorbij. Ik denk dat het de bedoeling was dat ik jou zou vergeten door mijn verdriet te proberen vergeten. Ik weet echter niet of dit het beste besluit voor mij was, want achteraf was het proberen te vergeten van mijn verdriet de oorzaak geweest voor een blijvend verdriet, een pijnlijk verdriet. Mensen hebben voor alles een naam, ik kan dit het best omschrijven als spijt.
Ons laatste gesprek was alles behalve vriendelijk en speels. Het was duidelijk dat we tegen elkaar wilde opboksen, ook al beweerden we dat dat niet het geval was. Jij was met een nieuw meisje, een uitdaging, ik wist en weet nog steeds dat ik jouw woorden niet kan vertrouwen, dat is dus ook een van de redenen dat ik me verdriet al wegstopte voordat het over was. Ik ging tweemaal weeks de stad in, was elke dag met vrienden, vooral jongens, maar toch zei ik dat niet tegen jou.
Ik wilde je prachtige leventje niet verpesten daar, en volgens jouw is dat het gene wat ik aan het doen was. ‘Ik hou van je’ zei ik driemaal daags. Ik huilde fonteinen en oceanen, maar dat is niet iets wat jij weet, want ik wilde je humeur niet verpesten.
Jouw ideeën zijn wat je weet, de ideeën die jij aanvoelde. Dit niet zo lange gesprek met jou eindigde in een:‘Ik ga en spreek je wel weer.’ Dat is de laatste zin die je die dag tegen me zei. Die zin liet me blijken dat ‘missen’ niet zo lang duurt als je jezelf vermaakt. Het was niet de zin wat me kwetste, maar het gevoel dat het einde werd ingeleid, zonder dat je er wat aan kon doen, omdat dit allés was wat ik juist niet wilde, maar stiekem alles was wat ik wou. Het gevoel van vrijheid omhelsde me.

Cool without you baby, is wat ik dacht. Godverdomme, waarom ben je niet bij mij, waarom ben ik niet genoeg, dat waren de dingen die mijn tranen me lieten voelen. De tijd bij jou is half 11, z’n magere 6 uur vroeger dan hier, Amsterdam, Nederland. Het land waar in ben, waarin ik leef. Waarin wij zoveel dingen hebben meegemaakt.