(2) Hulp van buitenaf...

"Zeg het eens, Sarah?' hoorde ik een jongen aan de andere kant van de lijn mompelen, zijn stem was zeer bekent bij mij. 'Schat, jij bent ouder dan 18, is het niet?' vroeg ze lief. ze vroeg eerder naar bevestiging dan dat het echt een vraag was. 'Ja.' het bleef verder stil.
'en jij hebt zo'n kaartje waarmee jij van meneer de politieagent in zo'n rijdend bakje mag zitten?' vroeg Sarah zachtjes. 'Als je daarmee een rijbewijs en een auto bedoeld, ja en een mini-busje.' zei hij lachend. Sarahs glimlach werd heel groot. Als ze veel lachte, betekende dat niet veel goeds. 'Heb jij de komende 2 maanden iets te doen, zodat je ons kan helpen? je hebt de keuze tussen Ja en Ja.' zei ze bazig. Ergens was het een beetje kinderachtig, maar wel grappig. 'Ons?' vroeg hij zacht, daarna lachte hij kort. 'Zeg eens, waar gaan mijn 2 vrouwelijke avonturiers naar toe, want ik denk dat ik al weet wie nummer 2 is.' mompelde hij zacht. 'Dat vertel ik je wel over als je hier bent.' De jongen zuchtte. 'Goed, ik kom af.' Sarah lachte toen hij de telefoon dicht legde. 'vervoer geregeld.' mompelde ze lachend. 'Ben je zeker dat hij mee wil?' vroeg ik onzeker. Ik kende Johannes -onze goeie vriend- goed genoeg om te weten dat hij erg koppig kon zijn als hij dat wilde. 'Of hij dat nu wilt of niet, hij is onze chauffeur.' zei Sarah zelfzeker. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd zachtjes, ze zou nooit helemaal veranderen.