(7). Life isn't that easy...

'Een mirakel!' riep Jojo uit toen ik -ondertussen met mijn kleren aan in plaats van mijn pyjama- beneden in de keuken aankwam. 'Bill en Georg beweerden wel dat ze je wakker gekregen hadden, maar als het om jou gaat, geloof ik mensen niet op hun woord.' zei Jojo lachend. ik stak mijn tong naar hem uit, en nam een boterham aan die hij voor me gemaakt had. Georg keek me raar aan. 'Hoe oud ben jij ook al weer?' vroeg hij. '16. Jij?' vroeg ik op hetzelfde toontje. '21. 4 jaar geleden toch, nu 25 maar anders wordt het leeftijdsverschil te groot, Georg is de oudste dus... maar dat doet er niet toe. Je bent 16 maar je kan niet eens je eigen boterhammen snijden?' vroeg hij sceptisch. ik haalde mijn schouders op. 'Wat ze daarmee bedoeld is; ik kan het wel, maar ik ben te lui en laat het liever door anderen doen.' zei Jojo. De jongens lachten met me. 'Ik ben niet de persoon om uit te lachen.' mompelde ik dreigend. 'Hoe bedoel je?' vroeg Bill. 'Ik kan mezelf ...verdedigen.' mompelde ik. Georg keek op. 'Demonstratie?' vroeg hij lachend. 'Oké, ook al is het niet eerlijk omdat je zo veel sterker bent.' mompelde ik. Hij stond voor me, ik herinnerde me alles wat ik ooit geleerd had. Georg haalde uit, maar ik kon hem afweren. Ik had ooit geleerd om de kracht van je tegenstander te gebruiken, en in Georgs geval kwam dat goed van pas, ook al hield hij zich in. Hij haalde uit, zo laag dat ik niet anders vond dan door zijn benen te glijden -hij had ze gespreid om stabieler te staan- en hem een klap in zijn knieholte te geven. Niet te hard, geen blijvende schade, gewoon iets om hem door zijn knieën te krijgen. Dat deed hij. Tom en Bill keken elkaar heel even aan, was het angst dat ik in Toms ogen zag?