Behind The Fairytale |30|

Behind The Fairytale |30|
Ashley Luce Marylin
Het ging beter, het stappen, het praten - wat eerst na een tijdje vermoeiend werd, want dit was toch een tijd waarin ik heel veel moest slapen, eerder had ik daar nooit last van gehad, nu moest ik verschillende uren per nacht slapen. Dat konden er zelfs twaalf per dag zijn, geen zeven zoals normale mensen en niet niks zoals ik normaal slaap nodig had - het denken, dat ging al iets gezonder, en niet de hele tijd over hoe veel pijn het deed. Ik had er vrede mee genomen dat Embry hier was en moest me er ook bij neerleggen dat hij niet wou veranderen. Waarom? Ik wist het niet, maar hij bleef volhouden dat het niet nodig was, dat het zeker geen kwaad kon en dat niemand hem miste. Ze hadden hem niet nodig voor de wacht, maar ze waren met genoeg. Hij had hen gezegd over hoe goed het hier was, over dat we hier goed opgevangen waren en hij vertelde me dat ze er allemaal heel enthousiast over waren, iedereen vond het goed voor ons dat we hier waren. Een rustige plaats om te herstellen.
Ik geloofde hem niet, het leek zo ideaal, maar wanneer ik hem naar meer vroeg, zei hij gewoon. Gewoon, wat was dat nu voor een antwoord? Wat zeiden ze dan nog? Gewoon, veel. Hoe is het daar? Gewoon, normaal, niet speciaals. Alles goed met alle wolven en de Cullens? Gewoon, er zijn geen vreemde vampiers die de boel op stelten komen zetten dus kan er niet veel mis gaan. En vragen ze zich niet af waarom we niet terug komen? Gewoon, ze vinden het niet raar, ze gunnen ons en vooral jou wat tijd om te herstellen.
Waarom gingen we eigenlijk niet terug? Het kon toch? Oke, het was hier fijn, maar waarom bleven we hier? We konden terug gaan, verder gaan met ons leven en mij mijn verleden laten terugvinden. Ik wou ook terug naar Italië. Binnensluipen en kijken of ik ergens goede visioenen kon krijgen. Wat was daar allemaal gebeurt? Ik wist het niet. Embry moest me onlangs nog uitleggen wie Leah en Paul waren, die twee was ik helemaal vergeten, enkel sommige gevoelens en herinneringen konden worden bovengehaald terwijl hij vertelde. Volgens hem was Leah verschrikkelijk irritant en pessimistisch. Volgens mijn gevoel klopte dat maar een beetje, iets zei me dat ze wel gemeen kon zijn, maar iets anders vertelde me dat dat ook zijn redenen had. Welke? Ik wist het niet. Paul, geweld. Een herinnering die direct opkwam toen Embry vertelde, Pauls naam liet me denken aan vechten en af en toe wel wat lachen, maar vooral het vechten. Snel op zijn teentjes getrapt en uiterst agressief reageren. Dat was Paul, voor mij, nu. Als ik terug naar La Push ging, zou hij zich opnieuw moeten voorstellen, en ik hem opnieuw leren kennen. Goed voor hem of niet? Een tweede kans of gewoon een hoop tijd verspilling van een goede vriendschap? Embry wou het niet zeggen, dan zou ik bevooroordeeld zijn en al mijn gedacht gemaakt hebben over Paul en als ik het niet wist, kon hij gewoon zijn wie hij voor mij zou moeten zijn. Positief of negatief? Had ik hem gevraagd, maar ook daar wou hij niets op zeggen. Ik kon lopen, niet zo snel, maar meer als wandelen. Op zeg maar het tempo van een jogger. Goed, toch? Dat is ongeveer even snel als de kleine elfjes met hun korte beentjes konden lopen, maar zonder hun vleugels te gebruiken, want daar konden ze met dat gehuppel/vlieg gedoe konden ze sneller. Echt vliegen deden ze bijna nooit, stappen al iets meer, maar het huppelpasje er tussenin deden ze bijna constant. Ze hadden me uitgenodigd om licht te gaan halen en ik kon al raden wat ze daar mee bedoelden, natuurlijk ging ik mee!

Oke, stomme examens die er voor zorgen dat ik minder kan schrijven...
Maar ook lieve mensen die reacties geven en me motiveren om toch nog gaatjes te vinden (: