Chapter 20

Hey, ga je zo ook naar de training van Ajax? Las ik op het schermpje van mijn telefoon, Emily wilde Greg natuurlijk zien.
Was ik niet van plan, maar ik wil best mee...
Uit voorzorg kleedde ik me al snel aan, Emily wilde toch vragen of ik meeging, zodat ze daar niet alleen hoefde te staan. Ik had niet heel erg de behoefte gehad om te kijken naar de training, maar goed, even bijpraten met Emily was zeker niet verkeerd.
Jaaaa! Ik ben over 10 minuutjes bij je!
Goed voorspeld dus, ik maakte snel een broodje klaar, zo lief als ik was, ook één voor Jorn.
"Ga je ook mee?" vroeg ik Jorn.
"Naar Ajax? Met wie ga je?"
"Emily gaat mee..." antwoordde ik. Ik had de laatste tijd heel erg het gevoel dat Jorn Emily toch leuker vond dan ik altijd dacht, hij wilde niks horen over Greg en Emily, het interesseerde hem niet, zei hij dan.
"Nee, ik ga niet," zei hij stug.
"Waarom niet? Toch niet om Emily?"
"Nee, ik uh, heb geen zin." Jorn bleef voor zich uit staren.
"Vanwege Emily en Greg, hè?" vroeg ik, terwijl ik naast hem ging zitten. Ik schoof het broodje naar hem toe. Jorn antwoordde niet en zuchtte alleen maar.
"Wees nou gewoon eerlijk, wat maakt het uit?" vroeg ik.
"Ja, wat maakt het jou uit?"
"Ik vind het vervelend dat jij ergens mee zit, ik merk het gewoon aan je." Jorn bleef maar voor zich uitkijken.
"Laat maar hoor, ik zal je nog eens helpen, moet je je broodje nog?" vroeg ik geïrriteerd terwijl ik opstond.
"Ja, bedankt." Jorn greep het broodje en stopte het in zijn mond.
"Ik ga nu weg, mét Emily," zei ik nadrukkelijk.
"Ga je gang, doei." Als ik ergens boos van werd was het wel als iemand zo deed en niets wilde zeggen. Ik wilde Jorn graag helpen, maar als het zo moest hoefde het niet. Net op dat moment kwam Emily aanfietsen. Snel ging ik naar buiten zodat Jorn en Emily niets tegen elkaar hoefden te zeggen.
"Heeee hoe is het?" riep Emily enthousiast toen ik naar buiten kwam lopen.
"Goed, met jou?"
"Super goed! Ik heb bij Greg geslapen na die avond met jullie en ik denk dat we nog veel vaker zo'n dubbeldate kunnen doen!" zei ze glunderend.
"Wat leuk zeg, dus het is officieel?" vroeg ik.
"Nee, nog niet. Of nou ja, het heeft geen naam zeg maar, maar het zit wel goed, denk ik." Ik was blij voor haar, ook al wist ik hoe dit soort dingen konden lopen, Emily was altijd te goedgelovig en daar werd vaak misbruik van gemaakt.
"Mooi zo, heeft Greg je uitgenodigd om langs te komen?" vroeg ik toen.
"Ja... Hij dacht dat jij er ook wel zou zijn," antwoordde ze.
"Nee, ik had niets afgesproken, eerlijk gezegd had ik ook niet zoveel zin."
"Wat dan? Is er iets?" vroeg ze bezorgd.
"Nee, alleen ik zie Chris bijna elke dag, wat ik hartstikke leuk vind en het liefst blijf ik eeuwig bij hem..."
"Wat is dan het probleem?"
"Niks, maar soms ben ik bang dat hij het misschien vervelend zou vinden," antwoordde ik. Ik was van nature vrij onzeker en was altijd bang om te falen.
"Waarom zou hij? Ik durf er al mijn geld op te zetten dat hij niks liever wil dan bij jou zijn," antwoordde Emily vastberaden.
"Welk geld?" vroeg ik lachend.
"Maak er maar een grapje van, maar ik meen het," zei Emily serieus.
"Oké oké, misschien heb je wel gelijk," antwoordde ik.
"Heb je trouwens al wat gehoord van die clubs?" vroeg ze toen.
"Ja! Ik heb donderdag een gesprek met ADO!" zei ik blij.
"Echt? Wat super!" reageerde Emily enthousiast. We kwamen bij de Toekomst aan. Ik zag alweer een aantal fans richting de velden lopen, wij volgden ze. Ineens voelde ik een duw in mijn rug, ik keek om en zag een meisje lopen met een arrogante uitstraling.
"Wat kijk je?" vroeg ze nors.
"Sorry hoor, maar jij duwde mij," antwoordde ik rustig.
"Ga toch lekker naar Chris toe," beet ze me toe. Ik keek haar verbaasd aan.
"Denk je nou echt dat Chris bij jou blijft? Kom op zeg, hij kan veel beter krijgen, hij sms'te mij gisteren nog." Ze kreeg een gemene glimlach op haar gezicht, ik besloot om er niet op in te gaan.
"Je komt er nog wel achter," zei ze gemeen, toen liep ze verder.
"Wat was dat?" vroeg Emily verbaasd.
"Ik heb geen idee, ik wil het ook niet weten..." Ik was een beetje van mijn stuk gebracht, waar had ze het over? Kende ze Chris?
"Ach joh, maak je er niet druk om, ze lult vast," zei Emily bemoedigend. Ik knikte. We zochten een plekje om het veld, juist op dat moment kwamen de spelers het veld oplopen. Chris moest nog op de foto met een jongetje en liep toen verder, hij zwaaide toen hij mij zag. Ik zwaaide terug, maar erg overtuigend zal het er niet uit hebben gezien. Ik keek naar de training maar was er met mijn hoofd niet bij, hoewel het eigenlijk nergens op sloeg wat zij zei, maakte ik me er toch wel een beetje druk om. Ik staarde voor me uit en had daarom ook niet door dat Emily en Greg samen wegliepen en Chris er aan kwam lopen. Ineens voelde ik twee armen om me heen.
"Ik dacht al, wat voor leuk meisje zie ik nou aan de zijkant van het veld staan," hoorde ik Chris zeggen. Bedoelde hij mij? Of haar? Nee, Marenne, wat een domme gedachte, natuurlijk bedoelde hij mij. Hij gaf mij toch een knuffel? Niet haar? Of misschien had hij dat al gedaan...
"Wat is er?" vroeg Chris toen, hij pakte mijn hoofd en liet me hem aankijken.
"Niks," antwoordde ik toen zacht, ik wilde niet als een aansteller overkomen.
"Er is wel wat, je kan alles zeggen, dat weet je," zei Chris bezorgd, hij keek me recht in mijn ogen aan, zijn vriendelijke ogen keken oprecht bezorgd.
"Ach, er uhm, er was hier een meisje en die zei dat jij mij toch niet lang zou willen, dat je veel beter kon krijgen en dat je haar gisteren nog sms'te..." zei ik zacht, ik beet op mijn lip en keek hem aan. Zijn bezorgde blik veranderde in een nadenkende blik.
"Jij gelooft dat? Je laat je zoiets toch niet wijsmaken?" vroeg Chris toen.
"Nee, ik geloof het niet," antwoordde ik.
"Moet je ook echt niet doen, jij bent het allerbeste wat ik kan krijgen en om mij mogen alle meisjes door de grond zakken, nou ja, behalve mijn moeder en zo dan," zei hij. Ik begon te lachen.
"Zij dus ook?" vroeg ik.
"Zij ook, ook al weet ik niet eens wie het is, kun je haar niet aanwijzen?" vroeg hij toen.
"Ja, als ik haar vind," zei ik. Ik keek om me heen maar kon haar niet vinden.
"Nou ja, ik ga me nu omkleden, zie ik je straks in de kantine nog even?"
"Ja... Is goed, tot zo," antwoordde ik.
"En maak je er alsjeblieft niet druk om, je bent geweldig, echt waar!" Hij gaf me een kusje op mijn voorhoofd en liep toen het veld af. Hoewel Chris zo lief voor me was, zat het me gewoon niet lekker. Ik wantrouwde Chris niet, absoluut niet, maar wat moest zij? Was ze gewoon jaloers? Ja, ze was vast gewoon jaloers...