Chapter 19

"Je bent op de fiets hè?" vroeg Chris toen ik mijn jas pakte om naar huis te gaan. Ik knikte.
"Dan fiets ik mee," zei Chris.
"Hoeft niet hoor... Ik weet de weg zelf wel," antwoordde ik.
"Ja, maar ik laat je heus niet alleen fietsen door het donker. Straks gebeurt er wat," zei Chris lief.
"Oké, nou fiets dan maar mee, vind ik ook wel gezellig," zei ik toen met een glimlach. Ik liep de kamer nog even in om Josip, Carla en Tessa gedag te zeggen.
"Kom gerust weer eens eten, hartstikke gezellig!" zei Carla enthousiast.
"Ik vond het ook gezellig," antwoordde ik vriendelijk.
"Kom je?" vroeg Chris terwijl hij zijn arm om me heen sloeg en me mee de hal in trok.
"Heb je haast om we weg te krijgen of zo?" vroeg ik lachend.
"Nee, wel haast om alleen met jou te kunnen zijn," antwoordde hij lief.
"Omdat?" vroeg ik.
"Omdat..." op dat moment gaf hij me een lange zoen. Toen hij me los liet keek ik hem aan, toen hij zich weer naar me toe boog ontweek ik hem.
"Wat doe je?" vroeg hij verbaasd. Ik deed een poging tot serieus te kijken, Chris begon glimlachen waardoor ik mijn lach niet in kon houden. Voordat hij me beet kon pakken rende ik weg naar buiten.
"Ik krijg je wel," hoorde ik Chris lachend roepen. Buiten was het al helemaal donker, ik zocht een plekje in de tuin maar wist niet waar ik heen moest, Chris leek verdwenen. Ik hoorde hem niet meer lopen en zag ook nergens iets. Voorzichtig liep ik weer terug naar de oprit, geen Chris... Ik keek naar binnen, maar ook daar was hij niet.
"Chris?" vroeg ik toen voorzichtig. Ik werd er nu een beetje zenuwachtig van, waar was hij zo snel heengegaan? Ik liep om de auto heen maar zag hem nergens. Ineens voelde ik iemand me vanachter beet pakken, ik slaakte een gil van schrik.
"Ik zei toch dat ik je zou krijgen," fluisterde Chris. Hij gaf me kusjes in mijn nek en trok me stevig tegen zich aan.
"Nu laat ik je nooit meer los," zei hij zacht.
"Ook niet omdat ik naar huis moet?" vroeg ik toen.
"Liever niet," antwoordde hij. Hij legde zijn kin op mijn schouder, ik gaf hem een kus op zijn wang.
"Laat je mij dan ook niet los?" vroeg hij toen serieus.
"Nee, ik laat jou niet los, in ieder geval figuurlijk niet," zei ik. Ik moest een lach onderdrukken, het kwam stom over terwijl ik juist wilde dat het een beetje lief klonk.
"Ik bedoel, nou ja, je weet wel hoe ik het bedoel," zei ik een beetje stuntelig. Ik was ook zo'n sukkel wat dit soort dingen betrof.
"Je bent schattig," zei Chris toen.
"Schattig?"
"Ja, als je zoiets zegt," antwoordde hij.
"Bedankt?"
"Ja, het is een compliment," zei Chris lachend, hij gaf me snel een kusje in mijn haar en liet me toen los.
"Kom, we gaan," zei hij toen. We stapten op onze fietsen en fietsen richting mijn huis. Stiekem was ik toch wel een beetje blij dat Chris meefietste, ik vond het toch altijd wel eng alleen in het donker.
"Vond je het leuk?" vroeg Chris toen het even stil was geweest.
"Ja, echt lieve mensen!" antwoordde ik eerlijk.
"Klopt, ik hoop dat je ook snel mijn ouders kunt ontmoeten," zei Chris.
"Ja, ik ook, met zo'n leuke zoon moeten ze wel aardig zijn." Chris keek me aan en glimlachte.
"Ze zijn heel erg aardig, ik denk dat ze heel goed met je op kunnen schieten," zei Chris, ik merkte dat hij er toch wel een beetje mee zat dat hij ze nu niet gewoon kon zien. Ik legde mijn hand op de zijne, niet de meest ideale manier om te fietsen, maar op dit moment wel het beste wat ik kon doen.
"Je hebt binnenkort toch een weekend vrij?" vroeg ik toen.
"Ja," antwoordde Chris.
"Kunnen we dan niet naar Denemarken?"
"Zou je dat willen?" vroeg hij verbaasd.
"Waarom niet?"
"Eh, gewoon, eng? Snel?"
"Het is wel een beetje eng, snel misschien ook, maar waarom niet? Ik wil je ouders heel graag ontmoeten en daarbij, ik ben nog nooit in Denemarken geweest," antwoordde ik.
"Oh, het zou echt super zijn als je meeging!" zei Chris enthousiast. We kwamen aan bij mijn huis. Ik stapte van mijn fiets af en liep naar Chris toe.
"Waar je ook heen zou willen gaan, als je het wilt, ga ik mee," zei ik, terwijl ik hem recht in zijn mooie ogen aankeek. Chris gaf me een stevige knuffel.
"Je bent zo lief," zei hij toen. Hij gaf me een kus.
"Welterusten," zei ik zacht.
"Lekker slapen," antwoordde hij, ik gaf hem nog snel een kusje en liet hem toen los. Ik keek hoe hij wegfietste, net zo lang tot ik hij was verdwenen in het donker. Toen ik binnenkwam vroeg mijn moeder gelijk of ik bij Chris was geweest en hoe ik was thuisgekomen.
"Chris bracht me thuis," antwoordde ik toen.
"Oh, wat een lieve jongen is het toch... Maar had je niet liever bij hem gebleven?" vroeg ze.
"Huh... Bedoel je slapen?" vroeg ik verbaasd. Ze knikte.
"Mag ik dat?"
"Ja, ten minste, als je dat wilt. Je bent ten slotte 18 en Chris lijkt me een hele lieve jongen."
"Dus... Ik mag daar blijven slapen, en hij hier?" vroeg ik nog eens ter bevestiging.
"Ja," antwoordde mam met een glimlach. Ik keek haar blij aan en gaf haar een knuffel.
"Ik wil je nog wel eens thuis zien hoor," zei ze toten en ze knipoogde.
"Komt goed!"