PP - 14

Anne zat alleen op haar ‘kamer’. Eigenlijk was het een kleine grot zoals er vele zaten in de wanden van de kloof en zijkloven in de omgeving. Met enkele stenen was de ingang aan het zicht ontrokken. Jonas, Isaac, Tom en Joris deelde er samen een. Wouter, Dirk, Berend en Annicka een ander en vanzelfsprekend lagen ook Pieter, Lena, Lisbeth en Lennerd samen. Bij die laatste was Bert tijdens het spelen in slaap gevallen en ze had hem maar laten liggen. Nu was ze dus alleen. Ze dacht aan de voorbije dag. Jonas had haar geholpen en dingen, al leken ze op het eerste gezicht nietszeggend, tegen haar gezegd die hij nooit met de andere had gedeeld. Plots schoot ze overeind, waarbij ze haar hoofd pijnlijk stootte tegen de lage zoldering. Als ze zich niet vergistte, had Jonas op dit moment de wacht. Dat betekende dat hij op dit moment alleen was en misschien was het de beste gelegenheid om naar hem toe te gaan en hem enkele vragen te stellen. Jonas hoorde haar aankomen en draaide zich verbaasd om.
“Wat doe je hier?”
“Ik… ik wilde je nog bedanken”, stammelde Anne verlegen. Ze wist ineens niet meer wat zeggen.
“Dat heb je al gedaan”, antwoordde Jonas terwijl hij weer knalrood werd. Anne zei niets meer, ze vond de woorden gewoon niet. Ze ging naast hem zitten.
“Ik ben blij dat ik hier mocht blijven en dat heb ik ook aan jou te danken,” zei ze na een lange stilte.
“Heb je ons gehoord die dag?” vroeg hij verbaasd.
“Ja, ik hoorde ook dat ze me niet wilde doden, maar tot ik hier kwam hoorde ik allerlei vreselijke verhalen over Pieter en geen van al blijken waar te zijn.” Jonas staarde een tijdlang voor zich uit.
“De verhalen kloppen wel. Ze gaan alleen niet over Pieter,” zei hij uiteindelijk.