PP - 26

“Jij redt het misschien in je eentje, ik niet!”
Anne keek hem verbijsterd aan: “Maar…”
“Anne zonder jou was me dit nooit gelukt. Ik heb geprobeerd je op een afstand te houden, maar dat hielp niet. Ik werd verliefd op je. Na Ruben worstelde ik met mezelf omdat ik me schuldig voelde over het feit dat ik mijn eigen broer bij hem had achtergelaten terwijl ik mezelf in veiligheid bracht, over de vraag hoe de anderen zouden reageren als ik hen de waarheid vertelde en nog het meest door jou. Het was niet mijn bedoeling je te kwetsen, maar ik wilde bij je zijn zolang het nog kon.” Anne wende zich af:
“Nu dus niet meer.”
“Anne, dat dacht ik toen, maar nu… Niemand kent je. Ik ben zojuist uit de dood opgestaan, waarom kan ik dan geen vrouw meegenomen hebben?”
“Jonas, dit… ik…” hakkelde Anne.
“Ik weet dat het niet mag, maar ik hou van je.” De woorden bleven haar in de keel steken. Dit kon niet waar zijn ze droomde. Nee, ze was klaarwakker. De armen die om haar heengeslagen werden, waren echt. Net als de stem die in haar oor fluisterde: “Anne, wil je met me trouwen? Wil je mijn vrouw worden?” Even echt als haar lippen die twee letters vormden: “ja.”

EINDE