XII. Illness

Niets... Dat was het idee waar ik mee kwam. Geen enkel. Het was niet mogelijk dat Vladimir of Petrov of gelijk wie dan ook uit het niets verschenen of verdwenen. Dat deed me aan iets denken. 'Rose, ik moet even iets nachecken, geen paniek, ik ben meteen terug.' mompelde ik in het passeren. Nog voor ik de poorten goed uitwas vloog ik naar de plaats waar we Vladimir en zijn nieuwe vriendje gevonden hadden. Ik volgde het helemaal tot waar Dagmar blijkbaar begonnen was. een mengeling van geuren vermengde zich met elkaar; Vladimir, Petrov, Dagmar... maar ook iets anders... rozengeur... iemand leek een hoeveelheid rozengeur rond te hebben gespoten om sporen weg te krijgen. Geursporen kreeg je niet goed weg. Ik zat met mijn neus tegen de grond gedrukt. Ik kon me geen beeld vormen van de persoon die bij de geur hoorde, normaal kon ik toch zeker weten of het een man of een vrouw was, een paar dingen die ze graag hebben of doen zoals in een bos verblijven, onder de aarde... Nu niets... alleen maar
..Duizelig. Het kwam snel op, zonder dat ik het merkte aankomen. Dit kwam niet voor bij vampiers, maar ik herkende het effect, alleen had ik dit keer geen hoofdpijn. Het was minder sterk, minder indringend. Het deed me denken aan een lichte, geurversie van wat ik in Petrov's hoofd had moeten doorstaan. Ik stond op en vloog terug naar het kasteel. Ik had moeten weten dat het niet goed ging gaan. Ik denk dat, als Felix er niet geweest was, ik het kasteel met de grond gelijk gemaakt had. Ik was Duizelig van de geur, ze bracht me van mijn stuk; het rook naar Aro, maar ook Carlisle, naar Tristan, maar ook naar Sacha, naar Jane maar ook naar Bella, Alec en Emmett... het rook naar iedereen die ik ooit al had ontmoet, en waarschijnlijk naar mensen of vampiers die ik niet kende. Ik liep door de deur heen, er was meer 1 deur open geweest, maar ik was door het gesloten deel doorgelopen. Emmett was op tijd om de Zuil die ik omver liep te vervangen, Felix hield me tegen. Ik zakte in elkaar in zijn armen.

'Carlisle, er is iets mis.' zei Marcus dringend. Ik hoorde hun stemmen, maar mijn ogen waren niet open, ik leek te zwak om mijn ogen te openen. Nochtans had ik onlangs nog maar gejaagd. Deze morgen of gisterenmorgen waren mijn ogen nog vloeibaar goud geweest. Er streek een hand over mijn voorhoofd; Carlisle. Felix hield mijn hand vast, ik kon voelen wie het was. 'Ik weet het.' mompelde hij stil. Ik vroeg me ook af wàt er precies mis was met me. Waarom was ik plots zo gevoelig? Of had ik mijn meerdere qua gave gevonden? Het zou me verbazen, maar ergens was het een teken van... trots.. van ik weet niet.. het zou opschepperig en compleet zijn te denken dat er nooit iemand zou zijn die mij op gebied van gave zou kunnen verslaan.. alsof het een soort wedstrijd was. Nee, het zou niet goed zijn, maar ergens was een deel van me dat toch gaan geloven. Ik kon elke gave kopiëren, ik kon ze behouden, maar dat maakte me niet immuun voor andere -sterke(re)- gaves.