28. Opbiechten

Ik weet dat het niet mijn fout is, maar toch voel ik me schuldig. Ik heb voor die gespannen stilte gezorgd. Mijn vrienden kijken mij argwanend aan en dat voelt niet goed.
Cole zit naast me en hij heeft door dat ik ergens mee zit.
Ik weet niet hoe het kan, maar hij is volledig omgeslagen. Ik ben van slecht naar goed gegaan. Hij is veel opmerkzamer dan ik ooit had kunnen denken en dat vind ik eigenlijk niet vervelend.
“Gaat het wel?” vraagt hij aan mij op zachte toon. Toch heeft ook Rianne het ook gehoord. Ze kijkt Cole even waarderend aan en kijkt dan nieuwsgierig naar mij.
“Ja. Gaat wel.” zeg ik dan, wetend dat Cole het er niet bij laat zitten.
Maar dan gaat de bel en is het tijd om naar de volgende les te gaan.
De rest van de dag heb ik mijn gedachten niet bij de les.
Maar uiteindelijk is de laatste les voorbij. Ik loop naar mijn kluisje en pak mijn spullen. Rianne en Su komen naar mij toe. Ik ben zenuwachtig want ik weet niet hoe ze gaan reageren op wat ik zeg en op dat ik het niet als eerst aan hen vertel.
“Zullen we naar het café?” vraagt Rianne, waarna we met zijn drieën naar het café lopen. Su en Rianne kijken even verbaasd naar mijn weekendtas, maar stellen geen vragen. Dat stel ik op prijs, anders moet ik tijdens het lopen van alles gaan uitleggen.
We komen aan bij het café. We lopen naar binnen en gaan aan een tafeltje zitten. Rianne en Su bestellen warme chocolademelk en ik niks, want ik moet zuinig doen met mijn geld. Ook daardoor kijken ze mij even verbaasd aan, want normaal doe ik ook al zuinig op mijn geld maar niet zo zuinig.
Als de warme chocolademelk op tafel staat kijken ze mij afwachtend aan.
Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Su kijkt mij vragend aan. “We staan achter je, wat er ook is gebeurd. We zullen misschien even raar reageren, maar we blijven je vrienden.” zegt Su, waarna Rianne knikt als teken dat ze het er mee eens is.
Ik vertel alles. Over mijn vader, over mijn dode moeder en mijn dode zus. Over hoe het komt dat ik opeens met Nathan, Cole en Morgan omga. Ook vertel ik ze dat ik ook hun het verhaal heb verteld.
Rianne en Su kijken mij verbaasd aan. “Gaat het wel?” vraagt Rianne dan. Ik knik, voor zo ver het op het moment goed kan gaan, gaat het goed.
“Maar wat vinden jullie er nou van?” vraag ik, want ze maken niet erg duidelijk wat ze vinden.
“Ik vind het jammer dat je ons niet in vertrouwen nam eerder. Maar het is wel te begrijpen. Ik sta nog steeds achter je en je kan altijd bij mij terecht. Maar ik denk niet dat mijn ouders het goed vinden als je bij mij komt logeren.” zegt Su.
“Ik sta ook nog steeds achter je. Ik ben het eigenlijk met Su eens. Maar ook mijn ouders vinden het denk ik niet goed als je bij mij komt logeren.” zegt Rianne.
Ik ben blij dat ze het zo goed opnemen, ik vind het jammer dat ik niet bij hun kan logeren maar ik begrijp het wel.
“Maar even wat anders.” zegt Su waardoor ik opschrik uit mijn gedachten. “Heb je nou met Nathan of Cole?”
Ik kijk Su verbaasd aan. “Nee. Hoezo denk je dat?”
Nu gaat Rianne verder. “Je gaat opeens met hun om en dan ook wel op kleffe manier.” zegt Rianne.
“Oké. Dat begrijp ik. Maar waarom willen jullie dat zo dringend weten?” zeg ik waarna ik hun vragend aankijk.
Su en Rianne worden rood, waardoor mijn vermoeden bevestigd wordt.
“Nou, zomaar.” zegt Su snel waarna ze naar de tafel kijkt.
“Oké. Natuurlijk.” zeg ik want ik weet dat Su en Rianne daardoor juist sneller gaan praten.
“Nou eigenlijk vind ik Cole wel leuk.” zegt Rianne fluisterend. Su kijkt haar met grote ogen aan.
“We zouden haar niks vertellen.” fluistert Su naar Rianne, maar ik kan het horen.
“Ja, maar zij verteld ons haar hele levensverhaal en dan zou ik dingen voor haar verzwijgen. Dat lijkt mij niet eerlijk.” fluistert Rianne, maar ik kan het horen hoewel met iets meer moeite.
Su knikt waarna ze mij even twijfelend aankijkt.
“Ik vind Nathan wel leuk.” zegt Su dan, waarna ze knalrood wordt.
Ik knik, dat had ik verwacht.