LXXVII

Alice Potter

James kijkt naar Remus terwijl Sirius hem aan zijn arm wegtrekt. Als hij opkijkt, kijkt hij me recht aan en ik zie zijn blik veranderen, geschrokken kijkt hij me aan. Sirius sleurt hem mee de gang uit, wetend dat ik wel voor Remus zorg. Toch durf ik pas te bewegen als ik ze niet meer zie, Remus zit nog steeds op de grond en ik ren op hem af.
Hij staart voor zich uit. 'Ik dacht niet dat hij dat zou doen,' mompelt hij als ik naast hem sta. Zijn neus bloedt, maar hij lijkt het niet eens op te merken.
'James zal vast wel bijtrekken,' probeer ik zo overtuigd mogelijk te zeggen.
'Misschien,' mompelt hij en kijkt me dan recht aan, 'maar het was verdiend.'
'Wat?' Ik ga naast hem zitten. 'Hoezo? Natuurlijk niet! Hij-'
'Ik heb hem verraden, Alice.' Hij glimlacht even flauw en staat dan op. 'Ik ga even... Als je het niet erg vindt... Alleen.'
Remus loopt weg en ik blijf verslagen achter voor het portret. Remus heeft James verraden? Wat bedoelt hij daarmee? Heeft hij zich bedacht? Misschien vindt hij wel dat hij door James’ reactie onze relatie moet beëindigen… Hangt alles nu af van James’ reactie? James, die vond dat ik meer vrienden moest. James, die wilde dat ik met hem en zijn vrienden om zou gaan zodat ik niet alleen zou zijn. Is hij nou degene die ervoor zorgt dat ik eenzamer zal worden dan ooit tevoren? Ik kon het allemaal. Alles kon ik aan, de eenzaamheid, het pesten. En toen kwam James, die alles beter leek te maken… Maar als dit nu verpest wordt, dan kan ik het niet meer aan, dan zou ik weten wat ik moest missen. Op zich lijkt het beter dan de voorgaande jaren, ik heb nu vrienden en het pesten is gestopt… Maar Remus, hij was de enige bij wie ik me compleet op m’n gemak voelde, al vanaf het eerste moment.
‘Alice?’ Een hand wordt op mijn schouder gelegd. ‘Alice?’
Ik kijk op en zie Marinda bezorgd naar me kijken. ‘Wat is er gebeurd? Was het James?’
Ik geef geen antwoord, maar staar in plaats daarvan weer naar de muur voor me. Ik was zo voorzichtig, ik dacht dat ik met deze nieuwe start een stevig bestaan had opgebouwd. Maar mijn bouwwerk kan makkelijk instorten, er hoeft maar één muur weggehaald te worden om te laten zien dat het die muur was die het meeste droeg.
Mijn arm wordt gepakt en ik word omhoog getrokken, waarna een hand de mijne pakt om me verder de gang in te leiden, richting de plek waar net zo hard in de muren werd gehakt.
‘Nee.’ Ik trek mijn hand uit haar greep en kijk haar aan. ‘Niet daarheen.’

---
Zo. Eindelijk weer een hoofdstuk. Het laatste stuk is een beetje vaag volgens mij, maar ik hoop dat jullie het nog snappen. :'D
Het spijt me dat het de laatste tijd zo lang duurt. Er zijn op het moment gewoon een paar dingen waardoor ik me niet kan concentreren, nergens op. Ik slaap ook heel weinig en ik ga daarom ook een tijdje niet meer naar school.
Ik hoop dat het snel weer wat beter wordt met het schrijven, waardoor ik weer regelmatiger kan activeren, maar ik kan niks beloven. Ik doe in ieder geval mijn best en ik hoop dat jullie genoeg geduld voor me hebben.

<3