Chapter eight. - Yasmin Brooks & Niall Horan.

Yasmin Brooks

Geschrokken van mijn eigen actie staarde ik naar mijn vinger. Een nieuwe druppel bloed welde op uit het sneetje, en ik bracht mijn vinger naar mijn mond om te voorkomen dat ook deze op de grond zou druppen. Ik staarde wanhopig voor me uit. 'I don't want to be without you Taylor' fluisterde ik. Het deed me zo veel pijn, elke keer weer, maar ik wist dat ik verder moest gaan; het had geen zin om mezelf nog langer te kwellen. Ik probeerde om alle gedachten aan het ongeluk uit mijn hoofd te bannen, maar waar ik ook aan dacht, uiteindelijk kwam ik toch weer bij Taylor terecht. Ik slikte de brok in mijn keel weg, ik had wel genoeg gehuild voor vandaag. Mijn rechterhand balde zich tot een vuist en ik kneep zo hard dat mijn nagels zich diep in mijn huid boorden. Ik drukte nog harder en snakte naar adem van de pijn. Mijn vuist opende zich en op de plek waar ik zojuist mijn nagels in had gedrukt zaten diepe rode striemen. Ik liet mezelf op de grond tegen de muur aan vallen en liet mijn hoofd op mijn handen rusten.

Niall Horan

Ik keek op mijn horloge. Het was al weer een kwartier geleden dat Yasmin was weggelopen. Er zou toch niks aan de hand zijn? Onrustig schoof ik heen en weer op mijn stoel. Allerlei rare gedachten schoten door mijn hoofd. Het liefste wilde ik even gaan kijken wat ze aan het doen was, maar ik had het gevoel dat ik dat niet kon maken. Ik kende haar immers pas een half uur, al voelde het alsof ik haar al mijn hele leven kende. Maar wat nou als er echt iets was? Moest ik misschien toch maar even gaan? Nee, hier blijven zitten en maar afwachten hield ik ook niet uit, ik moest weten wat ze aan het doen was. Ik stond op en liep door de trein heen, op zoek naar de dames-toiletten.
Ik klopte op de deur. Geen reactie. 'Yasmin?' zei ik voorzichtig. Mijn hand duwde zachtjes de klink naar beneden en ik stak mijn hoofd om de hoek van de deur. Yasmin zat voorovergebogen op de vieze vloer met haar ogen dicht. Ze leek wel in een soort van trance te zijn. Ik haastte me naar haar toe en ging naast haar op de grond zitten. Ze bleef doodstil zitten, zelfs toen ik mijn arm om haar heen sloeg verroerde ze zich niet. Ik fronsde mijn wenkbrauwen (OMG NIALL DOET DAT ALTIJD ZO SEXY. maar okee hahaha) en zwaaide een keer met mijn hand voor Yasmin's ogen. Ze knipperde een keer en draaide toen langzaam haar hoofd naar me toe met haar blik strak naar de grond gericht. Ze opende haar mond en aarzelend begon ze te spreken. 'Niall... You know you don't have to do this right?' Ze keek op en pas toen zag ik dat ze tranen in haar ogen had. 'But... I want to help you. Really,' ik pakte haar hand vast 'we've just met, but I can't just walk away from this, I'll stay with you.' Ondanks haar verdriet verscheen er toch een klein glimlachje op Yasmin's gezicht, en dat was alle bevestiging die ik nodig had. 'But Yasmin... what's going on?' Ik moest het weten.