Forty - Six~

ik pakte Liam's vuist.
hij keek geschrokken.
'misschien verbreek ik mijn belofte!' liet ik Liam weten.
Liam probeerde me met zijn andere vuist te slaan.
ik pakte zijn andere vuist.
had hij nog steeds niet door dat ik sterker was?
hij probeerde me een kopstoot te geven.
nee, hij had het nog steeds niet door.
"nu is het mijn beurt." zei ik.
ik drukte in Liam's vuisten.
hij zakte op de grond en schreeuwde van de pijn.
het was raar maar ik voelde de pijn van Liam.
"maak het af." zei Conner.
Conner riep dat ook altijd tegen de tv als hij een bokswedstrijd aan het kijken was.
ik wilde hem kapot maken.
maar iets in me zei dat ik het niet mocht doen.
Liam keek me smekend aan net als die eerste keer dat hij in het ziekenhuis moest blijven.
hij wilde toen niet weg zijn van huis.
ik zag in een weerspiegeling dat mijn ogen zwart met rood waren.
als ik het zou doen dan kwam ik over als een monster.
het laatste wat ik wilde.
dit kon ik gewoon niet.
mijn beste vriend pijn doen? Nooit!
Liam deed zijn ogen dicht en keek weg.
ik liet hem los en liep naar buiten.
dit was gewoon te moeilijk.
als het Samuel zou zijn had ik het makkelijk gekund.
maar dit was te moeilijk.
ik rende naar de drukke stad.
misschien rende ik wel de straat uit, misschien verder dan dat.
het liefste ging ik de stad uit.
ik had een idee.
Engeland uit.
gewoon ver genoeg weg van hier.
maar zou ik het kunnen?
tuurlijk zou ik het kunnen.
leven op dierenbloed en verder gaan.
zouden ze me vergeten?
hopelijk wel...