5. Perron 9 3/4

Ik telde mijn veren en checkte mijn boekenlijst voor de achtste keer die dag. Wist ik zeker dat ik alles had? Ik had mijn hutkoffer al drie keer nagecheckt, maar was de hele tijd aan het herchecken. Ik besloot om nog een keer te kijken: drie mantels, mijn nog steeds kleurloze uniform, totdat ik zou worden ingedeeld, ik had al mijn boeken, ketel, een grote stapel perkament, wat veren en potjes inkt, Dreuzelkleren, etc. Ik had alles. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en ik gaf Ferdine en paar zonnebloempitten. Ze kraste tevreden en mijn glimlach werd nog breder. Ik keek naar mezelf in de spiegel. Ik had even simpel ballerina's, een skinny jeans en een paarse blouse aangedaan. Mijn moeder zei dat iedereen zich in de trein pas omkleedde. Ik knikte tevreden, Ferdine kraste en ik liep mijn kamer uit, de trap af.

Mijn vader haalde een karretje en zette mijn hurkoffer erop met daarbovenop Ferdine. Ik glimlachte. We liepen door het station en ik bekeek mijn kaartje. Perron 9 3/4. Ik wist nog steeds niet hoe we daar moesten komen. Ik was nog even in gedachten verzonken, toen mijn moeder mijn schouder aantikte. Ik keek op. Ik zag mijn pa, met kar en al, op de muur tussen perron 9 en 10 afrende. Ik slaakte een klein gilletje, maar op het moment dat mijn vader tegen de muur aan zou moeten botsen, was hij weg. Mijn ogen werden groot. Ik hoorde mijn moeder grinniken. 'Alleen tovenaars en heksen kunnen dat. Je moet gewoon recht op de muur aflopen, je gaat erdoorheen en komt op perron 9 3/4', legde ze uit. Ik ademde in en uit en ging een paar meter van de muur af staan. Ik ademde nog een keer in en uit en liep toen op de muur af, eerst lopend, toen op een holletje en uiteindelijk verwachtte ik dat ik keihard tegen de muur aan zou knallen. Ik deed mijn ogen dicht, maar de knal kwam niet. Ik stopte en deed mijn ogen open. Een gigantische rode trein op de rails en boven op een uithangbordje stond: Perron 9 3/4, De Zweinsteinexpress.