(3) AdoptieBureau

Sarah drukte snel een kus op mijn wang en liep achter Johannes aan, zij gingen materiaal kopen dat ze konden gebruiken; inbrekersgerei -of iets wat er voor kon doorgaan-, bivakmutsen, zwarte kleren droegen ze allebei al, een paar extra computerdingen om Jojo's -Johannes- pc ontraceerbaar te maken wanneer hij inlogde op de computer van het adoptiebureau.
Ik zat achteraan in de minivan van Jojo, een beetje te tokkelen op mijn gitaar, veel meer had ik niet te doen. Muziek was een drijfveer, een uitlaatklep. Belangrijker dan "een vaste vriend" of een vriendje waar iedereen van mijn leeftijd zo naar leek te verlangen. Ik had er geen behoefte aan, een kleine eenzaat. Ik had muziek, Sarah en Johannes, alles wat ik nodig had om gelukkig te zijn, denk ik.
"We halen alleen jouw dossier eruit om te kopiëren, echt, geen enkel ander." had Sarah me beloofd. Ik vroeg me af hoe het zou gaan. Jojo zou het alarm uitschakelen en zijn laptop op het netwerk van het Adoptiebureau schakelen. Ik moest gewoon achteraan in de minibus van Johannes wachten tot het allemaal voorbij was, ergens geparkeerd een straat verder om de hoek.
Sarah zou op de uitkijk staan, en moest -indien nodig- (met mij) voor tijdelijke afleiding zorgen. Als het misging, als het alarm afging, als er politie of gelijk welke mensen bijkwamen, moest ik vertrekken, zorgen dat ik me uit de voeten maakte. Dat hadden ze me gezegd. Ik vond het riskant, en eigenlijk gewoon dom van hen dat ze zo veel op het spel zetten voor mij, maar zij hadden me doen zwijgen. Zij vonden dat ze het risico wilden nemen, dat had Johannes gezegd. Sarah had gemompeld dat ik als een flink meisje moest zitten en zwijgen. Ik zuchtte. Ze namen risico's, en als het misging, was het door mij.