Chapter 10

Charlotte
Chagrijnig zat ik op de bank voor de tv te mokken. Julie kan elk moment thuiskomen. Ik hoop dat ze de wolf niet mee naar binnen neemt. Een vampier en een weerwolf... een stel? Dat klopt niet, ze zijn niet gemaakt om verliefd te worden maar om te vechten. Ik hoorde de deur open en dicht gaan. Julie kwam vrolijk glimlachend de kamer binnen en zei vrolijk: ‘Zo dat was een leuke avond! Heb jij je een beetje vermaakt?’ ‘Kostelijk vermaakt’ zei ik sarcastisch. Julie’s glimlach verbleekte, maar ze liet zich door mijn sarcasme niet van haar vrolijke stemming komen, en huppelde naar een stoel. ‘Vanwaar zo blij?’ vroeg ik ongeïnteresseerd. ‘Jacob is gewoon zo schattig!’ en ze ratelde maar door over haar date met de wolf terwijl ik uitdrukkingloos naar de tv staar. Toen ze eindelijk ophield nam ik aan dat ze klaar was met vertellen dus zei ik: ‘Leuk.’ Julie stond op. ‘Nou wat ben jij in een gezellige stemming. Je zou juist blij voor me moeten zijn. Ik weet dat het een beetje vreemd is, ik bedoel, we zijn allebei verschillende wezens. Maar ik ben er vrijwel zeker van dat het iets kan worden tussen ons. Wacht maar, als je hem beter leert kennen vind je hem vast hartstikke aardig. En nu ga ik jagen want ik heb dorst’ voegde ze eraan toe. Toen liep ze naar boven om zich om te kleden. Pff... ze vind het een beetje vreemd. Heel vreemd, zou ik zeggen. En ik zou blij voor haar moeten zijn? Ik dacht het niet. Julie kwam beneden. Ze had een eenvoudige spijkerbroek en een T-shirt aan. ‘Hebben jullie al afgesproken voor een volgende date?’ vroeg ik. ‘Nee, maar ik hoop dat hij zo snel mogelijk belt.’ ‘Nou blijf vooral hopen’ weer dat verdomde sarcasme van mij. Nu werd Julie echt boos. ‘Doe nou toch eens normaal! Weet je wat ik nu begin te denken? Dat jij gewoon jaloers bent, omdat jij niemand kan krijgen.’ Met die woorden stampte ze de deur uit en liet mij verbijsterd achter. Had ze gelijk? Was ik jaloers omdat ik niemand had... nooit heb gehad... en misschien nooit zal krijgen? Ik besloot het maar uit mijn gedachtes te verbannen. Ik ontmoet vast wel ooit een leuke jongen. Ooit. Ik besloot maar te gaan slapen.
-Next Day-
Ik hou van dit voedsel. Ik zat te eten in de kantine van de school met een paar mensen om me heen. Ik deed geen moeite om hun gesprek te volgen. Mijn aandacht is volledig gevestigd op de sandwich die ik aan het eten ben. Op onze oude school was het eten van de kantine niet te vreten, maar hier? Yum. ‘Zo, is het lekker?’ vroeg een stem achter me. Ik draaide me om en zie Alice geamuseerd glimlachen. Ik lachte. ‘Ja hoor.’ ‘Wat ik eigenlijk kwam vragen,’ zei Alice, ‘Kom je na school weer mee naar ons huis? Het was erg gezellig toen je laatst bij ons was.’ ‘Ow...’ zei ik en ik wierp een blik op Julie die met een paar mensen zit te praten. ‘Komt Julie ook?’ Alice glimlach verdween. ‘Dat vroeg Julie ook over jou. Ik zei dat ik het nog ging vragen en toe zei ze nee. Edward zei dat jullie ruzie hadden, maar hij weet niet waarover.’ Ik keek naar de Cullens. Zoals ik al had verwacht keek Edward naar me. Ik dacht express niet aan Julie en Jacob. Ik wendde me weer tot Alice. ‘Oke, ik ga mee met jullie na school’ ‘Oke leuk!’ zei ze blij en huppelde weer naar haar tafel. Ik concentreerde me weer op mijn sandwich, want ik voelde hoe Edward me bekeek.
Na een saai blokuur wiskunde is de schooldag eindelijk voorbij. Ik liep naar de parkeerplaats en zoals verwacht stonden de Cullens bij Edward’s Volvo. Ik liep naar ze toe en iedereen begroette me. Emmett keek me aan en zei toen: ‘Voedsel’. Ik schrok. Toen begon hij te lachen. ‘Char, het was maar een grapje.’ ‘Pest me niet zo!’ zei ik nep-verontwaardigd. Toen keek ik naar de Volvo. Er pasten 5 mensen in, maar we waren met 6en. ‘Jij mag in de achterbak’ zei Edward doodserieus. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Hij grijnsde en legde zijn hand op de zwarte sportauto naast de Volvo. ‘Deze is van Jasper’ zei hij toen. We gingen op weg naar het grote witte huis van de Cullens. Ik zat met Jasper en Alice in Jasper’s auto. Ik natuurlijk achterin. Toen we bij het huis waren begroette ik Carlisle en Esmé en gingen we op de grote banken zitten. We praatten over van alles en nog wat. Het was echt gezellig. Ik had helemaal geen besef van tijd. Toen ik op mijn mobiel keek was het al 6 uur. Ik zit hier dus al 3uur op deze bank. Ik bewoog mijn benen, die helemaal stijf waren. Auw. Misschien moest ik even een wandeling gaan maken om mijn benen te strekken. Edward keek me aan. Ik stond op en zei: ‘Ik ga even wandelen. Ik heb hier 3 uur stil gezeten.’ ‘Misschien moet ik met je mee gaan’ stelde Edward voor. Ik keek hem vragend aan. ‘Het word vroeg donker rond deze tijd van het jaar,’ vervolgde hij, ‘en het word al bijna donker. Het lijkt me geen fijn idee dat jij in je eentje door het bos loopt als het donker is.’ Like I can’t take care of myself. Maar ja, eigenlijk vind ik het niet erg om met Edward alleen te zijn... ‘Ik vind het een goed idee’ zei Carlisle. ‘Oke’ zei ik en ging mijn jas pakken. Ik stapte naar buiten en Edward volgde me. Het ging bijna schemeren.

Neem een Abo of voeg me toe als vriend en klik dan houd me op de hoogte van nieuwe quizlets aan. Of bezoek regelmatig mijn profiel als je verder wilt lezen. Want ik ga niet meer zeggen wanneer er een nieuw ding is ^^