Chapter 21

In de kantine trof ik Emily weer aan, ik ging bij haar aan het tafeltje zitten. Hoewel de woorden van Chris me gerustgesteld hadden, bleef ik me er druk om maken. Dat meisje zegt zoiets toch niet zomaar?
"Zit je nou nog steeds over dat meisje in?" vroeg Emily.
"Ja, het is toch raar dat ze zoiets ineens zegt?"
"Ze is overduidelijk jaloers, dat ga je echt vaker meemaken hoor..." zei Emily.
"Vast," antwoordde ik afwezig.
"Ik haal even drinken," zei Emily terwijl ze opstond. Ik knikte kort. Ik staarde voor me uit, ineens liep ze daar weer. Dat meisje. Ze keek me arrogant aan, ik had heus wel eens arrogante meisjes meegemaakt, maar hoe zij keek was toch echt wel het toppunt. Ik probeerde haar te negeren, maar ik voelde haar ogen prikken. Ze was op een afstandje blijven staan en hield me continu in de gaten, wat wilde ze? Emily kwam aan met drinken en ging weer zitten.
"Wat is er?" vroeg ze.
"Dat meisje staat daar verderop, ze houdt me de hele tijd in de gaten," zei ik voorzichtig.
"Joh laat haar!" zei Emily duidelijk een beetje geïrriteerd.
"Sorry, je hebt gelijk," zei ik. Juist op dat moment kwamen Greg en Chris naar binnenlopen. Het meisje liep gelijk op Chris af en begon tegen hem te praten, ik voelde een steek in mijn buik.
"Hé," zei Greg toen hij bij ons tafel aankwam. Ik keek niet op of om, ik hield mijn blik gericht op Chris en het meisje. Ik zag Chris lachen, op slag voelde ik me misselijk. Chris keek om en zag mij toen, hij zwaaide, ik glimlachte half naar hem. Hij keek me vragend aan en liep toen naar me toe.
"Hoi toppertje," zei hij lief, hij ging naast me zitten.
"Hé," antwoordde ik.
"Wat is er? Zei ze weer wat tegen je?" vroeg Chris bezorgd.
"Nee, tegen jou."
"Oh... Was dat haar? Sorry, ik wist niet dat zij het was, als ik dat had geweten had ik niet met haar gepraat," zei Chris verontschuldigend.
"Nee, maakt niet uit, ik weet niet waarom ik me zo druk maak," zei ik toen met een diepe zucht. Chris sloeg een arm om me heen en trok me tegen zich aan. Dit voelde goed.
"Zal ik vanavond bij je training kijken?" vroeg Chris toen.
"Ja, is goed," antwoordde ik. Ik keek naar Emily en Greg, ze waren druk in gesprek, ik kon het niet laten om even de kant op te kijken waar het meisje zonet stond, ze stond er nog steeds. Ze keek me gemeen aan en trok haar wenkbrauw op.
"Dat wijf spoort niet," zei ik ineens. Chris keek op.
"Wat doet ze dan?" vroeg Chris niet-begrijpend.
"Ze houdt me continu in de gaten en zodra ik haar kant opkijk, kijkt ze alsof ze me gaat vermoorden."
"We gaan wel," zei Chris, ook aan hem merkte ik een lichte irritatie. Was ik nou de enige die zag dat ze me zo aankeek? Chris en ik stonden op.
"Wij gaan, kom je vanavond ook bij de training, Greg?" vroeg Chris toen. Emily keek Greg hoopvol aan.
"Ja, kan wel!" zei Greg enthousiast.
"Mooi, tot vanavond dan," zei Chris. We liepen naar de uitgang, langs het meisje, ze zei niks.
"Ze doet toch helemaal niets?" vroeg Chris toen we buiten waren.
"Niet als jij kijkt," zei ik zuchtend.
"Weet je, doordat ik toch enigszins bekend ben, zijn er meisjes die mij leuk vinden, die meisjes zijn allemaal hartstikke jaloers op jou. Dit zal echt niet het enige meisje zijn, hoor. Dat weet je toch?"
"Ja, maar dit is anders," antwoordde ik.
"Nee, dit is gewoon zo'n meisje. Maak je er nou niet zo druk om, echt hoor." Chris praatte op een toon waarmee ik hem nog nooit had horen praten, het klonk een beetje geërgerd. Ach ja, ik stelde me vast aan.
"Sorry," zei ik.
"Maakt niet uit," zei Chris, "maar nu hebben we het er niet meer over, oké? Ik wil het niet over andere meisjes dan jij hebben."
Ik begon te lachen en gaf hem een plagerig duwtje.
"Je bent zeker op de fiets?" vroeg hij toen.
"Nee lopend," antwoordde ik. Hij keek me ongelovig aan.
"Dat is toch best ver?" vroeg hij verbaasd.
"Klopt."
"Waarom ben je dan lopend?"
"Grapje, tuurlijk niet," zei ik lachend. Chris schudde zijn hoofd en begon toen na te denken.
"Dan wordt het ook nog moeilijk om je thuis te brengen," zei Chris nadenkend.
"Je hoeft me niet thuis te brengen hoor," antwoordde ik.
"Maar als ik dat nou heel graag wil?"
"Tsja..."
"Dan moet ik fietsen en jij achterop," zei Chris blij omdat hij zo'n 'goede' oplossing bedacht had.
"En je auto?" vroeg ik.
"Oh... ja..." Ik begon te lachen.
"Sukkel," zei ik lachend.
"Bedankt," reageerde Chris half lachend.
"Maar je hoeft me niet te brengen, je mag hier ook nog wel blijven..."
"Oké, nou ja, anders blijf ik inderdaad wel. Maar, ik haal je vanmiddag op voor je training!" zei Chris vastbesloten.
"Ja is goed, kom je ook eten?" vroeg ik.
"Uh, ja, kan wel! Als jouw moeder haar eten in de buurt van dat van Carla komt ten minste..."
"Och verwend joch!" zei ik terwijl ik hem een duw gaf.
"Ik?" zei Chris nep-verbaasd.
"We moeten zelf maar gaan koken," stelde ik toen voor.
"Als je jezelf wilt vergiftigen moet je mij iets met eten laten doen, ja," zei Chris serieus.
"Alles kun je leren!"
"Andere keer? Ik wil niet gelijk afgaan voor je ouders," zei Chris een beetje beschaamd. Ik lachte en knikte. Ik pakte mijn fiets.
"Ik ga nu weg, maar je eet dus mee vanavond?"
"Ja, is goed. Tot vanavond," antwoordde Chris. Hij gaf me een kusje en liep toen weer terug. Hij keek nog een keer om en blies me een handkusje toe, wat was hij toch een schatje.

Thuis aangekomen startte ik mijn laptop op, ik keek even op Facebook. Tot mijn verbazing had ik vier privéberichten, normaal kreeg ik nooit een privébericht. Ik opende ze, mijn adem stokte in mijn keel toen ik het las.
Als ik jou was zou ik het maar uitmaken.
En de volgende:
Chris kiest toch wel voor mij, bespaar je die pijn en maak het uit.
Daarna nog twee soortgelijke berichten. Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik klikte op de profiel van het meisje. Raisa heette ze. Bij gemeenschappelijke vrienden stond Chris, Derk en ook Greg. Ze kenden haar dus. Ik voelde me nog kutter dan eerst, Chris kende haar, waarom zei hij dat niet? Een beetje in paniek stuurde ik Emily een whatsapp-berichtje. Ze reageerde snel.
Maak je nou niet zo druk, ze is gewoon een geobsedeerde fan.
Ja, makkelijk gezegd.
Ja, maar Greg kent haar ook!
Emily stuurde snel wat terug, begreep ze het nou niet?
Dus? Laat het joh, wat kan ze nou doen? Chris laat jou echt niet zitten hoor.
Ik gooide mijn telefoon naar de andere kant van de kamer en zuchtte diep. Weer las ik het berichtje, ik werd er een beetje zenuwachtig van, wie was dat wijf en wat moest ze? Ja, Chris, dat was duidelijk...