All I Am.

Scor’s POV:
Het licht van de maan scheen over de rand van hun gezichten. Ze lagen enkele centimeter van elkaar verwijdert, zacht ademend op een ritme van een prachtige melodie. Als zacht gezang trotseerde de wind ons, de enige manier om wakker te blijven. Het streek langs m’n wangen heen en fluisterde in m’n oren dat ik nog even moest vol houden. Ik hield mezelf bezig met het bestuderen van haar gezicht. De krul van haar lippen, de textuur van haar huid en de manier waarop ze haar neus kreukelde als iets in haar dromen veranderde. Om de seconde verloor ik m’n houvast en nam de slaap me over.
Casstiel schoot wakker, wild in het rond kijkend alsof hij naar iets op zoek was. Ik glimlachte zwak naar hem en hij kalmeerde langzaam. “Wisselen?”
Ik schudde zwak mijn hoofd. Ik voelde slaap in m’n gezicht slaan, mijn gezond verstand keerde zich tegen me.
Maar als ik sliep dan was ze weg en zolang ik wakker was kon ik mezelf kwellen met het idee daar aan. Hij zakte in elkaar en verschool zijn gezicht in de stof van het kussen. Ik kon het bijna voelen tegen m’n wangen. De zachte stof strelend tegen de rand van mijn lippen, de zoete geur van lavendel die in de kussens gesloten waren aan de hand van magie. Het was diezelfde geur die ik nu op m’n tong proefde. Langzaam richtte ik mezelf op, sleepte me voort tot aan de trap. Iedere trede leek dreigender dan de vorige, schommelde van kant naar kant.
Bovenaan bevond er zich een kleine toren die aan de rand van het gebouw lag. Eenzaam verscholen van de rest van de wereld. Hier was het rustig, vreedzaam. Ik zocht me een weg door de nacht en vulde m’n longen met verse lucht. Het proefde als vrijheid; het dichtste bij vrijheid dat ik op moment kon zijn.
“Het is prachtig,” fluisterde een zachte stem naar me. Het geluid was zoet en melodisch, vloeide door mijn hoofd als een onopgelost geheugen. “Het ziet er minder dreigend uit zo,” grijnsde ik. Ze kwam naast me staan, liet haar handen langs de rand van de richel gaan. Haar bewegingen waren aarzelend, alsof ze bang was om wat ik zou doen. Ze hield zichzelf op een afstand, zowel van mij als van zichzelf. “Het spijt me van deze middag,” fluisterde ik ongemakkelijk, vallend over m’n tong. Ik voelde de knoop ontstaan. Ze staarde me aan, maar ik kon haar niet aankijken. Haar blik brandde en priemde zich vast in m’n huid.
“Waarom?” was het enige wat ze zei. Meer had ze niet nodig, de trekken in haar gezicht zeiden genoeg. Ik voelde de waarheid over mijn lippen rollen. Nog voor ik het weer kon inslikken had ik alles al uitgespuwd. “Geen idee, het is gewoon wat ik doe. Niet dat ik het echt wil.”
Ze was stil. Ze blies haar gedachten de vrije lucht in, zag hoe ze verdwenen in het licht van de miljoenen sterren die boven ons dwaalden. Ze waren niet echt, enkel de uitkomst van jarenlange magie, maar dat maakte ze niet minder prachtig. Ze weerkaatsten in haar ogen, lieten ze stralen.
“Ik begrijp het niet,” zei ze zacht. Een zucht rolde over m’n lippen, mijn schouders zakte neer tot m’n ellebogen op de rand leunde. Ik wist dat ze met schuld worstelde. Haar hand trilde en reek naar me toe, streek voorzichtig lang m’n arm heen. Haar aanraking brandde, liet tekens na op mijn herinneringen. Het voelde goed; beter dan zou mogen. “Ik kan het niet uitleggen… je zou het niet begrijpen!”
Ze gromde,”wel je geeft me de kans niet…”
Haar woorden bleven hangen. “Het is een verplichting. Het is wie ik moet zijn!”
Ze kneep in m’n arm,”van wie?”
Ik schudde haar van me af, negeerde de spijt voor zover mogelijk was. “Van mezelf!” beet ik haar toe. Ze zette een stap achteruit en keerde zich van me weg, liep langzaam terug naar binnen.
“Wel praat dan eens met jezelf, want het lijkt alsof jullie samen in een debat zitten!”
Ik wist dat ze haar ogen draaide en dat haar gedachten weer tegen me gekeerd waren. M’n moed zakte me in de schoenen en mijn hart zakte weg.