Stranger's Eyes.

Ik duwde het in leder gehulde bundeltje onder m’n matras en zakte onderuit in de kussens.
Alles om me heen leek stil te staan, zacht draaiend op het ritme van de wereld.
Gedachten stroomden door m’n hoofd en bleven hangen bij een bleek gezicht. Zijn ogen stonden zacht, bijna aardig. Hij glimlachte voorzichtig, alsof hij bang was dat iemand hem zou zien.
“Rose?”
Ik schrok op, klemde mijn vuisten vast in de lakens, staarde haar met grote ogen aan.
Haar bruine haar hing in een losse vlecht over haar schouder, haar blauwe ogen de hele kamer oplichtend. Ze wachtte geduldig af tot ik knikte dat ze naast me mocht komen zitten. Ze nam plaats op het uiteinde van het bed, krulde haar benen onder haar op en glimlachte voorzichtig. Voor even flitste mijn gedachten naar Scorpius, het was diezelfde glimlach die ik in mijn gedachten gezien had. Wat betekende die glimlach?
Ze frunnikte aan de rand van haar witte jurkje, vermeed mijn vragende blik zoveel ze kon. Haar lichaam was zacht van mij weg gekeerd, haar ogen opeens zo wazig dat er mist om haar heen leek te hangen. Zonder er echt bij na te denken, greep ik haar hand en hield het stevig in die van mij. Haar lippen veranderde maar ik kon niet uitmaken of ze grijnsde of grimaste. Ze hing tussen 2 gemoedstoestanden. Angst en geluk.
Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar geen woorden weerklonken. Haar warme adem streek langs m’n wang, liet zacht mijn koude gezicht opwarmen. “Gaat het?”
Ze glimlachte onzeker en gaf me een knikje, waardoor het rekkertje in haar haren nog losser ging zitten. Iets was er anders.
“Wil je gaan wandelen?” vroeg ze opeens. Ik wilde fronsen en mijn hoofd schudden, maar ik leek haar niets te kunnen weigeren. Ze leek zo kwetsbaar en eenzaam, ik kon haar niet alleen laten gaan. Zonder antwoord te geven, stond ik op en griste mijn jas van m’n koffer af, sloeg het om m’n schouders heen. Ze leek op te vrolijken, deed precies hetzelfde en ging me voor de trap af.