Hoofdstuk 2.2

De pijn in mijn rug begint langzaam te verminderen ik probeer weer te slapen wat deze keer wel lukt. Als is weer wakker licht mijn hand nog steeds in Islwyns hand. Hij slaapt. Zijn gezicht staat nu zo rustig. Hij lijkt jaren jonger. Opeens trekken zijn wenkbrauwen weer samen en gaan zijn ogen open. In die paar seconden lijkt zijn gezicht weer vijf jaar ouder. Opeens word ik overdonderd door schuldgevoel. Hij heeft mijn moeder en mijn zusje gered en nu red hij mij ook nog eens. Ik stond al bij hem in het krijt en dit maakt het alleen maar erger. Hoe zou ik ooit weer met mezelf kunnen leven?
‘waar om heb je een hap van die appel genomen? Je had wel neer geschoten kunnen worden.’ zeg ik. Het rare is dat ik alleen maar bozer wordt. Boos omdat hij mij zo schuldig laat voelen.
‘Kuoni heeft me alles verteld. Over de appel die op de grond viel en hoe ze jou zusje had overgehaald een hap te nemen. Ik kon jou toch niet de straf van mijn zusje op me laten nemen?’ ik kijk hem waarschijnlijk vol ongeloof aan want hij begint zachtjes te lachen maar al snel stopt hij. Waarschijnlijk doet zijn rug nog te veel pijn. Ik ben helemaal in de war. Mijn gevoel van boos hij is weg maar ik heb geen flauw idee hoe ik me nu voel. Vereert omdat Islwyn niet wilde dat ik de straf van zijn zusje op me zou nemen? Nog meer schuld gevoel omdat hij zo iets liefs had gedaan? Ik wist het niet meer.
‘ga maar weer slapen, Ivy. Dan voel je minder’ zegt Islwyn. Hij begint zachtjes een liedje te neuriën. Het is een slaapliedje uit ons district dat wordt gezongen voor de kleintjes. Ik zing het nog vaak voor mijn zusje als ze niet kan slapen omdat ze te veel honger heeft. Langzaam vallen mijn ogen dicht.
De dagen daarna heelt de wond op mijn rug langzaam. Ik mag weer lopen maar als ik buk begint het meestal weer te bloeden. Ik ga weer werken in de boomgaard want anders hebben we niet genoeg geld voor eten. Islwyn wordt ook langzaam weer beter. Het leven gaat weer gewoon verder. We werken en na het oogstseizoen gaan we weer naar school.