Awakening

Alles om me heen draaide en werd onscherp. Hijgend dwong ik mijn benen sneller te gaan, maar mijn spieren wilden niet meewerken.
‘Juna!’ hoorde ik opeens achter me. O god.
Ik wist zeker dat hij opnieuw in een wolf zou veranderen en me dit keer iets aan zou doen. Mijn arm deed enorm zeer en mijn benen wilden niet, maar ik móést naar de bosrand.
Als je daar bent, ben je veilig, bleef ik in mijn hoofd herhalen. Nog heel even, je bent er bijna.
‘Juna!’ brulde Jacob opnieuw.
Ondanks het suizen in mijn oor hoorde ik zijn voetstappen over het gras razen. Hij had me bijna ingehaald, maar ik was zó dichtbij…
Kom op! smeekte ik in gedachten. Je bent er bijna!
Ik sloot mijn ogen en dwong mijn lichaam door te zetten tot ik mijn doel bereikt had. Een nieuwe gedachte kwam op: Maar wat nou als hij niet stopt met achter je aan rennen?
Precies op dat moment bereikte ik de bosrand en knalde vervolgens bijna tegen een boom aan omdat ik zo duizelig was. Ik viel op de grond en probeerde zo snel mogelijk weer overeind te krabbelen, maar ik was niet snel genoeg.
Twee sterke, roodbruine armen sloten zich om me heen. Doodsbang draaide ik me om en keek recht in Jacobs gezicht. Zijn vurige rode ogen keken me vol bloeddorst aan.
‘Ik heb je,’ glimlachte hij boosaardig.

Mijn ogen vlogen open en ik schoot overeind.
‘Juna?’ vroeg een zachte, hese stem vlak bij mijn oor. Wild keek ik opzij en zag daar Jacob zitten die me bezorgd aankeek.
‘Had je een nachtmerrie?’ vroeg hij lief en sloeg een arm om me heen.
‘Je bent een weerwolf,’ zei ik alleen maar. Ik was er zelf verbaasd over hoe het klonk. Gewoon als een constatering, niet eens als een paniekerige schreeuw.
Zijn gezicht betrok. ‘Ik had het je veel eerder moeten vertellen,’ mompelde hij en hij sloeg zijn ogen neer.
‘Geeft niet,’ hoorde ik mezelf zeggen. Langzaam keek hij op. ‘Daar meende je niks van,’ glimlachte hij en ik kon op dat moment wel huilen.
Waarom moest ik me weer zo vreselijk aanstellen?! Kon ik niet gewoon zeggen dat het écht niet erg was en dat ik nog steeds van hem hield?!
‘Ik had inderdaad een nachtmerrie,’ knikte ik en streek door zijn haar.
‘Waarom volgde je me?’ vroeg Jacob na een tijdje stilte. Ik voelde mijn wangen vuurrood worden. Hoe ging ik dit nou weer uitleggen?
‘Ik dacht… dat je zeg maar… een vriendin had buiten mij om,’ stotterde ik en voelde mijn gezicht bij elk woord roder worden.
Hij keek me even uitdrukkingloos aan en begon toen te lachen.
‘Natuurlijk niet! Luister Juna, er is niets ter wereld waar ik meer van hou dan van jou. Jij bent alles voor me,’ glimlachte hij en de liefde straalde uit zijn donkere ogen.
Toen begon hij te vertellen.