(3) AdoptieBureau

'Jullie 2 zijn gek geworden zeker?' vroeg Johannes -de jongen aan de telefoon en vanaf nu in onze chauffeur- verbaast. 'Je bent weggelopen van thuis en je wilt dat ik nu nog dat ik even voor een maand of 2 met jullie door Duitsland trek?' riep hij uit. 'Je hoeft niet zo te roepen?' zei Sarah op een manier waarbij je een kind op de vingers zou tikken. Johannes glimlachte mild. 'Je weet niet eens waar je moet beginnen, zonder het adoptiebureau ben je niets, dames.' zei hij stukken rustiger. Ik glimlachte en gooide mijn gsm naar Sarah die hem -goed voor haar- mooi kon opvangen. ik wist wie ze zou bellen, er was maar 1 iemand die ons kon helpen hiermee. "Ja Mevrouw, u spreekt met Sarah. Ik ben altijd al een nieuwsgierig meisje geweest; wat was de naam en het adres van het adoptiebureau waar u Zora gekocht heeft?' vroeg ze nogal ...hmm.. hoe zou ik het omschrijven.. onbeschoft? Recht voor de raap? Ik weet het niet. Alle sinds heel subtiel aan boord gelegd. Johannes sloeg met zijn vlakke hand tegen zijn voorhoofd, slim van hem om ons op de enige onbrekende info te wijzen. Sarah nam pen en papier en begon als een bezetene te schrijven. Ze haakte in en ik kreeg mijn gsm bijna tegen mijn hoofd. Plots was ze bezig op de Laptop en 5 minuten later kwam ze terug met een mooi opgemaakt blad met alle info die we hadden en mogelijke problemen. 'Heeft ze het je gewoon het adres gegeven?' vroeg ik verbaast. 'Oh, nee, alleen maar als ik jou zou vertellen dat je heel erg dom deed, dat je nergens zou raken en dat je een beetje volwassen moet doen en terugkeren naar huis.' Zei Sarah zorgenloos als altijd. 'We gaan naar Brussel.' zei ze lachend terwijl ze met moeite haar arm om Johannes' schouder sloeg, hij was meer dan 2 koppen groter dan haar en het viel echt niet op dat ze op een klein stoeltje stond.. wel dus. Johannes zuchtte toen Sarah en ik hem meetrokken.
Het nam haar maar een minuutje om uit te leggen aan haar oom dat ze de komende twee maanden even op vakantie ging naar Duitsland. Hij liet haar vrij veel doen zolang ze beloofde om niet ergens te blijven wonen -zonder het te laten weten- en ze -meestal- terug op tijd en fit was voor het nieuwe schooljaar. Natuurlijk zou ze haar zusje missen, maar zij en haar nonkel hadden allebei skipe. Ze deed wel meer raar.
Natuurlijk mocht zij de muziek kiezen omdat zij zich dapper opofferde om achteraan te zitten. De andere mensen in de auto's op de snelweg toen onze rijdende discotheek passeerde, alleen was de muziek een tikkeltje harder dan de gemiddelde dancemuziek...