A ranger/traitor 50

Miko legde de laatste hand aan een vlecht in Zoefs manen. Hij stopte en zette een stap achteruit om het resultaat te bekijken. Niet slecht, vond hij, al was het nog lang niet zo mooi als degene die het meisje gemaakt had. Plots zag hij in zijn ooghoeken iets bewegen. Een eindje verderop stond een man hen zwijgend gade te slaan. Hij zag Miko kijken en kwam hun kant op.
“Is het leuk?” vroeg hij en hij maakte tegelijkertijd een vreemd gebaar met zijn handen. Miko zag dat zijn linkerhand op de plek zat van de ellenboog. Voor Miko de tijd kreeg om te antwoordde knikte het meisje en begon ze opgewonden te gebaren. De man antwoordde met nog meer gebaren. Dat moest hun manier van spreken zijn. Miko probeerde te doorgronden wat ze zeiden, maar hij kon er geen touw aan vastknopen. De man merkte zijn verwarring op.
“Ze zegt dat ze jou en je paard heel lief vind.” Miko werd knalrood. Gelukkig hinnikte Zoef op dat moment zodat de aandacht van het meisje en de man volledig naar zijn paard gingen en Miko even de tijd kreeg om zich te herstellen.
“Ik kwam kijken waar ze bleef,” legde de man uit, “We hadden haar al veel eerder thuis verwacht, maar blijkbaar waren jij en je paard interessanter.” Miko wist niet wat antwoordden en zweeg dus. Het meisje maakte weer enkele gebaren.
“Ze vraagt me om je te bedanken dat ze met je paard mocht spelen”, vertaalde de man.
“Het is niets hoor”, zei Miko, “Zeg haar maar dat ik haar wil bedanken om hem zo mooi te maken.” De man bracht zijn woorden over. Deze keer wat het de beurt aan het meisje om rood te worden. Verlegen keek ze naar de grond. Toen maakte ze weifelend nog een paar gebaren.
“Ze vraagt of ze een keertje op hem mag rijden.”