025 - I'm irritated

Niall POV

De jongen verbergt zijn hoofd onder zijn dekbed. Ik kijk hem nog steeds verbaasd aan. De dokter komt binnen gewandeld met een papiertje in zijn hand.
Ik ga met veel pijn en moeite recht op zitten. 'Harry Styles?' Roept hij. De dokter zegt dat hij naar huis mag.
De twee jongens aan de overkant springen bijna van geluk door het plafond.
Ik ga weer liggen hoe ik bijna de hele dag weer lag. Ik trek de dekens tot over mijn kin.
Kon ik maar naar huis. Had hij maar mij naam geroepen.
Voordat ik een dutje wil doen, komt Harry naar mij toegelopen. Hij fluister in mijn oor 'Mag ik je nummer?'
De jongen met het streepjestrui heeft het blijkbaar gehoord. Hij kijk mij met een kwade blik aan.
Harry die me nog steeds vragend aankijkt wilt antwoord op mijn vraag. Ik twijfel even en zeg dan uiteindelijk 'Tuurlijk.' Ik pak mijn telefoon van het tafeltje en geef mijn nummer aan Harry. 'Done.' Zegt Harry onhoorbaar.
Harry stopt zijn telefoon terug in zijn zak en loopt terug naar de jongen. Ik leg mijn telefoon ook terug waar hij eerst lag. De twee jongens lopen tevreden samen de deur uit.
Kon ik ook maar weg hier. Dit is nogal saai. Met een jongen naast je, die bijna heel de dag slaapt is ook niet al te prettig. 'Niall?' Ik kijk naar de jongen. 'Ja?' Zeg ik bijna onhoorbaar. 'Ik moet me nog voorstellen. Als je dat tenminste wilt.' Ik twijfel. Hij heeft me geslagen. En door hem lig ik nu hier in het ziekenhuis. 'Nee, hoeft niet. Kijk wat je me hebt aangedaan.' Ik draai mijn hoofd naar de tv en negeer zijn blik. 'Niall...luister.'
Ik draai boos mijn hoofd naar hem toe. 'Nee, ik hoef niet naar jou te luisteren!' schreeuw ik bijna uit.
'Goed, luisteren of niet. Ik vertel het toch. Ik ben Liam Payne.' Ik trek een ongeïnteresseerde gezicht naar hem.
'Fijn.' Liam, als ik het goed gehoord heb kijk me met een glimlach aan. 'Wat glimlach je nou?' Zeg ik kwaad. 'Nee, niks. Dat we hier dan samen liggen... met z'n tweetjes.' Tweetjes... het laatste woord dringt tot me door. 'Ja, jou schuld dat ik hier lig.' Ik pak geïrriteerd de afstandbediening en zet hem op een andere net. 'Jij kwam me echterna.' Ik wil bijna de afstandbediening naar zijn hoofd gooien maar ik hou me op dit moment in. 'Wat? Dus het is mijn schuld dat ik hier lig? Jij hebt mijn arm gebroken!' Ik scheeuw de laatste zin bijna uit. ' Calm down blue eyes. Dat is toch niet zo erg als dat van Harry?' Nu wil ik echt de afstandbediening naar zijn hoofd gooien. Op dat moment komt de dokter binnen met mijn moeder en mijn vader. 'Oh schatje!' Mijn moeder komt huilend de kamer binnen.
'Wat is er toch gebeurd?' Ik kijk boos Liam's kant op. 'Nou gewoon, gevallen.' Mijn moeder kijkt me met betraande ogen aan. ‘Gewoon gevallen? Kijk naar je voeten!’ Mijn moeder raakt mijn tenen aan. Nja, zoals zei mijn tenen noemt boeren tenen. ‘Auw joh! Dat doet zeer.’ Ik trek een pruillip. ‘Oh, ik weet al wat er gebeurd is. Mijn kleine Niall Horan had geen schoenen aan toen hij naar buiten wilde.’ Mijn moeder probeert streng te kijken maar dat lukt haar niet. ‘Niall, volgende keer moet je schoenen echt aandoen.’ Mijn vader komt erbij staan. ‘Niall Horan…’ Hij schiet in de lach. ‘Hoe kan je ooit je schoenen vergeten aan te doen?’ Ik bloos. ‘Nou…’ Ik kijk Liam’s kant op. Hij staart intussen naar de tv. ‘Laat maar. Ik hoef het ook niet te weten ook.’
Mijn vader aait over mijn haar. ‘Nou schatje, wij gaan weer. Ik heb net van de dokter gehoord dat je morgen terug mag.’ Ik wil een sprongetje in de lucht maken van blijdschap. Morgen naar huis eindelijk. Weg van Liam en het ziekenhuis. Mijn moeder geeft me een kus op mijn voorhoofd. Ik zwaai mijn ouders uit en krijg al gelijk commentaar van Liam. Ik kan niet wachten totdat het morgen is.