Schrijfwedstrijd Unplugged || Opdracht 2

Sinds de tijd, dat ik nog een klein meisje was, ging ik elk jaar met mijn ouders op vakantie in de beren. Jaren geleden huppelde ik daar nog vrolijk rond in fleurige jurkjes. Nu was niet alleen mijn uiterlijk veranderd, want ik was zwarte kleding gaan dragen en absoluut geen jurken. Ook mijn innerlijk was anders, want lang geleden had ik het altijd leuk gevonden om naar de bergen te gaan. Met de leeftijd die ik nu had bereikt, vond ik er niets meer aan. Deze week moest gewoon zo snel mogelijk weer voorbij zijn.
Verveeld keek ik uit het raam van onze bungalow. Een lichte mist trok door de bergen. Vroeger speelde ik altijd in het dal, samen met de kinderen uit de bungalow naast ons. Natuurlijk ging ik dat nu niet doen. Als 15 jarige doe je zoiets gewoon niet. Ook al zou ik morgen wel een bergwandeling maken, maar dat deed ik alleen omdat het verplicht was van mijn ouders. Zij vonden het enig. Ieder jaar gingen we mee. Gelukkig waren er altijd wel een paar mensen van mijn leeftijd. Zo hoefde ik tenminste niet alleen.
Snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond om een geeuw te onderdrukken, maar het had geen zin. Door de reis was ik vermoeid geraakt. Langzaam stond ik op uit mijn stoel en liep naar mijn slaapkamer. Gelukkig had ik het bed al opgemaakt toen we aan waren gekomen. Zo kon ik er meteen inkruipen en door de vermoeidheid viel ik al snel in slaap.
De volgende ochtend schrok ik wakker, omdat mijn vader op de deur stond te bonzen. Het was tijd voor de bergwandeling. Een zucht verliet mijn mond. Zin om mee te gaan, dat had ik niet. Mijn ouders stonden op me te zeuren, want ik was blijkbaar te langzaam. Ik kreeg zin om ze toe te snauwen, dat ze dan maar met z’n tweeën moesten gaan. Toch hield ik me in, want ik wilde de vakantie niet verpesten. Dan zou de week nog langer duren dan dat deze al was.
Tijdens de bergwandeling slenterde ik wat achter mijn ouders aan, maar aangezien zij veel sneller liepen dan ik was ik ze al snel kwijt. Ik raakte achteraan en plotseling viel mijn blik op de jongen die naast me slenterde. Zijn halflange haar hing voor zijn ogen en zijn bleke gezicht viel erg op bij de zwarte kleding die hij droeg. Op de één of andere manier trok deze onbekende jongen mij aan. Hij had iets bijzonders, iets mysterieus. Eerlijk gezegd hield ik daar wel van. Ik besloot naast deze jongen te blijven lopen. In de hoop, dat hij me uiteindelijk zag. Na een poosje was dit dan ook het geval. Hij keek opzij en zijn ogen doorboorden de mijne. Een zwakke glimlach sierde mijn gezicht. Zo langzamerhand raakte ik in gesprek met de jongen en het klikte erg goed tussen ons. Al snel raakten we de groep voor ons kwijt. In de bergen liepen we altijd met een begeleider, omdat die wist waar we wel konden komen en waar niet. Maar als je Puck heet dan raak je de begeleider wel kwijt en kom je dus wel op plaatsen waar je eigenlijk niet mocht komen. Na een halfuur te zoeken naar de groep gaven we het op. Ik ging naast Max op de grond zitten en we kletsen over van alles. Opeens voelde ik vlinders door mijn buik fladderen. Max was echt heel leuk. Ik kon mijn gevoelens niet langer inhouden en kuste Max. Wat me een erg goed gevoel gaf en hij kuste terug.
Na een tijdje ging ik weer gewoon naast hem zitten met mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik staarde naar de zon, die zo langzamerhand onderging. Plotseling hoorde ik een raar piepend geluid en blijkbaar kwam het geluid uit Max richting. Hij begon heel vreemd te hijgen en ik raakte helemaal in paniek. Zoiets had ik nog nooit eerder mee gemaakt. Wat was er plotseling met hem aan de hand? Na vijf minuten in paniek tegen Max te hebben gepraat, was het nog niet minder geworden. Het probleem was alleen dat Max niet uit zijn woorden kwam en me dus niet uit kon leggen wat er aan de hand was. Zijn hoofd lag inmiddels op mijn schoot en ik streek met mijn hand door zijn haren. Ineens hoorde ik dat hij steeds rustiger werd en ik slaakte een zucht van verlichting. Lachend keek ik in zijn richting, maar blijkbaar ging het helemaal niet beter. Hij bewoog niet meer en toen ik zijn naam zei, kreeg ik ook geen reactie. Hij ademde niet meer. Damn, hij ademde niet meer. Max was dood. Wild begon ik met mijn armen te zwaaien en om hulp te schreeuwen, maar ik kreeg geen reactie. Overal om me heen was het stil en verlaten. Ik hoopte dat ze snel gingen zoeken, want het begon al donker te worden en ik kreeg het koud. Een rilling trok over mijn hele lichaam. Naast Max plofte ik radeloos op de grond neer, maar hem om hulp vragen kon niet. Hij was dood en het was allemaal mijn schuld. Mijn schuld. Misschien was het beter, dat ik mezelf ook van het leven beroofde. Dan zouden ze tenminste niet allemaal denken dat het mijn schuld was. Als ze me hier überhaupt zouden vinden. Hoe? Hoe zou ik het doen? Was de enige vraag die door mijn hoofd spookte. In mijn hoofd zette ik de mogelijkheden op een rijtje. Óf in de kloof springen of met een scherpe steen in mijn pols snijden. Ik koos voor het eerste, want dan had ik waarschijnlijk minder pijn. Met mijn tenen net over de rand keek ik een seconde naar beneden. Ik schrok van de hoogte, maar met één blik achter me verdween meteen al mijn twijfel. Max was toch ook dood? Waarom ik dan niet? Zachtjes telde ik tot tien. Aangekomen bij negen maakte ik me klaar om te springen en bij tien sprong ik dan. Ergens in de verte hoorde ik iemand mijn naam schreeuwen. Het was de stem van mijn moeder, maar het was al te laat. Hard kwam ik terecht op de grond en daarna voelde ik niks meer.