The day you saved my life [80]

*Mira pov*
Joe zit nog grappen te maken over Kevin wanneer Denise en Paul aankomen. Iedereen wordt opeens heel stil. Nick is er niet meer, waarschijnlijk is hij buiten. Sandra houdt haar kind beschermend in haar armen, ze gooit zwarte blikken naar Denise. Paul komt dichterbij en kijkt naar zijn kleindochtertje. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht.
"Ze is een schatje."
"Jah."mompelt Sandra maar haalt haar ogen niet van Denise af. Die staat nog in de deur opening en lijkt te worstelen met iets in haar gedachten.
"Dag mama."zegt Joe om de stilte te breken.
Denise kijkt op, ze kucht eens opvallend. "Dag joe.. kevin, Dalida, Mira..."
"Ben je niemand vergeten?"vraagt Kevin.
"Oh.. en Sandra.."
"Dag Denise."zegt die koud en houdt haar dochter dicht bij haar borstkas, alsof ze vermoed dat Denise haar kind zal afpakken en door het raam gooien.
"Wil je je kleindochter niet zien?"
"Oh eu jawel." ze komt dichterbij. Sandra staat precies op het punt om te grommen. Je probeert je lach in te houden wanneer je het in je hoofd inbeeld.
"Ze... Ze lijkt op je."zegt Denise tegen Kevin.
"Ja, dat vind ik ook."floept Sandra er uit. Als ze het doorheeft, vloekt ze bijna binnesmonds. Dalida houdt haar lach in.
"Hoe gaan jullie haar noemen?"vraagt Paul zacht.
"Weten we nog niet."
"Ik heb een paar ideetjes maar ze wouden niet naar me luisteren."zegt Dalida melo-dramatisch.
"Arm zoetje!"doet Joe en pakt haar in zijn armen.
"Jah."snikt Dalida en verstopt haar gezicht in zijn armen alsof ze gaat beginnen te wenen. Iedereen schatert het uit. Alleen Denise heeft een nerveus lachje.
"Heb jij geen idee mam? Dalida geeft ons alleen maar namen die te veel gebruikt zijn."vraagt Kevin.
"Wij willen er een speciale."zegt Sandra.
Denise kijkt haar aan, Sandra bloost. Tot iedereens verwondering glimlacht Denise naar haar. "Ik heb wel een ideetje. Al sinds ik mijn eerste jongen had." ze ging door de krullen van Kevin.
"Wat?"vraagt hij.
"Als jij een meisje was geweest.."
Iedereen lacht, Kevin trekt een vies gezicht.
"had ik je Elisha genoemd."
"Elisha?"
"Jah.."
"Spijtig dat je geen meisje was,hé Kev.. "zegt Joe lachend. "Nu ben je zeker jaloers op je dochtertje."
"Zwijg jij."
"Elisha Jonas."mompelt Sandra en kijkt naar haar dochtertje. Ze glimlacht. "Dankje, Denise."
Ze knikt. "Ik eum.. Het spijt me .. voor wat ik jullie aangedaan heb.."
"Het is je vergeven."zegt Kevin en geeft haar een knuffel.
"Ze wilt dat jullie terug naar huis komen."fluistert Paul en knipoogt. Denise wordt rood en geeft hem een stomp in de zij. Hij lacht.
"Sorry, mam, maar we zitten goed in ons appartement."zegt Kevin en gaat op het bed zitten.
"Maar.. wie gaat het huishouden doen? Sandra toch niet! Ze heeft een kind nu!"
"Ik ben wel oud genoeg om het te doen."antwoordt Kevin.
"Oh-oh!"doet Joe. "Als je borden te kort hebt, mag je altijd bij ons komen."fluistert hij tegen Sandra.
"Ik heb het gehoord!"
Je lacht en staat op. "Ik.. Ik ga Nick vertellen dat we haar Elisha hebben genoemd."
Iedereen knikt, Joe kijkt je met opgetrokken wenkbrauwen aan. Je negeert hem en gaat de kamer uit.
Zoals je al dacht, zat hij buiten. Hij zat tegen de muur gehurkt en gooide met steentjes naar een blikje op de grond. Je gaat naast hem zitten.
"Hey."
Hij kijkt op, zijn ogen worden even groot als hij merkt dat jij het bent maar dan draait hij zijn aandacht weer naar het blikje. Een steentje klettert ertegen en het schuift een paar centimeters achteruit.
"We hebben een naam gegeven aan het kindje."zeg je zacht.
Hij knikt.
"Denise heeft de naam uitgevonden.. Ze noemt Elisha."
"Mooie naam."mompelt hij en pakt een kei. Die maakt een deuk in het blikje. Het blijft stil.
"Dus..."begin je zonder echt te weten wat je wilt zeggen.
"Ja?"vraagt Nick.
"... Niets.."
"Als er iets is mag je het altijd zeggen."zegt hij somber en gooit weer een kei tegen het blikje, harder nu.
"Het.. Het spijt me."
Hij kijkt op, zijn hand half opgeheft, klaar om weer te gooien.
"Ik.. kwets je en... ik ben altijd boos op je terwijl.. jij nooit iets gedaan hebt."
"Mira.."
"Joe heeft me gezegd dat er niets is gebeurd tussen Lailey en jij.. ik .. wil het geloven.. maar ik kan het niet.. Ik weet niet waarom.. "
"Mira.."probeert Nick weer.
"En.. als we terug .. samen zijn.. ga ik je weer kwetsen.. "
Nick schudt zijn hoofd. Hij laat zijn kei los en probeert je vast te pakken. Je schuift weg.
"Ik wil dat niet."ga je verder. "misschien is het beter dat we vrienden blijven.... Nee.. Dat zal je ook kwetsen.." Je staart naar de auto's. Nick heeft zijn hoofd in zijn handen verstopt.
"Nick?"
"Ja?"
"Het spijt me.. Echt.."
"Mira.. Het is allemaal mijn.."
"Nee. Ik ben je weer aan het kwetsen!"roep je uit. "Dat wil ik niet."
"Je kwetst me niet!" Hij zucht en pakt je hand vast. "Ik.. ik wil wel vrienden blijven."zegt hij en probeert zo eerlijk mogelijk te klinken maar je ziet in zijn ogen dat hij pijn heeft.