[003]

Isaiah Timber

Mijn vingertoppen trommelden op de eetkamertafel, volgden het ritme van het jaren 80’ers nummer dat uit de speakers van de kleine radio op het aanrecht kwam. Af en toe nam ik een hap van mijn cornflakes, richtte zo nu en dan mijn blik even op de klok.
‘Doe niet zo zenuwachtig, Isa,’ mompelde mijn broer toen hij even opkeek en vervolgens verder at van zijn enorme stapel boterhammen.
‘Ik ben niet zenuwachtig,’ antwoordde ik, een kleine glimlach op mijn gezicht. ‘Ik verveel me, dat is wat anders.’
Elan rolde met zijn ogen en at ononderbroken verder, deed niet eens de moeite om te reageren. Even haalde ik mijn smalle schouders op en at toen het laatste beetje uit de gestippelde kom die voor me stond. Vlak daarna pakte ik mijn ontbijtspullen van de tafel, stond op en zette de spullen in de wasbak.
‘Ben je klaar?’ vroeg Elan, die ineens geluidloos naast was komen staan, waardoor mijn hart van schrik even stil leek te staan. ‘Sorry,’ grinnikte hij vervolgens, terwijl hij zijn bord in de wasbak zette en na een knik van mijn kant voor mij uit naar buiten beende. Ik griste mijn tas van de grond, propte mijn voeten in een paar rondslingerende sneakers en haastte me toen ook naar buiten. Elan stond al op me te wachten en stapte in toen ik de voordeur achter me dichttrok.
‘Komt er ook één aan,’ mompelde hij sarcastisch, met een kleine glimlach rond zijn lippen toen ik ook instapte. Ik gaf hem een elleboogje, maar had daar direct spijt van. Het deed mij meer pijn, dan het hem ook maar leek te interesseren. ‘Eigen schuld.’
Een zucht ontsnapte mijn lippen, waarop ik even met mijn ogen rolde. ‘Start de auto nou maar.’
Mijn motor stond in de garage omdat hij gerepareerd moest worden. Elan had beloofd dit te doen, maar had er nog geen tijd voor gehad. Hierdoor was hij zo goed als gedwongen mij iedere ochtend naar school te brengen, maar heel erg scheen hij het niet te vinden. Hij moest toch dezelfde kant op.
‘Je bent toch niets vergeten, hè?’ Hij richtte zijn blik op mijn gezicht, zijn wenkbrauwen waren gerezen. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en drukte met mijn hand de radio aan. ‘Mooi zo.’
Gemakkelijk startte hij de auto en reed deze de geïmproviseerde parkeerplek voor ons huis af. Met een snelheid die mij harder leek dan het gemiddelde liet hij de wielen van de auto over het grindpad en even later de grotere wegen rollen.
Eenmaal op school parkeerde hij de auto gemakkelijk op een smalle parkeerplek en grijnsde tevreden. Ik schudde grinnikend mijn hoofd, klikte mijn gordel los en stapte uit de auto na de deur geopend te hebben. Elan deed al snel hetzelfde, afgezien van het loskoppelen van zijn gordel. Elan droeg namelijk nooit een gordel, hoe vaak ik hem ook gezegd had dat hij dat wel moest doen. Hij dwong mij namelijk precies hetzelfde te doen.
‘Toch vind ik dat jij ook een gordel moet gaan dragen,’ sprak ik uit het niets mijn gedachtes uit. Verrast keek Elan mij aan, om vervolgens glimlachend zijn hoofd te schudden.
‘Ik red me prima zonder.’ Hij haalde nonchalant zijn schouders op en klopte broederlijk op mijn schouder.
‘Goed,’ glimlachte ik. ‘Dan red ik me voortaan ook wel zonder.’ Ik deed net alsof ik weg wilde gaan lopen, maar Elans zucht hield me tegen. Tevreden glimlachend draaide ik me naar hem om en zag hem even aan zijn achterhoofd krabben.
‘Oké. Wat jij wilt, dan draag ik hem voortaan ook wel..’ zuchtte hij. Ik glimlachte nog breder en griste mijn tas van de grond. Deze slingerde ik over mijn schouder en keek vervolgens het plein rond.
‘Yo, Elan!’ klonk het ineens, waardoor ik opkeek. In de verte zag ik Elans vrienden staan, waardoor ik even grinnikte en toen afscheid nam van mijn broer. Vervolgens speurde ik het plein af op zoek naar enig teken van leven van Kyana en beende glimlachend op haar af toen ik haar verveeld op een muurtje zag zitten.