[007]

Isaiah Timber

Zijn warmte overspoelde me en gaf me het gevoel dat mijn hele huid aan het gloeien was. Bijna automatisch krulde ik mijn eigen armen ook om hem heen en drukte mezelf zo nog dichter tegen hem aan. Ik had dit gemist de afgelopen jaren. Gewoon het af en toe samen zijn, elkaar steunen en alle andere kleine dingetjes die zoveel kunnen betekenen.
‘Sorry,’ mompelde Elan in mijn haren. ‘Ik wilde je niet bang maken.’ Mijn hoofd hield ik iets naar achteren om hem aan te kunnen kijken, terwijl ik mijn mondhoeken in een glimlach dwong.
‘Het is oké. Je maakte me niet bang.’ Het was deels de waarheid. Ik had hem niet angstaanjagend gevonden, maar zijn plotselinge uitbarsting had me wel zorgen gebaard. Het leek zo’n intense woede, alsof het een enorme emotie was die ineens bezit van hem had genomen. ‘Ik had niet zo door moeten drammen.’ Mijn hoofd legde ik weer tegen zijn schouder, gewoon om nog een beetje de verloren tijd in te kunnen halen.
‘Ik snap het wel,’ verzuchtte hij vervolgens, een schuldbewuste blik in zijn ogen. ‘Ik heb de laatste tijd al zo weinig tijd voor je, en dat terwijl ik beloofd had dat ik niet zou veranderen. Het ligt gewoon.. ingewikkeld op dit moment.’ Hij ging niet verder op zijn eigen woorden in, en ik besloot het er maar even bij te laten. Ik wilde het nu niet verpesten, ik wilde hem niet opnieuw boos maken. Hem daar later weer een schuldgevoel mee bezorgen.
Opnieuw plakte ik de glimlach op mijn gezicht en liet toen zo zacht mogelijk de zucht ontsnappen die zich aan mijn keel opgedrongen had. Toen ik mijn blik even op Elan’s gezicht richtte, merkte ik nog meer hoe lang het geleden leek dat we voor het laatst écht gepraat hadden. Laat staan gelachen..
Zijn gelaatstrekken waren totaal veranderd. Elke pees en elke spier was te zien, alle kinderlijke trekken waren uit zijn gezicht verdwenen en zijn donkere pupillen stonden veel serieuzer dan ze jaren geleden gedaan hadden. Om nog maar niet over de enorme warmte te spreken die hij uitstraalde.
Ik wurmde me uit zijn omhelzing en schoof wat verder naar achteren zodat ik hem wat beter aan kon kijken. De blik in zijn ogen was nog steeds zorgelijk, doordringend. Alsof hij ergens mee zat. Bijna wilde ik hem hier naar vragen, maar drukte mijn kaken op elkaar toen Elan zelf begon met praten. ‘Ik zal echt zo snel mogelijk beginnen aan het repareren van je motor. Ik beloof het!’ Plechtig stak hij twee vingers in de lucht en glimlachte nu zelfs. ‘Ik had dat al veel langer geleden moeten doen.’
Om zijn schuldgevoel de kop in proberen te drukken, glimlachte ik terug en haalde mijn schouders op. ‘Om het goed te maken, moet je dan maar weer een keer een potje tegen mij kaarten,’ grijnsde ik triomfantelijk. Voor ieder ander klonk dit misschien ongelooflijk saai, maar ik had dat echt gemist. Op de zondagavond zaten wij meestal namelijk met zijn tweeën, soms met mijn vader erbij, elkaar in te maken met kaarten. Meestal won ik dan, tot grote ergernis van Elan.
‘Is goed,’ grijnsde hij terug. Hij liet zich achterover vallen op mijn bed en legde zijn armen achter zijn hoofd.
‘Doe alsof je thuis bent,’ grinnikte ik voor ik hem met een kussen in zijn gezicht mepte. Hij lachte even zijn bulderende lach en ging toen wat rechter op zitten, steunend op zijn sterke ellebogen. ‘Alleen kan ik dit weekend niet. Ik had al met Paul en zo afgesproken.’
Direct zakte zowel mijn glimlach als die van hem van zijn gezicht, waarna er een zachte zucht aan mijn lippen ontsnapte. ‘Oh,’ mompelde ik teleurgesteld. ‘Nou.. Dan zien we volgend weekend wel weer verder.’ Ik probeerde de glimlach weer op mijn gezicht te plakken, maar wist dat dit tevergeefs was. Want diep van binnen wist ik dat er niks zou veranderen, ik had alleen de teleurstellende woorden moeten horen. De vier simpele woorden. ‘Sorry, ik kan niet,’ of ‘Nee, ik heb geen tijd.’
Wat was er in hemelsnaam veranderd?
’Ik maak het goed met je, Isa. Echt.’ Opnieuw glimlachte Elan naar me, waardoor ik maar terug glimlachte.